به گزارش گروه سیاسی ایسکانیوز، براساس تعریف صورت گرفته، رژیم بازرسی «پیمان منع جامع آزمایش هسته‌ای» (CTBT)، برای شناسایی هرگونه‌ انفجار هسته‌ای انجام شده رو و زیر زمین، زیر آب یا در اتمسفر طراحی شده است.

هدف رژیم بازرسی نظارت کردن بر کشورهای پذیرنده «پیمان منع جامع آزمایش هسته‌ای» (CTBT) است که همه انفجارهای هسته‌ای در سیاره را منع می‌کند. مأموریت اصلی کمیسیون مقدماتی «سازمان پیمان منع جامع آزمایش هسته‌ای» (CTBTO) علاوه بر ترویج (CTBT)، ساختن و مراقبت کردن ‌این رژیم است که ‌این امر از طریق معاهده لازم‌الاجراست.

بر این اساس اگر جمهوری اسلامی ایران این پیمان را به صورت رسمی در مجلس خود تصویب کند و به مرحله اجرا برساند، به نهادهای بین‌المللی اجازه خواهد داد تا اقدام به ایجاد مراکز نظارت در داخل خاک کشورمان کند و این بعد تازه‌ای از دخالت در امور داخلی کشور است و احتمال جاسوسی از مراکز حساس کشورمان را افزایش خواهد داد.

اگرچه جمهوری اسلامی ایران در سال 1375 این پیمان را پذیرفت و آن را در داخل کشور به مرحله اجرا رساند، اما هیچ‌گاه آن را برای تصویب به مجلس شورای اسلامی نفرستاد؛ چراکه تصویب آن در مجلس و لزوم اجرای آن توسط دولت پای این مراکز به اصطلاح نظارتی را به داخل کشور باز خواهد کرد.

علاوه بر این پذیرفتن این معاهده عملاً می‌تواند بر این نکته صحه بگذارد که جمهوری اسلامی پیشتر قصد انجام آزمایش‌های هسته‌ای را داشته و امروز با پذیرش این معاهده آن را کنار گذاشته است. موضوعی که می‌تواند گفته‌های پیشین مقامات کشورمان در خصوص عدم تمایل جمهوری اسلامی ایران به در اختیارگیری سلاح‌های هسته‌ای را با چالش روبه‌رو کند.

 این در حالی است که پیمان منع جامع آزمایش‌های هسته‌ای در سپتامبر سال ۱۹۹۶ به عنوان یک معاهده چندجانبه به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل رسید و از اواخر سپتامبر همان سال برای امضا در دسترس قرار گرفت.

تاکنون بیش از ۱۶۰ کشور این معاهده را امضا و به تصویب مجالس خود رسانده‌اند اما برای اجرایی شدن آن لازم است که ۴۴ کشور مشخص آن را امضا کرده و تصویب کنند که از این تعداد هنوز هشت کشور این اقدام را عملی نکرده‌اند.

بر این اساس تعدادی از این کشورها، امریکا، مصر، چین و اسرائیل هستند که معاهده را امضا کرده اما به تصویب مجلس خود نرسانده‌اند و پاکستان، هند و کره شمالی که هنوز این پیمان را امضا هم نکرده‌اند.

منبع: برنا