به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، حکمرانی نظام‌های آموزش عالی در دهه‌های گذشته اهمیت بسیاری برای سیاستگذاران پیدا کرده است، این اهمیت می‌تواند به دلیل جایگاه اقتصاد دانش‌بنیان و تأثیر دانش بر پیشرفت و توسعه کشورها در ابعاد مختلف باشد. چین از جمله کشورهایی است که با بهره‌گیری مناسب از آموزش عالی، مسیر پیشرفت کشور را هموار کرده است.
پس از تأسیس حکومت جمهوری خلق چین، در دهه ۱۹۵۰ نظام آموزشی آن مانند سایر بخش‌های اقتصادی و اجتماعی تحت کنترل دولت مرکزی درآمد و بنابراین دولت مسئول سیاستگذاری، برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری در زمینه‌های مختلف آموزش عالی شد. همچنین تأمین و تخصیص بودجه‌های نظام آموزشی این کشور در اختیار دولت قرار گرفت. به طورکلی ساختار نظام آموزشی چین تحت نظارت وزارت آموزش و پرورش این کشور قرار دارد. این وزارتخانه سیاست‌های آموزشی را تدوین و ابلاغ می‌کند و مقامات آموزشی استان‌ها آن را اجرا می‌کنند. همه شهرها، کمیته‌ها و مجموعه‌های امور آموزشی مستقل دارند.
براساس تصمیماتی که کمیته مرکزی حزب کمونیست چین از سال ۱۹۸۵ درباره اصلاح نظام آموزشی اتخاذ کرد، فرایند تمرکززدایی از آموزش عالی این کشور شروع شد. همچنین در سال ۱۹۹۳ این کمیته و دولت مرکزی، برنامه اصلاح و توسعه آموزش عالی چین را ارائه کردند، در این سند یکی از اساسی‌ترین سیاست‌های ملی دولت و حزب کمونیست ترغیب مؤسسه‌های اجتماعی و شهروندان برای تأسیس مراکز آموزشی براساس قانون ذکر شده است.
پس از این اصلاحات در قانون آموزش و پرورش این کشور اشاره شده است که آموزش عالی باید از طریق انجمن‌های ایالتی و حکومت‌های مردمی ولایت‌ها، نواحی خودمختار و شهرداری‌هایی که به طور مستقیم تحت حاکمیت دولت مرکزی قرار دارند، اداره شود. همچنین در زمینه فراهم کردن آموزش عالی در قانون آموزش عالی جمهوری خلق چین آمده است: دولت باید برنامه‌های توسعه آموزش عالی را تنظیم کند و اداره مؤسسه‌های آموزش عالی و ارتقای آن به روش‌های متنوع را سرلوحه کار خود قرار دهد، همچنین دولت باید همه بخش‌های اجتماعی مانند مؤسسه‌های تجاری و اقتصادی، مؤسسه‌های آموزشی، سازمان‌های عمومی یا گروهی و همچنین شهروندان را تشویق کند تا مطابق قانون در امور آموزش عالی فعالانه مشارکت کرده و از توسعه آموزش عالی به طور همه جانبه حمایت کنند.
پرداخت شهریه برای دانشجویان چینی اجباری است
ازآنجا که حکومت چین یک حکومت کمونیستی است، اصولا بخش اعظم بودجه‌های مربوط به آموزش عالی نیز در این کشور باید از طریق دولت مرکزی تأمین شود. در بررسی این مهم مشخص شد در زمان تأسیس جمهوری خلق چین، پرداخت شهریه برای تحصیل در مراکز آموزش عالی این کشور آزاد بوده و هر فردی که از توانایی مالی برخوردار بوده و تمایل داشته است، شهریه دانشگاه را پرداخت می‌کرد و سایر افراد به‌طور رایگان از آموزش عالی برخوردار می‌شدند.
در سال ۱۹۸۵ با تداوم سیاست اصلاح‌طلبانه نظام آموزشی، کمیته مرکزی حزب کمونیست چین مصوب کرد که دانشجویانی که در شمار برنامه‌های تحصیلی ملی قرار ندارند، باید هزینه تحصیل در مراکز آموزش عالی را بپردازند. در سندی دیگر در سال ۱۹۸۹ موسوم به تصمیمات و احکام ضروری شدن شهریه‌ها و تعیین میزان آن برای مؤسسه‌های آموزش عالی، این موضوع قانونمند شد و در نهایت در سال ۱۹۹۳ و در پی اصلاح و توسعه نظام آموزشی چین مقرر شد که آموزش عالی از جمله آموزش‌های غیراجباری است، بنابراین دانشجویانی که قصد ادامه تحصیل در آموزش عالی دارند، باید خود شهریه بپردازند.
انواع سیستم‌های ارزیابی آموزش عالی در چین
سه نوع سیستم تضمین کیفیت برای این مؤسسه‌ها در کشور چین وجود دارد: نخست سیستم اعتباربخشی برای مؤسسه‌های آموزش عالی تازه تأسیس که از سال ۱۹۹۴ فعال است. هدف این سیستم ارتقای کیفیت آموزش و پژوهش به سطح استانداردهای دولتی بوده و جامعه هدف، آن دسته از مؤسسه‌های آموزش عالی است که پس از سال ۱۹۷۶ ایجاد شده‌اند. سطح مؤسسه‌ها در این نظام اعتباربخشی به چهار رتبه عالی، بسیار خوب، کافی و ناکافی تقسیم می‌شود.
دوم ارزیابی دوره‌ای کیفیت آموزشی مؤسسه‌های آموزش عالی (از سال ۱۹۹۶) است. از این روش به منظور ارزیابی حدود ۱۰۰ مؤسسه آموزش عالی برتر در چین استفاده می‌شود. سوم ارزیابی در سطح استانی و ملی است که این ارزیابی در سال ۱۹۹۹ به وجود آمد و برای رتبه‌بندی مؤسسه‌های آموزش عالی جهت تشویق و ایجاد رقابت بین آنها استفاده می‌شود.
انتهای پیام/
نظر شما