به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، طرح ارتقای پنج دانشگاه و پنج پژوهشگاه به تراز بین‌المللی است که در اردیبهشت ماه سال ۹۶ از سوی معاون اول رئیس جمهور وقت مطرح شد و در دستور کار وزارت علوم قرار گرفت. طرحی که یکسال پس از تدوین آن (یعنی در سال ۹۷) برگزاری بیش از ۹۰ جلسه کارگروه و ۳۰ جلسه کمیته هدایت و نظارت پروژه را به نام خود ثبت کرد؛ اما دستاوردهای این طرح به تدریج کم و کمتر شدند و در سال‌های اخیر دیگر خبری از گزارش‌های رسمی وزارتخانه در مورد جلسات و بررسی شاخص‌ها نیست.

۵ سال از طرح پروژه ارتقای ۱۰ دانشگاه و پژوهشگاه برتر کشور به تراز بین‌المللی می‌گذرد و بررسی گزارش‌های منتشر شده از سوی وزارت علوم نشان می‌دهد که توفیق چندانی در راستای تحقق این طرح حاصل نشده است. حتی آخرین خبرها، حاکی از مسکوت ماندن این پروژه در دولت جدید است. عزیزالله حبیبی رئیس دانشگاه خوارزمی ضمن بیان این نکته که مشخص نیست طرح ارتقای دانشگاه‌ها به تراز بین‌المللی قرار است چگونه ادامه پیدا کند، تاکید کرد که ما منتظر اعلام سیاست وزارت علوم در این زمینه هستیم.

بودجه طرح ارتقای دانشگاه‌ها به تراز بین‌المللی چطور خرج می‌شود؟

اختصاص بودجه برای دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌های شرکت‌کننده، یکی از ویژگی‌های این طرح است. در این راستا، وزارت علوم افرادی را به عنوان اعضای کمیته هدایت و نظارت پروژه و دانشگاه‌ها هم اقدام به انتصاب افرادی به عنوان مدیر طرح ارتقا کرده‌اند. بر اساس قانون بودجه سال‌های ۹۶ تا ۹۸، مقرر شده بود که ۴۰۰ میلیارد تومان به این طرح تعلق گیرد. وزارت علوم همچنین درخواستی برای  تخصیص یک درصد اعتبارات هزینه‌ای و ۳ الی ۵ درصد درآمد اختصاصی مراکز منتخب برای حمایت از پروژه مطرح کرده بود.

با توجه به این که شاهد عملکرد قابل قبولی در اجرای طرح از سوی وزارت علوم نیستیم، مسئولان وزارتخانه باید به این سوال پاسخ دهند که بودجه اختصاص داده شده به طرح ارتقای دانشگاه‌ها به تراز بین‌المللی، چطور هزینه می‌شود؟

وزارت علوم برای سنجش دانشگاه‌ها در طرح ارتقا به تراز بین‌المللی، ۳۷ شاخص را معرفی کرد. این شاخص‌ها در حوزه‌های آموزش، پژوهش و پشتیبانی تعریف شده‌اند. یکی از مشکلات طرح ارتقای دانشگاه‌ها به تراز بین‌المللی این است که رقابتی واقعی در بین دانشگاه‌های شرکت‌کننده در طرح وجود ندارد. معیارهایی که برای رقابت دانشگاه‌ها در رسیدن به تراز بین‌المللی تعریف شده، مشابه سایر رتبه‌بندی‌هاست و معیار منحصر به فردی برای مشارکت در فضای علمی بین‌المللی تعریف نشده است. 

دانشگاه‌های برتر جهان اهمیتی به رتبه‌بندی نمی‌دهند

کارشناسان به طرح‌هایی مانند طرح ارتقای دانشگاه‌ها به تراز بین‌المللی انتقاد کنند که دانشگاه‌های برتر جهان، اهمیتی برای رتبه‌بندی‌ها قائل نیستند. این دانشگاه‌ها در تلاش هستند کیفیت خود را از طریق بهبود شرایط جامعه علمی ارتقا دهند. این کارشناسان معتقدند که ایران مدام سرگرم علم‌سنجی خودش با معیارهای بین‌المللی است، در حالی که کشوری مانند انگستان سالهاست که از سنت Publish or perish به معنای فشار برای تولید مقاله گذشته‌اند و مقالات را به شیوه خاص خود ارزیابی می‌کنند.

در پایان توجه به این نکته لازم است که شاید وقت آن رسیده مدیران آموزشی کشورمان، برای ارتقای دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌ها راهی به جز سنجش کمی بر اساس معیارهای از پیش تعیین شده پیدا کنند. 

انتهای پیام/