به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، عدالت آموزشی یعنی فراهم کردن فرصت آموزش برای همه تا بتوانند رشد کنند و چرخ جامعه را بچرخانند اما در کنار همه کاستی‌هایی که سیستم آموزشی دارد، محرومیتی که کودکان دارای نیازهای ویژه تحمل می‌کنند، بیش از دیگر کودکان و نوجوانان است.

بیشتر بخوانید

رنجنامه پدر و مادرهای کودکان اوتیسم/ ناآگاهی جامعه و تحمل فشارهای روانی بسیار

علاوه بر این که باید هر شهر مدرسه استثنایی مناسب این کودکان داشته باشد، بر اساس استاندارد باید به ازای هر ۲۵ دانش آموز استثنایی، یک مشاور و به ازای هر پنج دانش آموز یک نیروی گفتار درمانی و به ازای هر ۲ دانش آموز با توان ذهنی پایین و جسمی حرکتی یک کادر درمانی در اختیار باشد؛ استانداردهایی که شبیه یک رویا هستند.

نقش سیستم آموزشی ضعیف در آینده شغلی کودکان استثنایی

خادم فعال حوزه ناشنوایان معتقد است که بخشی از مشکل اشتغال ناشنوایان ناشی از سیستم ضعیف آموزشی در کشور است که نمی‌تواند آنطور که باید برای ناشنوایان مفید باشد. وی در این خصوص به ایسکانیوز گفت: درواقع بخشی از بیکاری ناشنوایان ناشی از ضعف در مهارت‌آموزی است. برای مثال خواهر من در سن اشتغال است اما در زمان کودکی وی زبان اشاره در مدارس نبود و نتوانسته آموزش ببیند.

کمبود معلم‌های متخصص حوزه ناشنوایان

بسیاری از مدیران حتی نمی‌دانند که یک کودک با نیاز ویژه به چه امکانات تحصیلی نیاز دارد و متوجه تفاوت‌های هر کدام نیستند. همین ناآگاهی باعث شده تا کودکانی با نیازهای ویژه از داشتن مددکار یا راهنمایی متخصص محروم باشند. خادم در این باره توضیح داد: امروز زبان اشاره در مدارس استثنایی استفاده می‌شود اما با حد مطلوب فاصله دارد. در برخی شهرها هم تعداد ناشنوایان کم و تعداد معلم‌های متخصص حوزه ناشنوایان هم اندک است و به اجبارها کودکان اوتیسم، ناشنوا، سندروم داون و غیره در کنار یک دیگر تحصیل می‌کنند درحالی که باید شیوه آموزش هر کدام متفاوت باشد. همین موضوع کیفیت آموزشی را پایین می‌آورد.

برخی شهرها مدرسه استثنایی ندارند

وی ادامه داد: برای آموزش فرد ناشنوا باید معلم و دانش‌آموز ارتباط چشمی برقرار کرده و بتواند لب‌خوانی کند. در برخی شهرها هم اصلا مدرسه استثنایی وجود ندارد. از جهتی برخی معلم‌ها هم مهارت کافی ندارند و در مواردی که کودکان ناشنوا در مدارس عادی تحصیل می‌کنند، معلم آموزش ندیده که چطور با این کودک برخورد کند. اگر امکان تحصیل آنلاین برای این کودکان فراهم شود، اتفاق خوبی است.

حتی درپایتخت امکانات آموزشی ناشنوایان دور از حد استاندارد است

حبیب مهدوی دبیرکل شبکه ملی سازمان‌های مردم نهاد ناشنوایان ایران هم با بیان اینکه حتی درپایتخت امکانات آموزشی ناشنوایان بسیار دور از حد استاندارد است، به ایسکانیوز گفت: نبودن دبیران مسلط و آشنا به زبان و فرهنگ ناشنوا و استفاده از محتوای آموزشی مناسب‌سازی نشده و شیوه‌های کهنه و غیرکارشناسی در این عرصه مشکلات زیادی برای ناشنوایان ایجاد کرده است.

دبیرکل شبکه ملی سازمان‌های مردم نهاد ناشنوایان بیان کرد: تشویق الزام گونه خانواده‌ها برای فرستادن فرزندشان به مدارس افراد شنوا (با هدف کاهش تعداد دانش آموزان در مدارس استثنایی و تعطیلی و تغییر کاربری این مراکز) آسیب‌های سنگینی به سیستم آموزش ناشنوایان وارد شده است. در سایر شهرها که اوضاع بدتر است و گاهی حتی در شهرهای بزرگ امکانات آموزشی برای ورود ناشنوایان به آموزش عالی مهیا نیست.

مدارس عادی هم مناسب‌سازی نشده‌اند

موضوع محدود به ناشنوایان نمی‌شود و کودکان مبتلا به دیستروفی هم با مشکلات متعددی مواجه هستند و به دلیل نبود مدارس استثنایی در همه شهرها و مناسب‌سازی نشدن مدارس عادی با مشکل مواجه هستند. رامک حیدری مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران دیستروفی در گفت‌وگو با ایسکانیوز در این باره توضیح داد: طبق قانون اساسی شرایط مدارس باید به گونه‌ای باشد که همه بچه‌ها بتوانند به راحتی تحصیل کنند. مدارس استثنایی هم در همه شهرها وجود ندارد و از طرفی کارشناسان معتقدند که افراد دارای معلولیت باید مانند دیگر کودکان در مدارس عادی تحصیل کنند و تفکیک کردن آن‌ها آسیب‌زا است.

وی اضافه کرد: کودکان دارای معلولیت اجازه تحصیل در مدارس عادی را دارند اما مدیر مدرسه می‌گوید که خانواده باید با هزینه خود بالابر و امکانات لازم را برای مدرسه تهیه کنند. بسیاری از خانواده‌ها توان پرداخت این هزینه‌ها را ندارند.

مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران دیستروفی بیان کرد: من از خیرین مدرسه‌ساز درخواست می‌کنم که حداقل در مدارس جدید استانداردهای لازم برای مناسب‌سازی را رعایت کنند و یا بخشی از هزینه‌ای که می‌خواهند برای ساخت مدرسه اختصاص دهند را برای مناسب‌سازی مدارس قدیمی هزینه کنند.

به گزارش ایسکانیوز، انسان‌های عادی درکی از نیازهای یک کودک استثنایی ندارند و گاهی نبود مدرسه استثنایی در یک شهر، دوری راه تا مرکز استان، هزینه بالای رفت و آمد و مواردی از این دست باعث ترک تحصیل و خانه‌نشین شدن کودکان و نوجوانان دارای نیازهای ویژه می‌شود. مسئولان اگر می‌خواهند عدالت آموزشی را محقق کنند، باید به این بخش هم بپردازند و این کودکان را ببینند.

انتهای پیام /