دیوید ایگناتیوس در واشنگتن پست نوشت:مذاکرات ایران را به راحتی نمی توان با چیزهای دیگری مقایسه کرد. مذاکرات در حالی که توافقی حاصل نشده ادامه می یابد.در همین اوصاف شرایط نیز باثبات به نظر می رسد.تنها به این دلیل که آن ها در یک بن بست هستند.

به گزارش ایسکانیوز، ایگناتیوس در ادامه نوشت:مذاکره کنندگان ایران و شش قدرت جهانی مهلت گفت و گو ها را تا هفت ماه دیگر به امید دست یابی به یک توافق جامع و کامل تمدید کردند.با این حال هنوز تا مرتفع ساختن اختلافات و شکاف ها فاصله زیادی دارند.هیچ کدام از طرفین نیز نمی خواهد مذاکرات به شکست برسد.

در پشت پرده های مذاکرات آرام و دست دادن های دوستانه،درگیری های شدیدی در دو پایتخت یعنی تهران و واشنگتن در جریان است.اصولگراها در تهران مخالف تعامل با غرب و توافق هسته ای هستد. آنها به غرب و به خصوص آمریکا بی اعتمادند و می گویند این مذاکرات هیچ نفعی برای ایران نخواهد داشت.

چنین درگیری هایی در واشنگتن نیز در جریان است.اما با توجیه هایی متفاوت.جریان جمهوری خواه و لابی های حامی رژیم اسراییل و عربستان همواره ادعا می کنند تبدیل شدن ایران به یک قدرت هسته ای می تواند یک چرخه هسته ای در منطقه با راه بیاندازد.

هر دو طرف با این که دلایل کاملا مختلفی برای خود دارند،در یک زمینه موافق اند که "توافق نکردن بسیار بهتر از توافق بد است."به همین دلیل به نظر می رسد اکنون همه طرف ها از تمدید مذاکرات راضی هستند.

هنگامی که یک سال پیش به تهران سفر کردم،مشخص بود که مسئله هسته ای تبدیل به یک موضوع سیاسی و اقتصادی برای دولت و مردم ایران شده بود.محمد جواد ظریف، وزیر خارجه و مذاکره کننده ارشد هسته ای ایران به من گفت توافق نهایی هسته ای می تواند جهت رابطه ما با غرب را به کلی تغییر دهد.با این حال حسین شریعتمداری ،سردبیر روزنامه اصولگرای کیهان قبول شرایط غرب به خصوص آمریکا را در پرونده هسته ای خیانت به انقلاب اسلامی می داند"او حل بحران هسته ای را منوط به عقب نشینی کامل یک طرف ازمواضع خود می داند."

یک سال از آن زمان می گذرد و با این که پیشرفت های زیادی در مذاکرات فنی به دست آمده است.با این حال هنوز شکاف های طرفین از بین نرفته است.

پایان مذاکرات با سخنرانی تلویزیونی حسن روحانی همراه شد که به نظر می رسید از قبل آماده شده بود.او در این سخنرانی به مردم ایران که خواهان توافق و لغو تحریم ها هستند، اطمینان داد که این راه به موفقیت ختم خواهد شد و اعلام کرد با تندرو ها و گروه های مخالف توافق نیز گفت و گو خواهد کرد.روحانی گفت:"من مطمئن هستم که توافق حاصل خواهد شد.حالا امروز نه،فردا."روحانی خوش بینی خود را نسبت به روند مذاکرات و تلاش های تیم آقای ظریف ابراز کرد و گفت "منطق ایران موجب ادامه مذاکرات شد.ما با 1+5  به یک  توافقاتی در پشت پرده نیز رسیدیم ولی ترجیح دادیم فعلا آن ها را بر روی کاغذ نیاوریم."

پس از صحبت های آقای روحانی،رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز در باره مذاکرات اظهار نظر فرمودند:"در زمینه پرونده هسته ای ایالات متحده و اتحادیه اروپا دور هم جمع شدند و سعی کردند با اقدامات خود جمهوری اسلامی را به زانو در بیاورند با این حال موفق نشدند."

اتفاقاتی که در ایران می افتد قابل تامل است.به نظر می رسد اگر آمریکا حسن نیت خود را ثابت کند و ثابت کند که دیگر اشتباهات گذشته خود را تکرار نکند،می توان به رابطه دو کشور فکر کرد.با این که اصولگرایان و تندرو ها همواره به مذاکرات بد بین هستند ،رهبر معظم انقلاب یک بار در سخنان خود گفتند:این مذاکرات چیز خوبی است،اگر به نتیجه رسید که چه بهتر.اگر نرسید هم کشور باید بر روی پای خودش بایستد."می توانیم این اظهار نظرهای ایشان را به این حاسب بگذاریم که درب رابطه ایران و آمریکا نیز همواره قفل نخواهد ماند هرچند که رهبری عالی جمهوری اسلامی همواره بی اعتمادی خود را نسبت با آمریکا ابراز داشته اند.

تیم های مذاکره کننده نیز سعی در این داشتند که دست خالی به پایتخت های خود بازنگردند.جان کری، وزیر خارجه آمریکا در روز دوشنبه اعلام کرد:ما ایده های جدیدی را بر روی میز مذاکرات گذاشتیم.ایده هایی که می تواند بزرگترین چالش های مذاکرات را حل کند. به نظر می رسد تیم آمریکایی در حال کار بر روی توافقی است که در مورد تعداد سانتریفیوژ ها،ظرفیت غنی سازی و مدرن سازی تجهیزات تا حدودی نگرانی های ایران را  برطرف می سازد و در عین حال برای رفع نگرانی برخی از کشور های منطقه شرایطی را مهیا می کند که اگر ایران خواست وارد باشگاه هسته ای شود، این روند دست کم یک سال به طول بیانجامد.

برخی ادعا می کنند تحریم های اعمال شده در کشاندن ایران پای میز مذاکره موثر بوده است اما باید گفت اگر مشکل ایران تنها مساله اقتصادی بود، به توافق هسته ای تن می داد.    با این حال یک بار مقام معظم رهبری گفتند":من یک دیپلمات نیستم،من یک انقلابی هستم." پس با استناد به همین سخن می توانیم بگوییم که آمریکا خیلی هم نباید بر روی فشار های اقتصادی حساب باز کند.