مامان چرا ایران قهرمان ندارد؟ این سوال پسر 5 ساله ی من است که مدتیست ذهنم را مشغول کرده، واقعا اینکه فرزندان ما قهرمانان وطنشان را نمی شناسند باید چه کسی پاسخگو باشد؟ والدین؟ فضاهای مجازی؟ و یا از همه مهمتر رسانه ملی و سینما؟ که بخش مهمی از وقت کودکانمان به پای آن ها می سوزد و اینکه تلویزیون برای فکر کردن ما هم تصمیم می گیرد فرضیه ای اثبات شده است.

چرا شهید محسن حججی برای کودکان ما تبدیل به یک اسطوره و قهرمان نمی شود سوالیست که فیلم سازان محترم باید پاسخگو باشند.

کار از شهیدان آوینی، همت و ... گذشته است حتی فرزندانمان اسطوره های شاهنامه را هم به نیکی نمی شناسند و به جرات می توان گفت نمی دانند گردآفرید، کاوه و شاید رستم چه نقشی در تاریخ اساطیری ایران داشته اند، اینکه پسر من جومونگ را بهتر از قهرمانان کشورش می شناسد به من و مربی پیش دبستانی اش برنمی گردد بلکه رسانه ملی است که با خرید سریال های فله ای، فرهنگ و سبک زندگی کشورهای گوناگون به جز خودش را اشاعه داده و حرف های آن ها را خوراک کودکانمان می کند؛ دیر بجنبیم کم کم پاندای کونگ فوکار و باب اسفنجی قهرمان فرزندمان می شوند.

چرا نباید شهید حججی ها قهرمان و الگوی شجاعت کودکانمان بشوند؟ چرا رسانه ملی و فیلم سازان محترم سرمایه گذاری بر روی ساخت سریال های 200 قسمتی از زندگی نامه قهرمانان ملی نمی کنند؟ در گذشته شاهد موجی از ساخت سریال های مربوط به سینمای جنگ و پس از آن سریال های با تم مذهبی بوده ایم اما آن هم موج میرا بود و هنوز به اسطوره بدل نشده به فراموشی سپرده شده اند.

یعنی توان فیلم سازان و تهیه کنندگان وطنی به اندازه سریال های 300 قسمتی قهرمان پرور و پرطرفدار ماهواره ای و ترکی نیست که بتواند زندگی گوهربار شهیدی را از ابتدا تا لحظه شهادت به تصویر بکشد؟ ساخت سریال های جذاب کار ما نیست؟ قطعا هست چرا که ایران مهد هنر است و نویسندگان ایرانی کم از سایر کشورها ندارند و فقط شاید همت و انگیزه بخواهد که آن هم باید ایجاد شود.

*مریم ریحانی