محمد افسر ره بین، ادیب، شاعر و مترجم فارسی زبان افغانستان در گفت وگو با ایسکانیوز در خصوص فردوسی و زبان فارسی در افغانستان گفت: فردوسی به عنوان پیشوای شعر فارسی و کسی که زبان فارسی را از انحطاط عربی حفظ کرد و به نوعی پاسدار و پاسبان زبان فارسی بود و هنوز در مکاتبات ما در مدارس ، اشعار و داستانهای شاهنامه وجود دارد و نوجوانان و جوانان تحصیل کرده از گذشته تا به امروز بی گمان با نام فردوسی در داستانها و حکایتهای شاهنامه آشنا هستند. به خصوص اینکه در سالهای اخیر افغانستان گرفتار جنگ و خونریزی دهشت افکنی بود که خیلی افغانستان را متاثر کرد با این حال جایگاه فردوسی در نزد ما مردم افغانستان هنوز حفظ شده و در واقع خاستگاه زبان فارسی در افغانستان بوده است.

وی در خصوص اهمیت شاهنامه و جایگاه فردوسی در افغانستان گفت: شاهنامه خوانی و فردوسی در افغانستان پیشوای فارسی است و شاهنامه خوانی در افغانستان به ویژه در کابلستان شمالی و تا مرز رود هامون و زاینده رود جزو رسوم متداول مردم آن منطقه محسوب می شود و از گذشته ها تا امروز شاهنامه خوانی به ویژه در زمستان ها که مردم و دهقانان معمولا زیر یک کرسی که در خراسان صندلی نام دارد می نشستند و در سرمای هوای به همراه خوردن توت خشک، گردو و گرمی های دیگر به شاهنامه خوانی می پرداختند.

این شاعر و مترجم فارسی اضافه کرد: در افغانستان شاهنامه خوانی به عنوان یک رسم باقی مانده و هنوز هم شخصیت های فرهنگی بنامی به شاهنامه خوانی می پردازند و یکی از مصنفین فرهیخته که دیگر در میان ما نیست به نام روان شاد میلاد رحیمی تحقیقات فراوانی در رابطه با جایگاه شاهنامه انجام داده که با شیوه و شگرد خاصی شاهنامه خوانی می کرد.

ره بین ادامه داد: فکر می کنم در ایران و هم افغانستان و کشورهایی که زبان فارسی به عنوان زبان رسمی شان است بخشی از نسل جوان اصلا به مسائل فرهنگی توجه ندارند و واقعا چنانچه نسل جوان آن طور که باید به مسائل فرهنگی خود توجه آن چنانی ندارند؛ البته ادبیات و شعر برای همه مردم جذابیت ندارد و بخشی از مردم به عرصه ادبیات و شعر علاقمند هستند و این مسئله در ایران و هم در افغانستان وجود دارد.
وی درباره آینده زبان فارسی اظهار کرد: کشورهای فارسی زبان و کشورهایی که زبان اصلی شان فارسی است بیشترین بار این سنگینی را متحمل می شوند و امروز که تهاجم فرهنگی از کشورهای دیگر در زبان فارسی تحمیل می شود درست از روزگاری که بر شبه قاره هندوستان تحمیل شد و فارسی را که یکی از زبانهای گسترده در شبه قاره آن زمان بود از میان برداشت امروز نیز تهاجم هایی از این دست از دیگر زبان ها مانند انگلیسی کمتر از آن روزگار نیست و اگر این کشورهای فارسی زبان دقت و توجه لازم را نداشته باشند فکر میکنم در سالهای آتی زبان فارسی دستخوش تجاوزهای زمانه می شود و واژه ها و اصطلاحات بیگانه وارد زبان فارسی شده که جای تاسف دارد.
وی درباره راهکار حفظ زبان فارسی خاطرنشان کرد: بایستی کشورها از مسیر همکاری های مشترک و برنامه ریزی های مشترک در رابطه با زبان فارسی هماهنگ شده و از سوی دیگر نگاه عناد نسبت به دیگر فارسی زبانان در جمهوری اسلامی ایران از میان برداشته شود؛ همانطور که می دانید فردوسی شاهنامه را برای محمود غزنوی سرود و محمود غزنوی شخصی بود که در آن مقطع یکی از شاهنشاهان خراسان بزرگ در آن روزگار بود و فردوسی شاهنامه را تقدیم به او کرد حال ما باید نگاهمان در زمینه زبان فارسی نگاه عنود نباشد که اگر فردوسی با جغرافیای امروزی ایران تطبیق شده دیگران حقی در این باره نداشته باشند. بنده بر این باورم که نه مولانای بلخی حق خاک افغانستان است و نه حافظ شیرازی خاص ایران است و نه امیرخسروی دهلوی حق خاص هندوستان است و یا اقبال لاهوری و مسعود سعد حق خاص پنجاب و لاهور، ما باید زبان فارسی را در گستره گذشته در نظر داشته باشیم و فرهنگ فارسی را به عنوان یک ارزش بزرگ بشناسیم.

خبرنگار: بخشی پور/انتشار:سلیمی

502