عیسی علیزاده در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز با بیان اینکه حوزه فرهنگ مجموعه‌ای از نگرش‌ها، باورها، هنجارها افراد است، اظهار کرد: این فاکتورها در طولانی مدت در افراد شکل می‌گیرد و نمی‌توان گفت فرد در مقطع زمانی کوتاه دچار تغییرات فرهنگی می‌شود. به عنوان مثال اگر بخواهیم اثرپذیری فرهنگی دانشجویان ورودی دهه ۴۰۰ را مورد بررسی قرار دهیم، این موضوع به راحتی امکان پذیر نیست؛ چون آنها تحت تاثیر فرهنگ‌های مختلفی قرار داشته‌اند و این تاثیرپذیری به راحتی قابل محاسبه نیست. 

وی در پاسخ به این پرسش که تاثیر گذاری فرهنگی دانشگاه بر دانشجویان تا چه میزان است، گفت: من اعتقاد دارم نمی‌توان این تاثیر پذیری را در دوران تحصیل دانشجویان محاسبه کرد؛ بلکه این اثر پذیری را بعد از فارغ‌التحصیلی آنها باید مورد ارزیابی قرار داد. به عنوان مثال در دهه ۶۰ دانشگاه بر افکار و میزان علاقمندی سیاسی دانشجویان تاثیر داشت. اغلب دانشجویان ضمن تمایل به انجام فعالیت‌های سیاسی، از آگاهی و اطلاعاتی خوبی نیز در این حوزه برخوردار بودند. در همین راستا اگر دانشجویان دهه ۷۰ به بعد را مورد مطالعه قرار دهیم، تعداد بیشتر آنها سیاست گریز هستند. به این معنا که هیچ تمایلی برای فعالیت سیاسی ندارد و ذائقه دانشجویان تغییر کرده است. 

معاون فرهنگی سابق جهاد دانشگاهی ادامه داد: وزارت علوم، تحقیقات و فناوری با توجه به این تغییر ذائقه دانشجویان، می‌خواهد دانشگاه‌ها را رتبه‌بندی کند؛ مثلا دانشگاه «الف» نسبت به دانشگاه «ب» فعالیت فرهنگی بیشتر یا کمتری دارد. در چنین شرایطی مسئولان این وزارتخانه فقط می‌توانند شاخص‌های کمی برای رتبه بندی فرهنگی دانشگاه‌ها احصا، تدوین و ابلاغ کنند. بنابراین در این نوع از رتبه بندی فقط مشخص می‌شود که مثلا دانشگاه تهران نسبت به دانشگاه علامه طباطبایی چه میزان بیشتر یا کمتر همایش فرهنگی، سمینار یا اردوی جهادی یا فرهنگی برگزار کرده است.

وی با اشاره به رتبه‌بندی فرهنگی دانشگاه‌ها اظهار کرد: شاخص‌های رتبه بندی فرهنگی به دو گروه کمی و کیفی تقسیم می‌شوند. اگر بخواهیم در رتبه بندی فرهنگی دانشگاه‌ها شاخص‌های کیفی را در نظر بگیریم، باید توجه داشته باشیم که برخی از موضوعات فرهنگی به هیچ عنوان قابلیت کیفی‌سازی ندارند. به عنوان مثال دانشگاهی نمی‌تواند ادعا کند چون نفرات اول تا سوم یک جشنواره فرهنگی یا هنری برای آن دانشگاه بوده، پس فعالیت فرهنگی بیشتری دارد. 

علیزاده درباره نحوه مناسب رتبه بندی فرهنگی دانشگاه‌ها یادآور شد: به نظر من باید جامعه آماری شامل ۱۰۰ یا ۲۰۰ دانشجو را از زمان ثبت‌نام، دوران تحصیل و فارغ‌التحصیلان در یک مقطع تحصیلی دانشگاه مورد رصد و بررسی قرار بگیرند تا سیر تاثیرات فرهنگی این نهاد بر دانشجویان مشخص شود. در چنین شرایطی می‌توان نتیجه گرفت که مثلا دانشگاه تهران باعث شده دانشجوی مورد نظر به فعالیت‌های فرهنگی یا اجتماعی علاقه‌مند شود. بنابراین دانشگاه تهران نسبت به سایر دانشگاه‌ها جایگاه بالاتری در این رتبه بندی دارد.

این کارشناس فرهنگی با بیان اینکه اجرای رتبه بندی فرهنگی دانشگاه‌ها به صورت یکباره امکان پذیر نیست، افزود: به عنوان مثال نمی‌توان ادعا کرد چون تعداد دانشجویان عضو کتابخانه مرکزی یک دانشگاه نسبت به سایر دانشگاه‌ها بیشتر است، این موضوع در رتبه بندی لحاظ شود. 

وی در پاسخ به این پرسش که به عقیده شما اجرای رتبه بندی فرهنگی دانشگاه‌ها امکان پذیر است یا خیر، گفت: به عقیده من اگر رتبه بندی بر اساس شاخص‌های کمی باشد که احتمالا مورد نظر مسئولان وزارت علوم است، هیچ ارزش افزوده‌ای ندارد و اطلاعات اشتباه می‌دهد؛ اگر هم شاخص‌ها کیفی باشد، امکان اجرای آن با توجه به شرایط فعلی وجود ندارد. 

علیزاده با تاکید بر اینکه اگر شاخص‌های رتبه بندی به درستی تعیین نشوند، مسئولان و کارشناسان فرهنگی را به اشتباه خواهند انداخت، گفت: البته باید توجه داشت که نهادهای غیر رسمی میزان تاثیر گذاری علمی یا فرهنگی بیشتری بر جوانان دارند. به عنوان مثال در حال حاضر شاید جوانان از یک دورهمی ساده  در کافه بیشتر تاثیر بگیرند تا از فعالیت‌های بسیج دانشجویی یا نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاه‌ها.

معاون فرهنگی سابق جهاد دانشگاهی در پاسخ به این پرسش که رتبه بندی فرهنگی دانشگاه‌ها چه ارزش افزوده یا سودی برای دانشگاه یا دانشجویان دارد، گفت: چون من مدعی هستم که امکان اجرای رتبه بندی فرهنگی دانشگاه‌ها وجود ندارد، در نتیجه بیان می‌کنم که این رتبه بندی هیچ ارزش افزوده‌ای برای دانشگاه‌ها نخواهد داشت. حال اگر این رتبه‌بندی اجرا شود، باید تسهیلاتی برای دانشجویان یا فارغ‌التحصیلان یک دانشگاه با رتبه بالا در نظر گرفته شود. مثلا امتیازی به دانشجویان برای ادامه تحصیل در مقطع بالاتر در نظر گرفته شود. 

انتهای پیام/