به گزارش گروه ورزشی ایسکانیوز، شاید کمتر فوتبال دوستی در کشور باشد که نام کی‌روش برایش خاص نباشد و یا با شنیدن نام او ناخوداگاه احساس غرور نکند. درست است که بعضی از خصوصیات مرد جنتملن پرتغالی مورد وثوق بعضی از اهالی فوتبال نبود، اما او که از فوتبال تماما حرفه‌ای اروپا پا به فوتبال نیم حرفه ای ما گذاشته بود، آن خصوصیات اخلاقی که به تعبیر بعضی‌ها بد بودند را در گذر زمان از ما یاد گرفته بود. یا اگر بهتر بگویم، کی روش در گذر زمان و در برخورد با اخلاقیات فوتبالی ما که سراسر غیر برنامه ریزی شده است و بر پایه اما و اگرهایی که همه چیز را به آینده حواله می کند، آرام آرام در حوزه فوتبال،شبیه خودمان شده بود. شباهت رفتاری و گفتاری که مجبور بود آن را برای هر چه بهتر شدن وضعیت شاگردان خود و وضعیت کلی تیم ملی، در برخورد با نمایندگان بالادستی(مسئولان) فوتبال کشور بکار ببندد. گرچه او با بروز دادن چنین رفتارهایی، هزینه هم می‌داد و مخالفان او، آنها را بهانه ای بزرگ جلوه می دادند تا از شر او خلاص شوند، اما اگر نکات مثبت و منفی او را در طول هشت سال فعالیتش در تیم ملی در کنار هم قرار دهیم، می‌بینیم که کفه ترازو به سمت آورده‌های مثبت او سنگینی بیشتری می‌کند.

*مزایای بزرگ حضور کی روش در فوتبال کشور
دو بار حضور پیاپی در دو جام جهانی، آورده کوچکی برای فوتبال کشور ما نیست که  به راحتی فراموش شود. سلطانی در فوتبال آسیا در رنکینگ فیفا در دوران کی روش به ثبات خاصی رسیده بود، گرچه او در تورنمنت‌های رسمی آسیایی نتوانست تیم ملی را قهرمان کند، اما این یک واقعیت است که در دوران حضور کی روش، همه ی تیم‌های بزرگ و کوچک آسیایی از رویارویی و هم‌گروهی با تیم ملی ایران در هراس بودند. به عنوان مثال کره جنوبی از جمله تیم‌های با کیفیت آسیای شرقی است که برد در برابر شاگردان کی روش، برایشان به آرمان و آرزوی ملی تبدیل شده بود. نسل حاضر بازیکنان تیم ملی تک تک شان محصول کار و ممارست کی روش و کادر فنی وی بود، که زمینه لژیونر شدن بسیاری از بازیکنان را فراهم کرد. زیر ساخت‌های خاص و ویژه ای که با پیشنهاد و ایستادگی کی روش استارت خورد و یا به بهره برداری رسید، نظم و انظباط خاص که زبان زد خاص و عام بود، شایسته سالاری و عدم بازیکن سالاری در دوران کی روش به اوج خود رسید، به گواه اکثر کارشناسان فوتبالی کشور، کی‌روش گروه بزرگی از بهترین بازیکنان را چنان رصد و برنامه ریزی کرده بود که می شد همزمان تیم الف و ب را برای تیم ملی،در نظر گرفت. یعنی تیم‌ ملی دارای پشتوانه ی بزرگی از بازیکنان بود که در نبود هر یک از بازیکنان، بلافاصله بازیکنی با همان کیفیت، جایگزین می‌شد. البته اوج هنر کی روش و شاگردان او را در برابر تیم‌های درجه یک دنیا یعنی آرژانتین، اسپانیا و پرتغال، همگان دیدند.

کی روش به عنوان یک فرد خارجی در زمان حضور خود چنان سرمایه اجتماعی برای خود جمع کرده بود که تا به الان پایدار است. با کمال احترام به سرمربی حاضر تیم ملی(اسکوچیچ)، باید بگوییم که هر وقت و به هر دلیلی اگر بحثی در مورد پایان همکاری با اسکوچیچ به میان می آید، اولین گزینه ای که در ذهن‌ها تداعی می شود، کی روش است. و گزینه شدن کی روش بسته به نظر یک گروه خاص نیست، هر دو گروه موافقین و مخالفین، در اولین گام نام کی روش را مطرح می کنند، عموم هواداران تیم ملی هم همینطور، گرچه نظر خواهی رسمی صورت نگرفته، اما در فضای مجازی که برایندی از فضای واقعی است می توان به راحتی محبوبیت کی روش را سنجید، محبوبیتی که با هزاران و گاهی با میلیون ها کامنت مثبت برای حضور دوباره کی روش به اشتراک گذاشته می شود.

در ماه های منتهی به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، تیم ملی با سرمربی کروات خود، شرایط مطلوبی ندارد، گرچه سریع ترین صعود به جام جهانی را داشته است، اما این یک واقعیت است که هواداران و تا حدود زیادی مسئولان فوتبالی کشور، دوست ندارند که تیم ملی با جناب اسکوچیچ به جام جهانی قطر برود.

گرچه عده ای زمان کم و محدود باقی مانده تا جام جهانی را دلیلی موجه برای عدم تغییرات می دانند و یا جابه جایی اسکوچیچ را اخلاقی نمی دانند و یا بازی‌های گره خورده تیم ملی و شرایط خاص دوره مقدماتی را ملاک‌ عمل قرار می دهند، اما همان گروه هم به خوبی می دانند که ادامه حضور اسکوچیچ در تیم ملی برای بازی های جام جهانی قطر، به صلاح نیست، چون حضور وی نمی‌تواند آورده چشمگیری برای فوتبال ملی در این جام جهانی داشته باشد، آن هم در دوره ای که تیم ملی در سیاسی‌ترین گروه ادوار مختلف جام جهانی قرار گرفته است، دوره ای که قرار است تیم ملی، تاریخی ترین و شاید ماندگارترین بازی‌های خود را با انگلستان، آمریکا و ولز برگزار کند. دوره ای که شاید بازی‌های این گروه لقب پرتماشاگرترین را به خود اختصاص دهد.

رضا بلوچی