به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، قدیمیها زمانی که بین 2 نفر مشکلی ایجاد میشد، میگفتند «بنشینید با هم سنگهایتان را وا بکنید» افرادی که نسبت به موضوع یا مسئلهای انتقاد داشتند، دور یکدیگر جمع شده و برای حل شدن آن راهکار ارائه میدادند.
امروزه ممکن است یک معلم با یک دانشآموز کنار یکدیگر بنشینند و سنگهایشان را وا بکنند و در این جلسه 2 نفره به این نتیجه برسند که باید برای رسیدن به موفقیت، هردویشان بیشتر تلاش کنند. ممکن است یک کارگر در دیدار با رئیس کارخانه ایدههایی را مطرح کند که با کمک آن بتوان مشکلات یک خط تولید را حل کرد. شاید یک دانشآموز به نحوه آموزش استاد انتقاد داشته باشد و مسئول مربوط پس از شنیدن آن نسبت به رفع مشکل اقدام کند.
در تمامی موارد فوق، هر 2 طرف حاضر شدند برای رفع مشکل با یکدیگر ارتباط برقرار و برای رفع مسئله تلاش کنند، حال اگر یک طرف حاضر نباشد که انتقاد یا مشکل طرف مقابل را بشنود و مطرح کردن مسئله را دخالت در امور خود تلقی کند، تکلیف چیست؟ اگر فردی علاقهمند نباشد که حرفها و مشکلات دیگری را بشنود، باید چه اقدامی انجام داد؟ آیا اجبار بهوسیله قانون برای ارتباطگیری میان 2 طرف راهکار مناسبی برای حل یک مشکل شناخته میشود؟
آرمین مسموع دانشجوی رشته دندانپزشکی علوم پزشکی جندی شاپور اهواز و دبیر کل شورای صنفی این دانشگاه است. به اعتقاد او، برخی از مسئولان دانشگاهها فعالیتهای شورای صنفی را دخالت در امور خود تلقی میکنند. مسموع خواهان برقراری ارتباط نزدیک و تنگاتنگ بین مسئولان و شورای صنفی است. مشروح گفتوگوی ایسکانیوز با این فعال دانشجویی به شرح زیر است:
دانشجویان تکیهگاه اصلی شورای صنفی دانشجویان هستند
دانشجویان تا چهاندازهای با شورای صنفی تعامل دارند؟
همانطور که میدانید، شورای صنفی در اواخر دهه 70 تشکیل شده و بعدها با ایجاد اصلاحات ساختاری در آییننامه، به فعالیت خود ادامه میدهد.
از جمله مهمترین ویژگیهای شورای صنفی میتوان به انتخاب اعضای شورا توسط دانشجویان اشاره کرد. در جریان انتخابات شورای صنفی، دانشجویان به طور مستقیم نمایندگان خود را در راستای پیگیری موضوعات صنفی انتخاب میکنند.
شورای صنفی متعلق به جناح فکری و سیاسی خاصی نیست و از دانشجویان با رشتههای تحصیلی مختلف و بعضاً تفکرات و سلایق متفاوت تشکیل شده است، اعضای این شورا برای تحقق یک هدف مشترک یعنی رفع مشکلات صنفی دانشجویان دور یکدیگر جمع شدهاند، به نوعی دیگر میتوان گفت دانشجویان تکیه گاه اصلی شورای صنفی دانشجویان هستند.
ضرورت وجود شورای صنفی دانشگاهها چیست؟
هر مجموعه با هدف خاصی تشکیل میشود؛ اگر مسائل مختلف توسط افرادی که به عنوان هدف تشکیل یک مجموعه بهشمار میروند، پیگیری شود؛ موثرتر خواهد بود. دانشگاه فقط برای دانشجویان ساخته شده است؛ زمانی که دانشجو به عنوان کاربر اصلی دانشگاه، پیگیری امور را بهدست گیرد، میتوان به رفع نیازهای این قشر بیشتر امیدوار بود.
دانشجو در این جریان، از طریق نمایندههایی که مستقیما خودش انتخاب کرده است؛ میتواند صدای خود را بهگوش مسئولان برساند و خواهان رفع مشکلات شود. پیگیریهای این چنینی، بهترین نوع پیگیری تلقی میشود و میتوان انتظار نتیجه مطلوبتری برای رفع مسائل و معضلات دانشجویان در نظر گرفت، رزومه شورای صنفی و کارنامه درخشان آن مخصوصاً در سالهای اخیر بیانگر این مسئله است.
ارتباطگیری با مسئولان نیازمند چه ابزاری است؟
اعضای شورای صنفی در جایگاهی قرار دارند که نه میتوانند به شکل یک دانشجوی عادی به موضوعات مختلف نگاه کنند و نه در جایگاه یک مسئول قرار دارند. اعضای شورای صنفی از جنس دانشجویان هستند و با آنها ارتباط دارند و مسئولان نیز بهعنوان مرجع اصلی پیگیری مشکلات آنها تلقی میشوند. به عبارتی اعضای شورای صنفی نیازمند دیدگاه مشخصی هستند تا بتوانند مشکلات خود را نزد مسئولان مطرح کنند. از طرفی نحوه بیان آنان نیز از اهمیت ویژهای برخوردار است.
وجود شکاف و اختلافنظر بین نظر دانشجویان و مسئولان
نحوه برخورد مسئولان با اعضای شورای صنفی چگونه است؟
برخی موارد در مسائل صنفی با مشکلی مواجه میشویم که دانشجو درخواست حل موضوعی را عنوان میکند؛ حتی باتوجه به دیدگاه خود، راهحلهایی برای حل سریعتر مشکل نیز بیان میکند؛ اما این فرد ممکن است در پیگیری مسئله از مسئولان با مشکل مواجه شود. شورای صنفی در جریان پیگیری مسائل و مشکلات از مسئولان با یک فضای جدید روبرو میشود. هر مسئله یا مشکل دارای ابعاد مختلف قانونی، اداری و مالی است، حل مشکل در برخی از موارد در کنار بروکراسی اداری و عدم توجه مسئولان مربوط، نیازمند طی کردن پروسه زمانی طولانی است و تقریباً به خواستهای دور از دسترس تبدیل خواهد شد.
در این حالت اعضای شورای صنفی با 2 طیف مواجه میشوند؛ گروه اول دانشجویان معترضی هستند که صرفاً مطالبه به حق خود را پیگیری میکنند و گروه دوم مسئولانی هستند که به دلیل تفاوت طرز فکر و مسائل این چنینی، از زاویه دیگری به موضوع نگاه میکنند. در شرایطی که شکاف و اختلاف نظر بین نظر دانشجو و مسئول وجود دارد، نیاز به وجود مجموعهای همانند شورای صنفی احساس میشود تا بتواند این شکاف را پر کند. ایجاد این شکاف دلایل مختلفی دارد که از جمله آن میتوان به متفاوت بودن طرز فکری دانشجو و مسئول در زمینههای فرهنگی و روش حل مسئله اشاره کرد. با توجه به آییننامه شورای صنفی، رسالت مهم این شورا انعکاس و پیگیری مشکلات صنفی به مسئولان مربوطه است تا نتیجه مطلوب حاصل شود.
چگونه میتوان به نتیجه مطلوبی که به آن اشاره کردید، رسید؟
در ابتدا انعکاس مطالبه دانشجویان با لحاظ کردن وضعیت ساختاری و اداری دانشگاه از جمله وظایف اصلی شورای صنفی بهشمار میرود. همچنین شورای صنفی میتواند در راستای ارائه ایده و راهکار به مسئولان و تلاش برای افزایش آگاهی دانشجویان نسبت به حقوق خودشان نیز تلاش کند.
رسیدن به نتیجه مطلوب؛ نیازمند تعامل، همفکری و برقراری ارتباط کاری مسئولان با شورای صنفی است. در زمینه تعامل و الزام به ارتباط کاری مسئولان با شورای صنفی، تعامل برخی معاونتها با شورای صنفی ضعیف بوده و در برخی از موارد به شورای صنفی به عنوان یک مجموعه که در کار آنها دخالت میکنند، که خودبهخود باعث ایجاد محدودیت در مطالبهگری شورای صنفی میشود؛ زیرا حوزه کاری هر معاونت جدای از معاونتهای دیگر بوده و تمامی کارها را نمیتوان از طریق یکی از معاونتهای دانشگاه پیگیری کرد .در چنین شرایطی نیاز به الزامات قانونی و تمهیداتی در راستای ارتباط گیری مسئولان با شورای صنفی احساس میشود. در صورت تحقق مواردی که پیشتر به آن اشاره شد، بر اساس آیین نامه شورای صنفی ابلاغ شده توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی؛ وظیفه شورای صنفی یعنی پیگیری تا حصول نتیجه عملی خواهد شد.
در بسیاری از موارد همه دانشجویان و مسئولان از مشکلات آگاهی دارند؛ وظیفه شورای صنفی پیگیری مستمر مسائل دانشجویان با پشتکار بالا و بدون خستگی ناپذیری است؛ اما نباید فراموش کرد که لازمه حل مشکلات، ارتباط نزدیک و تنگاتنگ بین مسئولان و شورای صنفی است.
مشکلات صنفی دانشگاهها شامل چه مواردی است؟
اعضای شورای صنفی اغلب با مشکلات مشترک و متعددی در حوزه صنفی در دانشگاهها مواجه میشوند که اکثر آنها نیازمند منابع مالی هستند؛ جالب آنجاست که بعضی مسئولان در همان ابتدا و پس از بیان مشکل توسط نمایندگان دانشجویان، با جمله نداشتن بودجه کافی از ادامه روند پیگیری شورای صنفی جلوگیری میکنند و در برخی از موارد حتی علاقهای به شنیدن مشکلات نیز ندارد.
کمبود تجهیزات آموزشی، رفاهی، بهداشتی و درمانی یکی از مشکلات بزرگ و مهمی است که دانشگاهها و مراکز آموزش عالی کشور با آن مواجه هستند.
از جمله مشکلاتی که در حوزه صنفی شاهد وقوع آن هستیم، میتوان به کمبودهای دانشگاهها در زمینه نیروی انسانی مانند استادان، اعضای هیئت علمی، نیروهای تاسیساتی، کارمندان حوزه آموزش، نیروهای حراست و غیره اشاره کرد.
رواج تجاریسازی آموزش در سیاستگذاریهای مسئولان
در چند سال گذشته نوعی دیدگاه تجاریسازی و درآمدزایی از حوزه آموزش در نحوه تصمیمگیری و سیاستگذاری برخی از مسئولان رخ داده است. این امر باعث 2چندان شدن مشکلات حوزه آموزش خواهد شد. دانشگاه نهادی تجاری نیست که مسئولان از آن انتظار درآمدزایی داشته باشند. باید برای دانشگاه هزینه کرد؛ بدون اینکه انتظار بازگشت حتی یک ریال از آن پول را داشته باشیم. دانشگاه محل سرمایهگذاری بلندمدت و کاشت و برداشت بذرهای امید آینده جامعه است. مهمترین منابع یک مملکت نفت و گاز و منابع مادی ظاهری آن نیست؛ بلکه افرادی هستند که در آن مملکت به عنوان انسانهای مولد شناخته میشوند. برخی دیگر کشورهای جهان علیرغم عدم وجود منابع طبیعی شبیه به ایران، علم را به مرحله صنعتیسازی و تجاریسازی رسانده و از طریق فروش آن در حال درآمدزایی هستند، این امر بیانگر عالیترین سطح کشور است که مانند نفت و گاز به پایان نمیرسد و هیچ خطری هم آن را تهدید نمیکند.
قانونگذاری در دانشگاهها یکی از مشکلاتی است که شاهد آن هستیم. به عنوان مثال در قوانین آموزشی و مشخصاً برنامههای آموزشی جامع مثل کوریکولوم آموزشی رشتهها دارای مشکلات بسیاری هستیم. در برخی موارد کوریکولومهای خوبی وجود دارد؛ اما به بهانههای مختلف اجرا نمیشود؛ در برخی موارد نیز خود کوریکولوم آموزشی دارای مشکل است که باید اصلاح شود. اصلاح کوریکولوم آموزشی نیازمند تعامل میان هدف آموزش (دانشجویان)، ارائه دهنده آموزش (استادان) و تصویب کننده قوانین آموزشی (وزارت بهداشت و نهادهای تابع آن) است.
در پایان از همه مسئولان دانشگاهها انتظار داریم شورای صنفی را در کنار خود و به عنوان بازوی یاریدهنده در نظر بگیرند. امید داریم در همه دستگاههای اجرایی دیگر نیز مشابه ساختار شورای صنفی پدیدار شود. شورای صنفی دست یاری همیشگی خود را به سمت دانشجویان خلاق و صاحب نظر و ایدهپرداز دراز کرده است؛ این شورا شایسته شنیدن راهکارها و نظرات اصلاحی دانشجویان است.
شورای صنفی با تنها یک بار در سال زمان گذاشتن دانشجویان و آن هم صرفا برای رای دادن، کارآمدی حداکثری نخواهد داشت؛ بدون شک رهنمودهای دانشجویان در طول سال راهگشای مشکلات دانشگاهها خواهد بود. امیدوارم شاهد موفقیت و سربلندی روزافزون تمامی دانشجویان کشور باشیم.
انتهای پیام/