ایسکانیوز؛پلاس+/ همیشه شب یلداها مرتضی احمدی گوش می‌دادم . چون گوش دادن‌اش به طور کامل به من جوِ شبِ یلدا می‌داد.
بیشترِ کارهای‌اش را حفظ ‌ام و هر وقت با دوستان‌ام دور هم جمع می‌شویم یک نفر روی میز می‌زند و ما با می‌خوانیم.
هر وقت که تصویرش را می‌دیدم با خود می‌گفتم کاش هیچ‌وقت نرود و چه خوب که انقدر سالم و سر حال است.

حالا صبحِ شبِ یلدا خبردار می‌شوم که رفت...تهران فقط با صدای او برای من طهران می‌شد.
حالا انگار طهران رفته‌است... انگار دیگه طهرانی نیست...فقط تهران مانده‌است با هوایی آلوده.