ساعت نامیزان ( آلبوم خشایار جوزی) به هر شکل اثر زیباییست. در اولین ساخته رسمی خشایار جوزی شنونده با اثری زیبا و خوشبختانه کم اشتباه روبرو می شود. اثری که یک بار دیگر ثابت کرد شالوده و استخوان بندی موسیقی پاپ ایران را هنرمندان و نوازندگان توانمند و تکنیکی سبک راک تشکیل می دهند.
خشایار جوزی که بیش از انتشار آلبوم ساعت نامیزان در محافل رسمی موسیقی با عنوان نوازنده گیتار الکتریک گروه مازیار فلاحی ( یکی از خوانندگان موسیقی پاپ)، شناخته می شد، با صدای دل انگیز ساعت نامیزان در قامت آهنگسازی خوش قریحه و نوازنده ای با قابلیتهای ستودنی به جامعه موسیقی معرفی شد.
دلیل همکاری این نوازنده جوان را با هنرمندان موسیقی پاپ نمی دانم و قصد آن هم ندارم در پی یافتن پاسخی به این پرسش باشم. اما امیدوارم این دلیل هرچه باشد برای خشایار جوزی در حکم سوسوی ستارگان شبانگاهی که چشم ناظر را از طلوع آفتاب غافل میکنند نباشد.
ساعت نامیزان تمام مولفه های موسیقی راک را در خود دارد. این اثر بخوبی بازتابنده ایده الهای زیبایی شناسانه مولف خود است. ساعت نامیزان حاصل هنرنمایی نوازندگانی خوش آتیه و توانمند اما نه چندان نام اشنا است.
این اثر یک راک تمام عیار است.. ساعت نامیزان به هیچ روی (راک ایرانی) نیست و دلیلی هم ندارد که باشد. اما اثریست به شدت متاثر. خشایار جوزی نوازنده ایست که بیشتر تحت تاثیر ( استیو وای) است تا پیرو سبک موسیقی او. و این خصیصه برای خشایار جوزی نه امتیاز است و نه نقطه ضعف. او در حال تجربه کردن است. و ساعت نامیزان هم اثریست تجربی.
ساعت نامیزان همانگونه که گفته شد اثریست تجربی اما حاصل این تجربه بسیار بالاتر از سطح یک کار تجربی خودنمایی می کند.
ساعت نامیزان مایه دلگرمی است برای کسانی که همکاری نوازندگان راک را با گروه ها و خوانندگان پاپ خطری می دانند که ذهنیت ایده پرداز و درک زیبایی شناسانه آنها را تهدید میکند. صدای ساعت نامیزان خشایار جوزی هم مانند زخمه های کیلاد عدل یک بار دیگر نشان داد که یک نوازنده تمام عیار تا چه حد میتواند در یک گروه پاپ تاثیر گذار باشد. تاثیری که متاسفانه سود آن بیشتر به حساب خواننده واریز میشود تا شخص نوازنده.
همانگونه که گفته شد در ساعت نامیزان شنونده قطعاتی هستیم که به هیچ روی دارای مولفه های موسیقی ایرانی و مبانی زیبایی شناسانه شرقی نیست. این اثر بومی نیست. اما دلیلی هم ندارد باشد. انتخاب مولف اثر هر چه باشد ذهنیت شخصی اوست و قابل احترام. هر قدر این اثر بومی نیست به همان میزان راک است و این بزرگترین دستاورد خشایار جوزیست.
ای کاش ساعت نامیزان از طراحی جلد زیباتری برخوردار بود تا عکس زیبای پیام قربانی در این اثر دلچسب نمود بیشتری می یافت.
اما طراحی جلد دارای هر ضعفی باشد بخوبی گویای این حقیقت است که خشایار جوزی هنرمندیست از نسلی که بسیار با دهه پنجاهی ها و دهه چهلی های موسیقی راک ایران تفاوت دارد. تفاوتی که در جنبه های زیبایی شناسانه خود حاوی پیام بسیار مهمی است. صدای ساعت نامیزان خشایار جوزی بخوبی بیانگر زاویه نگاه به شدت متفاوت جوانان امروزی به موسیقی است. زاویه نگاهی که به هیچ روی نباید به آن انتقاد داشت و یا آنرا نادیده گرفت.
یادداشت: علیرضا ایرانی نژاد
