تهران- ایسکانیوز: عمران گاراژیان، باستان‌شناس در مورد امضا تفاهم‌نامه باستان‌شناسی میان ایران و ایتالیا گفت: «رویکرد ایتالیا از گذشته رویکردی متفاوت و حفاظتی و مرمتی بوده است. در باستان‌شناسی ایتالیایی مرز مشخصی میان کاوش با حفاظت و مرمت وجود ندارد.»
او ادامه داد: «بیشتر رویکرد آنها به فراخور روندی که در فرایند شکل‌گیری باستان‌شناسی‌شان داشته‌اند همراهی، همسویی و تداخل کاوش با رویکرد حفاظتی و مرمتی بوده‌است و این دو در یک قالب می‌گنجند. این روش وجه مشخصه ایتالیایی‌ها است.»
گاراژیان گفت: «اگر از دید غیرتخصصی نگاه کنید شاید بسیاری از مسئولانی که سیاسی هستند تقسیم‌بندی باستان‌شناس خارجی و ایرانی قائل باشند و کلا ورود باستان‌شناسان خارجی به محوطه‌های تاریخی را ماجرایی سیاسی بدانند اما من به عنوان یک باستان‌شناس از این منظر نگاه نمی‌کنم و حتی چنین تقسیم‌بندی قائل نیستم.»
این باستان‌شناس گفت: «کشورهایی که در اروپای غربی و در ایران سابقه کار باستان‌شناسی دارند مانند فرانسه، آلمان و ایتالیا، هرکدام میراثی از فعالیت‌های گذشته خود دارند که ما این تاریخچه را می‌شناسیم . به عنوان مثال آلمانی‌ها با این که فعالیت زیادی داشته‌اند اما به نظر می رسد دیدگاه استعماری نداشته‌اند در حالی که فرانسوی‌ها بر اساس اسناد و قراردادهایی که موجود است دیدگاهی یک سویه‌نگرانه داشته‌اند. خصوصا با قرار دادهای اواخر قاجار و نهادن افرادی چون آندره گدار در پست‌های کلیدی در باستان‌شناسی ایران، انحصار طلبی‌شان دارای اسناد مشخص است. »
او گفت: «اگر از من باستان‌شناس بپرسید باستان‌شناسی آلمانی با باستان‌شناسی فرانسوی و باستان‌شناسی ایتالیایی فرق دارد و هرکدام مشخصه‌های خاص خود را دارند. مثلا باستان‌شناسی انگلیسی‌ها بیشتر رویکرد علمی به باستان‌شناسی دارد. دانشگاه‌های کمی در انگلستان رویکردی انسان شناختی به باستان‌شناسی دارند. و در امریکا کاملا برعکس است.»
به گفته او باستان‌شناسان ایتالیایی نیز در ایران بیشترین کاوش را در منطقه شهر سوخته داشته‌اند و در منطقه پارسه بیشتر فعالیتشان مرمت و حفاظت بوده‌است تا کاوش اما اینکه ورود آنها به ایران برای ایران چه نتایجی در پی خواهد داشت چیزی است که باید منتظر بود و دید.
