رضا مقصودی فیلمنامه نویسی است که پس از نگارش فیلمنامه های موفقی همچون «لیلی با من است»، «همیشه پای یک زن در میان است» و «من سالوادور نیستم» به سراغ فیلمسازی رفته و اولین فیلم خود را به نام خجالت نکش کارگردانی کرده است.

«خجالت نکش» درباره زوج پا به سن گذاشته ای است که بچه دار می شوند و به دلیل ترس از واکنش اطرافیان سعی در مخفی کردن این موضوع دارند.

مقصودی فیلم خود را در سکوت خبری و در فضایی به دور از حاشیه آماده نمایش نمود ولی اکران روز نخست جشنواره نشان داد که فیلم کمدی خوش ساختی است که به دور از هرگونه ابتذال و لودگی تماشاچی را می خنداند و با خود همراه می کند.

رضا مقصودی طی سال ها نشان داده که قواعد کمدی را به خوبی می شناسد و می داند که چگونه از برخی اتفاقات اجتماعی- سیاسی که جامعه را متأثر کرده درام های کمدی خلق کند. به طور مثال در «لیلی با من است» بر خلاف نگاه ایدئولوژیک آن سال ها به مقوله جنگ داستان را در غالب کمدی روایت می کرد و در فیلم اخیر نیز موضوع سیاست های دولت های مختلف گذشته در مبحث زاد و ولد را به گونه ای طنز به تصویر کشیده است.

علاقه مقصودی به کنایه زدن به برخی وقایع سیاسی کشور همواره شیرین و دوست داشتنی است. از طرفی فیلم بر خلاف روند سال های اخیر سینمای ایران از چارچوب آپارتمان و فضای اجتماعی حاکم بر طبقه متوسط شهری خارج شده و موقعیت اصلی را در یک روستا روایت می کند اتفاقی که به نوبه خود میمون و مبارک است و از حیث تنوع در روایت کمی از تکرار این روزهای سینما کاسته.

همچنین «خجالت نکش» را می توان در مبحث سینمای ملی و ایرانی گامی به جلو تصور کرد. فیلمی با نشانه های ایرانی و کم و بیش آشنا با خاطراتی که تماشاچی بر پرده سینما می بیند.

در این میان از بازی بازیگرانی همچون احمد مهرانفر و شبنم مقدمی نیز نمی توان به سادگی چشم پوشی کرد و در شخصیت هایی که آن را به تصویر کشیده اند بسیار دلنشین به ایفای نقش پرداخته اند. خصوصا بازی احمد مهرانفر که علیرغم تفاوت های سنی که با شخصیت فیلمنامه دارد به درستی از پس کار برآمده و بخش عمده ای از کمدی به مدد بازی او شکل گرفته است.

در مجموع خجالت نکش فیلمی است که می توان از آن به عنوان اقدام شجاعانه ای از کارگردان دانست که به دور از رنگ و لعاب های امروزی سینما توانسته فیلمی خوش ساخت بسازد و بدون ریخت و پاش های امروزی برخی فیلم ها گلیم خود را از آب بکشد.