سهیلا طالعی *

همیشه افزایش اعتماد به نفس در کودکان موضوعی بسیار حساس بوده و پدر و مادرها  تلاش می‌کنند تا اطمینان و اعتماد به نفس را در کودکان خود افزایش دهند در حالی که دوست هم ندارند بالا رفتن اعتماد به نفس در کودکانشان پیامد خود بزرگ‌بینی هم داشته  باشد.

اینجا این سوال مطرح  می‌شود که مرز بین کودکی با اعتماد به نفس بالا  و کودک گستاخ و خودخواه کجاست؟

میزان موفقیت‌هایی که کودک باید داشته باشد بستگی به سطح سنی او دارد. ما می‌توانیم اجازه دهیم فرزند پنج‌ساله‌‌مان گاهی در بازی شطرنج برنده باشد، امانباید اجازه دهیم همیشه بازی را ببرد. در غیر این ‌صورت چگونه می‌تواند در مواجهه با شکست در زندگی واقعی واکنش نشان دهد؟

 



 او را برای انجام کار خوب یا عملکرد مناسب در مدرسه تشویق کنیم

هنگام انجام کار صحیحی به او توجه کنیم و به فرزندمان بگوییم که کارش به ما کمک کرده و برای لطفش از او تشکر کنیم.

وقتی فرزندمان کاردستی، نمرات مدرسه و یا کارهایی را که با خلاقیت ایجاد کرده را به ما نشان می‌دهد، باید با  توجه  او را تشویق کنیم. اگر فقط تعریف سریعی از آنها کنیم یا تنها چند ثانیه نگاه کنیم، او احساس می‌کند که با او روراست نیستیم.

 



تلاش او را برای پیشرفت ستایش کنیم

در برابر بهبود عملکرد فرزندمان نه تنها باید هیجان‌ زده شویم، حتی باید  او را با جایزه‌ای غیرمنتظره غافلگیر کنیم که این  نوعی تشویق مثبت است.

 وقتی با ما صحبت می کند به او گوش کنیم و از او سوال کنیم

با این کار فرزندمان را برای پیشرفت مهارت‌های گویشی تشویق می‌کنیم. آنها  باید مطمئن شوند  که عقاید و نظراتشان مهم است و این روش خط ارتباطی بین پدر و مادر و فرزند را باز نگه می‌دارد و برای زمانی که بزر‌گتر می‌شود خیلی مهم است. کودکان مایلند که بیشتر با یکی از والدین‌ درباره‌ مشکلات صحبت کنند به شرطی که  بدانند که آنها واقعاً گوش می‌کنند.

 



به فرزندمان کمک ‌کنیم تصویر خوبی از خود داشته ‌باشد

اعتماد به نفس موضوع مهمی است که باید به‌ تدریج به فرزندان القا شود، اما فروتنی هم حائز اهمیت است. بهتر است قبل از تحسین فرزندمان بدون توجه به اثری که بر او خواهد داشت فکر کنیم.

آیا 10 سالگی سن مناسبی برای پیروزی‌های مکرر است؟ ممکن است سبب صدمه بیشتری شود؟ آیا بهتر نیست که فرزندمان مقداری ازحقیقت‌‌های سخت زندگی را یاد بگیرد؟

ما می‌خواهیم فرزندان شاد و متعادلی داشته‌ باشیم که اعتماد به نفس بالایی داشته باشند، اما نمی‌خواهیم فرزندانی تربیت کنیم که به نظر دیگران لوس و خودخواه باشند. ما باید فرزندانی تربیت کنیم که دلسوز دیگران باشند، انسانیت داشته ‌باشند، سرشان را بالا بگیرند، اما نه فرزندانی که مفهوم واقعیت را نمی‌فهمند. مطمئن شویم که وقتی به فرزندمان کمک می‌کنیم تصویر خوبی از خود داشته ‌باشد.

 

*کارشناس ارشد تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش