به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، سپیدپوشان بی‌ادعا، مدافعان سلامت و فرشته‌هایی در لباس سفید عناوین زیبایی بودند که در دوران کرونا و روزهایی که بیمارستان خط مقدم شده بود، مدام از سوی مسئولان و رسانه‌ها به پرستاران اطلاق می‌شد اما امروز که تب کرونا فروکش کرده وعده‌های پرزرق برق مسئولان برای بهبود وضعیت پرستاران هم به باد فراموشی سپرده شده است و دیگر کسی یادی از سپیدپوشان بی‌ادعا هم نمی‌کند.
بیشتر بخوانید
اختلاف طبقاتی فاحش میان پزشک و پرستاربا کارانه ۱۲۰ میلیونی
قصه، قصه معیشت است و فشار کاری، پای درددلشان که می‌نشینی می‌گویند دوست دارند مثل پروانه دور مریض بگردند و با عشق به انسانیت این شغل را انتخاب کرده‌اند اما عرصه به قدری برایشان تنگ شده که ترجیح می‌دهند یا تن به زندگی در غربت بدهند و ترک وطن کنند یا عطای شغل مورد علاقه‌اشان را به لقایش ببخشند و شغل دیگری انتخاب کنند.
خبر اجبار بیمارستان به افزایش ساعت‌های اضافه‌کاری بهانه‌ای شد تا چند ساعتی پای صحبتشان بنشینم و از کم و کیف مشکلاتشان بگویند.
یکی از پرستاران تا سوالم در مورد اضافه‌کاری اجباری و فشار کاری را می‌شنود، می‌گوید کمبود نیرو در کل کشور وجود دارد و این موضوع در شهرستان‌ها بیشتر به چشم می‌خورد. مثلا بخشی که نیاز به چهار پرستار دارد با دو پرستار اداره می‌شود. بخش اورژانس بیمارستان ما پیش از این ۱۵ پرستار داشت اما امروز تنها هشت نفر نیرو دارد. مدیران هم برای جبران کمبود نیرو ساعت‌های اضافه‌کاری اجباری برای ما مشخص می‌کند.
فشارکاری در بیمارستان‌های دولتی بالاست
او توضیح داد که فشارکاری در بیمارستان‌های دولتی بالاست و پرستاران ترجیح می‌دهند ترک کار کنند یا در بیمارستان‌های خصوصی باشند. این درحالی است که با وجود کمبود نیرو بیمارستان‌ها قرارداد نیروهای طرحی را تمدید نمی‌کنند، حتی استخدامی جدیدی هم ندارند زیرا با استخدام نیروی جدید مجبور هستند که به او حقوق بدهند اما اضافه کاری اجباری هزینه کمتری به بیمارستان تحمیل می‌کند.
به این جای صحبت که می‌رسد با افسوس می‌گوید که بسیاری از همکارانش در دوران کرونا مهاجرت کرده‌اند؛ از دوستش مثال می‌زند که در ایران یک فرزند داشت و همسر و خودش کار می‌کردند اما بعد از مهاجرت چند فرزند دارد و سطح رفاهش افزایش پیدا کره است.
وعده‌هایی که عملی نشدند
او معتقد است که مدیران بیمارستان‌ها با هدف درآمد بیشتر اقدام به جذب نیرو نمی‌کنند و می‌گوید: من بیست سال سابقه دارم و از سال‌ها پیش صحبت از اجرای تعرفه‌گذاری و قرار گرفتن پرستاری در دسته مشاغل سخت بود اما هیچ کدام از وعده‌ها عملی نشدند.
پرستار دیگری در این باره توضیح داد: پرستاران طرحی بیشتر مشکل اضافه‌کاری اجباری دارند و از این مهمتر مسئله پایین بودن حقوق است. از طرفی تعرفه‌گذاری و فوق‌العاده خاص هم اجرا نشده و این موضوع اضافه‌کاری را برای ما دشوارتر می‌کند. چرا یک پرستار باید مجبور به کار کردن در چند شیفت باشد تا معاشش تامین شود؟
البته این نکته را هم بین صحبت‌هایشان بود که پرستاران شاغل در بیمارستان‌های تامین اجتماعی بیشتر با مشکل اضافه‌کاری اجباری مواجه هستند و این موضوع در دیگر بیمارستان‌ها کمتر به چشم می‌خورد.
اضافه‌کار ساعتی ۱۵ هزار تومان ارزش این همه فشار را ندارد
یکی از پرسنل بخش اورژانس هم با اشاره به اینکه حتی تمایل ندارد یک ساعت اضافه‌کار داشته باشد زیرا به اندازه کافی در شیفت کاری فشار و سختی دارد و موضوع تهیدی را مطرح کرده اظهار داشت: اگر مخالفت کنیم تهدید می‌کنند که کارانه و امتیازمان را کم می‌کنند. از طرفی اضافه‌کار ساعتی ۱۵ هزار تومان ارزش این همه فشار را ندارد.
او عنوان کرد: ساعت کاری‌های طولانی روی روحیه ما اثر گذاشته و به همین دلیل همیشه خسته عصبی هستیم. اولویت ما وقت گذاشتن برای بیمار و کمک به او است اما انگار اهداف ما و مدیران یکی نیست.
عادی جلوه دادن شرایط برای بازرسان
این پرستار اضافه کرد: زمانی که بازرسان برای بررسی وضعیت مراجعه می‌کنند، مسئولان می‌گویند که ما بیمارستان نرمالی داریم که تعداد تخت و نیرو در آن مطابق استانداردها است درحالی که اینطور نیست. در کشورهای پیشرفته هر پرستار مسئول رسیدگی به دو بیمار در بخش آی سی یو و در مواردی که بیمار بدحال است، وظیفه رسیدگی به یک بیمار را دارد اما در ایران حتی گاهی مسئول رسیدگی به سه تا چهار بیمار بدحال یک پرستار است. این موضوع باعث کاهش کیفیت خدمات می‌شود. اگر من فشار کاری کمتری داشته باشم بهتر می‌توانم به بیمارم رسیدگی کنم. بیمارستان بیش از ۱۲۰ ساعت اضافه‌کاری اجباری درنظر می‌گیرد. او از رفتار بیمارستان در استفاده از کارانه به عنوان ابزاری برای تنبیه و تشویق گلایه کرد و گفت: این کارها توهین به پرستاران است و رقابت ناسالامی ایجاد می‌کند.
او افزود: از طرفی به سختی مرخصی می‌دهند؛ برای مثال تست کرونای من مثبت شد و حال بدی داشتم اما بیمارستان اصرار داشت که مراجعه کنم تا راستی‌آزمایی کند که من بیمار هستم یا خیر. اگر حرفه دیگری بلد بودم این کار پرزحمت را رها می‌کردم زیرا آینده‌ای نداریم.
تعرفه‌گذاری رویایی دست نیافتنی
صحبت از تعرفه‌گذاری هم و وعده‌های مسئولان برای اجرا هم برایشان به رویایی دست نیافتنی تبدیل شده بود، یکی از پرستاران در این باره عنوان کرد: تعرفه‌گذاری در کار نیست و فقط نام همان کارانه را به تعرفه تغییر می‌دهند تا بگویند کاری انجام داده‌ایم.
سراغ خانه پرستار رفتیم محمد شریفی‌مقدم؛ دبیرکل خانه پرستار دراین خصوص به ایسکانیوز گفت: بحث کمبود نیرو همچنان وجود دارد و آخرین استخدامی مربوط به بهمن سال ۹۹ بوده است و در این دو سال گذشته آزمون استخدامی برگزار نشده است. گاهی در بحران‌ها به جهت حساسیت کار پرستاری و نیاز مردم به خدمات، کار پرستارها بیشتر می‌شود مانند دوران کرونا اما اگر کمبود نیرو و کار بیشتر طولانی شود به اصطحلاک می‌انجامد؛ در چنین شرایطی سیستم به اضافه کار اجباری رو می‌آورد.
اضافه‌کار اجباری خلاف روح بسیاری از قوانین است
او افزود: این اضافه‌کار خلاف روح بسیاری از قوانین است؛ یکی از این قوانین سخت و زیان‌آور بودن کار پرستاری است که بر مبنای آن پرستار باید مدت کمتری در محیط حضور داشته باشد. قانون بعدی ارتقای بهره‌وری کارکنان نظام بالینی است که در این قانون هشت ساعت از ۴۸ ساعت کار براساس سابقه و دیگر شاخص‌ها کم می‌شود. مورد بعدی احتساب ضریب یک و نیم برای ساعت کاری شب و شیفت بود. مجموع این قوانین ساعت کار را به جهت سخت و زیان‌آور بودن پایین آورده است. از جهتی ۸۰ درصد از پرستاران ما خانم هستند و طبق قوانین درصورت بارداری ساعت کارشان باید کم شود اما علی‌رغم تمام قوانین بیمارستان‌ها برای پرستاران ساعت اضافه‌کار اجباری درنظر می‌گیرند.
شریفی‌مقدم توضیح داد: این اضافه‌کاری‌ها اجباری و تحمیلی از سوی کارفرما است و این موضوع در بیمارستان‌های دولتی بیشتر اتفاق می‌افتد. نرخ ساعتی این اضافه‌کاری بسیار کم است و به همین جهت جذابیتی برای پرستاران ندارد. کارفرما که همان وزارت بهداشت است اگر بخواهد نیروی جدید استخدام کند باید به او حقوق و بیمه دهد اما هزینه اضافه‌کاری نیروی قبلی بسیار کمتر از استخدام پرستار جدید است. مثلا ۱۰۰ اضافه کار با هزینه ساعتی ۱۵ هزار تومان بسیار کمتر از یک پایه حقوق بوده و پس اضافه‌کار اجباری به نفع کارفرما است. این درحالی است که در قانون آمده که اضافه‌کاری باید با توافق دو طرف باشد.
به گزارش ایسکانیوز، برایند گفت‌وگو با پرستاران نشان می‌دهد که بخشی از کمبود نیرو نه تنها ناشی از کاهش تعداد متقاضیان برای استخدام نیست بلکه برگرفته از مشکلات استخدامی و گاهی سودجویان مدیران برخی بیمارستان‌ها است که ترجیح می‌دهند اضافه‌کاری تحمیل کنند تا اقدامی برای جذب نیرو داشته باشند.
انتهای پیام /
نظر شما