به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، مدلهای چالشی کنونی ستارهشناسان نشان میدهد که خلقشدن ستارههای یک کهکشان، حدود 1.8 میلیارد سال پس از «بیگ بنگ» به پایان رسیده که به نوبه خود با سرعت بالایی انجام گرفته است.
ستارهها در این کهکشان با سرعتی بالا شکل گرفتهاند. اخترشناسان پیش بینی میکنند، هر کهکشان بزرگی که در زمانهای ابتدای جهان پیدا میشود احتمالا هنوز هم در حال خلق کردن ستارههایی جدید باشد.
یافته جدید نشان میدهد که دانشمندان به احتمال زیاد باید مدلهای فعلی خود را در مورد چگونگی شکلگیری و تکامل چنین کهکشانها و زمان پایان تولید ستاره توسط آنها را بهروز رسانی کنند. محققان یافته های خود را در «Astrophysical Journal Letters» منتشر کردند.
تشکیل سریع ستاره
برای اخترشناسانی که سعی در درک تاریخ جهان دارند، چگونگی تولد کهکشانها و رشد آنها معمایی همیشگی است. بخشی از این معما، درک چگونگی رشد بزرگ کهکشانهای جهان در مدت زمان کم است.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این کهکشانهای اولیه گروهی از اخترشناسان مشاهدات مفصلی در مورد چندین کهکشان شناخته شده انجام دادند. این واقعیت که کهکشانها درخشان هستند، به معنای بزرگ بودن آنها نیز هست و اینکه آنها دور هستند به معنای ظهور آنها در میلیاردها سال پیش است.
یکی از کهکشانها به نام «XMM-2599»، تقریباً پنج برابر بیشتر از راه شیری ستاره دارد. تیم محققان دریافتند که کار خلق ستاره توسط این کهکشان 1.8 میلیاردها سال پس از بیگ بنگ به پایان رسیده است.
محققان اعلام کردند که کهکشان باید ستارههای خود را بسیار سریع تشکیل دهد. این کهکشان احتمالاً در اوج فعالیت خود ستارههایی با اندازه 1000برابر جرم زمین ساخته است.
شبیه سازیهای فعلی ستاره شناسان کهکشانهایی که به مرور شکل میگیرند و در حال تکامل هستند را نشان می دهد؛ اما این کهکشانهای عظیم اولیه، مانند XMM-2599، از ستاره ساختن متوقف نمیشوند.
XMM-2599 تنها کهکشانی نیست که درک اخترشناسان را از چگونگی شکل گیری کهکشانهای عظیم در آغاز جهان به چالش میکشد. تیم دیگری از اخترشناسان اخیراً کهکشان عظیمی پیدا کردند (نه به اندازه XMM-2599) که به نظر میرسد تقریباً 1.5 میلیارد سال پس از بیگ بنگ، ستارههای خود را تشکیل داده است.
درک چگونگی شکل گیری این کهکشانها به نوبه خود به منجمان کمک میکند تا چگونگی تبدیل این کهکشانها به خوشههای عظیم را درک کنند.
نظریه مِهبانگ یا بیگ بنگ (Big Bang Theory) مدل کیهانشناسی پذیرفتهشده جهان، از کهنترین دوران شناختهشده و تکامل آن در مقیاس بزرگ است. این نظریه بیان میکند که گیتی از یک وضعیت بسیار چگال (متراکم) نخستین آغاز شده و در گذر زمان انبساط یافتهاست. این نظریه طیف گستردهای از پدیدههای مشاهدهشده را به خوبی توضیح میدهد. از جمله این پدیدهها میتوان به فراوانی عناصر سبک اولیه، تابش زمینه کیهانی، ساختار بزرگ مقیاس و قانون هابل اشاره کرد.
اگر در زمان به عقب برگردیم، به نقطهای در گذشته میرسیم که در آن قوانین فیزیکی شناختهشده کارایی خود را از دست میدهند و نقطه تکینگی نام دارد. این نقطه، نقطه پیدایش گیتی است و بر اساس اندازهگیریهای جدید، این لحظه تقریباً ۱۳٫۸ میلیارد سال پیش رخ دادهاست و از این رو سن گیتی ۱۳٫۸ میلیارد سال تخمین زده میشود.
پس از انبساط اولیه گیتی به اندازه کافی سرد شد که امکان پیدایش ذرات زیراتمی و بعدها اتمهای ساده، پدید آید. بههمپیوستن ابرهای غولپیکر از عناصر اولیه بر اثر نیروی گرانش، باعث پیدایش ستارگان و کهکشانها شد.
انتهای پیام/