به گزارش خبرنگار بین‌الملل ایسکانیوز، اندیشکده «شورای روابط خارجی آمریکا» در تحلیلی به قلم «مایکل سوبولیک» به بررسی سیاست‌های دولت بایدن در قبال چین پرداخته است. به اعتقاد نگارنده این تحلیل، اقدامات دولت بایدن در قبال چین متناقض و نامشخص است. بر این اساس، سیاست بایدن در قبال چین نه از رویکرد «تعامل» که از زمان نیکسون تا اوباما به کار گرفته شده بود تبعیت می‌کند و نه از رویکرد «تقابل» دوران ترامپ. از نظر این تحلیلگر آمریکایی، سیاستی که آمریکا اکنون در قبال چین دنبال می‌کند، کاملا نامعلوم و به اصطلاح یک بوم و دو هوا است.

مشروح تحلیل مذکور بدین شرح است:

سیاست رئیس جمهور جو بایدن در قبال چین یک پارادوکس از ساخته‌های خود او است. از یک سو، رئیس جمهور اصرار داشت که ایالات متحده در صورت لزوم با حزب کمونیست چین رقابت خواهد کرد و این رقابت را به صورت واضح اینطور توصیف کرد: دموکراسی در مقابل اقتدارگرایی. از سوی دیگر، بایدن تغییرات آب و هوایی را «مسئله شماره یک پیش روی بشریت» معرفی کرده است؛ مسئله‌ای که نیاز به واکنش جهانی آلوده کنندگان برجسته جهان از جمله پکن دارد.

به هر حال، رویکرد بایدن در مقایسه با تلاش‌هایی که پیشینیان او کرده‌اند، دشوارتر است. بایدن به جای انتخاب گزینه‌ای میان مشارکت (که سیاست اکثر روسای جمهور آمریکا از نیکسون تا اوباما بود) و رویارویی (که در آخرین سال ریاست جمهوری ترامپ به تصویر کشیده شد)، از لحاظ تئوری تفاوت‌های آنان را تفکیک کرده و سیاستی را تدوین می‌کند که بهترین‌ها را از دو رویکرد انتخاب کند. با این حال، چنین رویکردی در واقعیت ممکن است ناامیدانه در تناقضات گرفتار شود.

به عنوان مثال، آخرین هجوم دولت به محدودیت‌های حقوق بشر در چین را به دلیل سوء استفاده از اقلیت مسلمان اویغور در نظر بگیرید. ماه گذشته، کاخ سفید تصمیم گرفت ممنوعیت واردات از شرکت «صنایع سیلیکون هوشین» -که بزرگترین تولید کننده سیلیکون متالورژی در جهان و غول صنعت خورشیدی است- را به دلیل استفاده از نیروی کار اجباری اویغور ممنوع کند.

این عمل خوب و درست است اما دولت همزمان چندین شرکت دیگر را که به همین دلیل مجرم هستند را نادیده می‌گیرد. بر اساس گزارش اخیر دانشگاه شفیلد هالام، «تصویب گسترده برنامه‌های کار تحت حمایت دولت در منطقه اویغور به این معنی است که در صورت تامین منابع اولیه در [سین کیانگ] اجتناب از مواد اولیه ناشی از کار اجباری در نظام حاکم فعلی تقریبا غیرممکن است». به عبارت دیگر، همه شرکت‌های فعال در سین کیانگ احتمالا شریک جرم هستند.

به نظر می‌رسد اختلاف جدی بین تیم‌های امنیت ملی و تیم درگیر در موضوع تغییرات آب و هوایی هستند بر سر این موضوع وجود دارد. استدلال تیم فعال در حوزه تغییرات آب و هوایی مبنی بر ممنوعیت کامل واردات تجهیرات خورشیدی از سین‌کیانگ، اولویت اصلی سیاسی بایدن را تهدید می‌کند.

با این وجود، تمایل بایدن برای به دست گرفتن ابتکار عمل پیش از متحدان ایالات متحده، یک نوع  پوشش نقره‌ای دارد. شاید برخی گمان می‌کردند که این اقدام او نشان دهنده اشتهای فزاینده برای مقابله با «حزب کمونیست چین» در مواقع لزوم است؛ درست مانند دولت ترامپ در سال‌های 2019 و 2020.

با این حال، مقامات ارشد دولت به سرعت آب سرد را بر روی این احتمال ریختند. همانطور که یک مقام ناشناس از دولت بایدن به وال استریت ژورنال گفت: «تمرکز ما بر این است که مطمئن شویم که از اقدام یک جانبه  که سیاست ایالات متحده در چهار سال گذشته بوده است، به سمت همکاری با شرکای خود حرکت می‌کنیم».

این پیام واضح است: دولت بایدن باید در مورد تحریم نهادهای خارجی دو بار فکر کند که این کار تهدیدی برای اقلیم نباشد و یا متحدان اصلی را خشمگین نکند. در همین حال، سازمان‌های چپ‌گرا سریعا بایدن را به این سمت سوق دادند. هفته گذشته، بیش از 40 گروه مترقی از رئیس جمهور درخواست کردند «از رویکرد ستیزه‌جویی مفرط در روابط ایالات متحده و چین خودداری کند و در عوض ... همکاری با چین را برای مقابله با تهدید وجودی بحران آب و هوا در اولویت قرار دهد».

همه موارد مذکور نشان دهنده مشکلی است که اکنون رئیس جمهور با آن روبروست: نحوه مقابله با نقض حقوق بشر حزب کمونیست چین در شرایطی که همراهانش از او می‌خواهند دقیقا برعکس عمل کند. اظهارات اخیر بایدن نشان می‌دهد که او احتمالا سعی کند غیر ممکن را ممکن بسازد و آن گروه را با تحریم‌های نمادین متقاعد کند؛ یعنی بدون جابجا کردن قایق، جعبه را چک کند.

اتخاذ این رویکرد، خطر نادیده گرفتن نقاط ضعف حزب کمونیست چین -به ویژه در رابطه با سین کیانگ- را افزایش می‌دهد. با اعمال برخی تحریم‌های خلاقانه، واشنگتن می‌توانست نیمی از مسیرهای تجاری کمربند و جاده حزب کمونیست را به دلیل ارتباط آنها با نسل کشی اویغور قطع کند. اما به نظر می‌رسد که مترقیان این اهرم را به منظور دستیابی به یک توافقنامه آب و هوایی دیگر با پکن، کنار بگذارند.

کل این قسمت مثال خوبی از خطر گره خوردن سیاست بایدن با چین است. در حالی که مسائل فراملی مانند تغییرات آب و هوایی نیاز به دیپلماسی و واکنش‌های چند جانبه دارد، رقابت قدرت‌های بزرگ عمدتا به قدرت و ثبات آمریکا بستگی دارد. دولت با کوبیدن ضربات خود علیه دیگر متخلفان سین کیانگ، سیگنال واضحی ارسال کرده که اولویت آن آب و هوا است، نه حقوق بشر.

انتهای پیام/