ایسکانیوز ؛پلاس+/ داشتیم توی پیاده رو راه می رفتیم و داشت غرغر می کرد. این آدم های منفی نگر و عصبانی را دیده اید که وقتی به آسمان آبی نگاه می کنند، عبور یک کلاغ سیاه را یک لکه ی بزرگ سیاه زشت می بینند و حتما برایشان زاویه ی تابش خورشید، زیادی تند است؟ از همین آدم ها. داشت غرغر می کرد و من باهاش مخالفت می کردم که زندگی به این سختی و مزخرفی که می گویی نیست. خلاصه داشت حرف می زد و از زمین و زمان ایراد می گرفت که نگاهش افتاد به زمین و مثالی پیدا کرد که مطمئن بود مجبور می شوم باهاش موافقت کنم: «مثلا ببین، این آجر زردهای کف پیاده رو رو نگاه کن! این همه زحمت کشیدن پیاده روی یک دست ساختن. بعد معلوم نیست شرکت آب، گاز، فاضلاب یا چی، اومده خرابش کرده و بعد هم موزاییک های یک شکل دیگه گذاشته جاش. یعنی این همه خرج زیبا سازی، اصلا هیچی». اینجا بود که چشم هام کاملا گشاد شد!
شاید شما هم مثل دوست منفی نگر من باشید و شاید نه، از خودتان یکبار پرسیده باشید داستان این خطوط زرد کف پیاده رو چیست. در هر صورت فکر می کنم بعید است تا به حال توجهتان به این خطوط متفاوت جلب نشده باشد. خطوط زرد، در واقع کمکی است برای دوستانمان که با عصای سفید تردد می کنند: برای روشندلان.
کمی چشم هایتان را ببندید و بدون کمک کسی، سعی کنید راهتان را ادامه دهید. قبل از بستن چشم هایتان هم، یک خط مستقیم مشخص کنید و تلاش کنید خودتان را روی همان خط نگه دارید. بعد از بیست قدم چشم هایتان را باز کنید و ببینید با خط مبدا، چقدر فاصله مکانی دارید. تقریبا غیرممکن است شما روی خطی که می خواستید، مانده باشید. مگر اینکه نشانه ی خاصی شما را هدایت کرده باشد. مثلا حس کردن حاشیه ی فرش با انگشتان پا.
در واقع این خطوط زرد هم همین را می گویند: تصور کنید با عصای سفیدتان در حال راه رفتن در خیابان هستید. بهترین امکان برای شما، حس کردن نشانه ای قابل اعتماد با نوک عصایتان است که مطمئنتان کند در حال راه رفتن مستقیم هستید و خطری تهدیدتان نمی کند. این کاشی های زرد رنگ، خطوط برجسته ی سفید دارند که وقتی با نوک عصا لمس می شوند، مسیر مستقیم و رو به جلو را نشان می دهند. بعضی دیگر از این کاشی ها، اشکال دایره ای شکل دارند. شکل دایره ای، یعنی از اینجا به بعد نوع مسیر فرق می کند. یا پیچ، یا پله و یا هر چیزی به جز مسیر صاف و مستقم جلوی راه شماست. در واقع این کاشی های زرد، بهینه سازی پیاده روهاست تا قابلیت استفاده برای تعداد بیشتری از افراد را فراهم آورد و ابدا یک ایراد در معماری شهری نیست.


حالا بیاییم و به این مسئله به چشم یک شهروند فعال نگاه کنیم. وقتی با مسائل این چنینی روبرو می شویم چه می توانیم بکنیم؟ اول اینکه وقتی با کسی مسیر خطوط زرد را به هر طریقی می بندد – از طریق سد معبر، پارک ماشین یا هر شیوه ی دیگری – روبرو می شویم، از او بخواهیم که این مسیر را باز کند. دوم اینکه اگر نقاطی را دیدیم که این مسیرهای زرد اشتباها به نقطه ی ناامنی می رسند، با سازمان زیباسازی شهرمان تماس بگیریم و از آنها بخواهیم که این مشکل را رفع کنند. سوم و از همه مهم تر اینکه در مورد این خطوط و علت بودنشان، اطلاع رسانی کنیم. شاید شما هم دوستانی دارید که شبیه دوست من هستند. چیزهایی را می بینند اما به علت نداشتن اطلاعات کافی، تنها بخش منفی آنها را می بینند. در میان گذاشتن همین نکته های کوچک زندگی شهری با همدیگر، زندگی را پر از جزئیات دوست داشتنی می کند.