ویلیام توبی که تا چندی پیش در سازمان ملی امنیت هسته ای آمریکا مشغول به کار بود و در سه دولت اخیر آمریکا نیز در شورای امنیت ملی در امور منع اشاعه هسته ای مشاوره می داده است، در فارن پالیسی نوشت:دولت اوباما که با مذاکرات هسته ای دشوار و پیچیده ایران دست و پنجه نرم می کند اخیرا زمزمه دور زدن کنگره را به طور تلویحی مطرح می کند که پیش از این نیز بسیاری از ناظران بین المللی متوجه آن شده بودند.

به گزارش ایسکانیوز، توبی در ادامه نوشت: باوجود آنکه مقامات کاخ سفید در روزهای اخیر بر نقش کنگره تاکید کرده اند، اما برخی گزارش ها حاکی از آن است که اوباما می خواهد در صورت انعقاد توافق هسته ای با ایران آن را به رای کنگره نگذارد و تا جایی که می تواند از اختیارات خود برای تعلیق تحریم ها استفاده کند. اوباما می داند در صورتی که نتواند رای مثبت کنگره را در توافق هسته ای با ایران به دست آورد بیش از زمانی که خطوط قرمز در مورد سوریه را ترسیم کرد، اعتبار خود را از دست می دهد.

از سوی دیگر بخش قابل توجهی از تحریم ها علیه ایران ربطی به مساله هسته ای ندارد و رئیس جمهور نیز قادر نخواهد بود در آینده نزدیک آنها را لغو کند. البته رئیس جمهور می گوید به دنبال لغو تحریم ها نیست و تنها می خواهد از قدرت خود برای درنظر گرفتن معافیت از تحریم ها استفاده کند که به معنی به تعلیق درآوردن تحریم ها خواهد بود.

اما تصمیم رئیس جمهور برای اینکه به تنهایی وارد عمل شود، ریسک هایی به همراه دارد. در صورتی که توافق هسته ای به دست آید، روابط ایران و آمریکا در روندی قرار می گیرد که آبستن تحولات بسیاری است. اما این روند در صورتی که اوباما به دنبال عملکرد یکجانبه باشد، از حمایت کنگره برخوردار نخواهد بود. به این ترتیب در حالی که رئیس جمهور آمریکا در راس قانونگذاری در سیاست خارجی قرار دارد، اصلی ترین بازوهای خود برای تصمیم گیری های دایمی و درازمدت را از دست می دهد. همچنین او دیگر حمایت دوحزبی را نیز در اختیار نخواهد داشت.

البته سیاستمداران آمریکایی غیر قابل پیش بینی هستند اما از آنجایی که اوباما تنها 27 ماه دیگر رئیس جمهور است، جانشین او خواهد بود که باید بار تصمیم هایی را به دوش بکشد که اوباما آنها را اتخاذ کرده است. اگر تصمیم هایی که اوباما امروز اتخاذ می کند از حمایت کنگره برخوردار نباشد، جانشین او نمی تواند آنها را ادامه دهد.

این یک پایه شکننده برای یک توافق دراز مدت است. استفاده از قدرت اجرایی برای پیشبرد سیاست ها بدون اینکه پشتوانه کنگره را به همراه داشته باشد، زمینه ای مناسب برای توافقی طولانی نخواهد بود.

شاید اوباما بر این تصور باشد که تلفن و خودکار روی میز اش - که با آن اسناد وتو را امضاء می کند- برای سیاست داخلی موفق کافی است اما او برای سیاست خارجی موفق به حمایت دوحزبی- جمهوریخواه و دمکرات- نیاز دارد. در صورتی که او تصمیم بگیرد کنگره را دور بزند باید دست کم از حمایت دوحزبی اطمینان حاصل کند. اما اگر نتواند آنها را توجیه کند، باید در تصمیم خود تجدید نظر کند.

لی همیلتون از اعضای سابق کنگره بر این باور است که زمانی که یک کشور با صدای واحد سخن می گوید، سیاست خارجی از قدرت بیشتری برخوردار می شود. آمریکا نیز باید این الگو را دنبال کند.