به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، پنج میلیون مقاله علمی سالانه در جهان منتشر می‌شود؛ اما این انتشار این تعداد مقاله به معنای مفید بودن آن‌ها نیست. گزارش‌ها نشان می‌دهد که تعداد زیادی از این مقالات هرگز توسط محققان دیگر مورد استفاده قرار نمی‌گیرند.

بیشتر بخوانید:

 ۱۰ درصد پژوهش‌های دانشگاهی منجر به حل مسائل صنعت می‌شود

استادان دانشگاه معمولا حدود سه تا ۶ ماه را صرف تحقیق و نوشتن یک مقاله ۲۵ صفحه‌ای می‌کنند. آن‌ها سپس مقاله خود را برای یک مجله دانشگاهی ارسال می‌کنند و اگر مقاله خوبی نوشته باشند، پس از چند ماه انتظار، نامه پذیرش مقاله به دستشان می‌رسد.

نتایج یک مطالعه در سال ۲۰۱۶ نشان می‌دهد که ۸۲ درصد مقالات منتشر شده در حوزه علوم انسانی حتی یک بار هم مورد استناد قرار نمی‌گیرند. همچنین مقالاتی که مورد استناد قرار می‌گیرند، فقط ۲۰ درصد واقعا خوانده شده‌اند.

یکی دیگر از یافته‌های مطالعه این است که نیمی از مقالات دانشگاهی فقط توسط نویسندگان، داوران و سردبیران مجلات خوانده می‌شوند. محققان در این مطالعه معتقدند که بسیاری از مقالات دانشگاهی صرفا «سرقت ادبی خلاقانه» هستند. منظور از سرقت ادبی خلاقانه، بازآرایی تحقیقات قبلی با پایان‌نامه‌ای جدید است.

استادان برای پول و امنیت شغلی دست به سرقت علمی می‌زنند

دلیل اصلی سرقت مقالات، پول و امنیت شغلی است. چرا که حفظ و ارتقای علمی استادان بر اساس تعداد انتشارات علمی انجام می‌شود.

بر اساس گزارشی که در سال ۲۰۱۴ منتشر شده است ۹۰ درصد مقالات علمی منتشر شده در مجلات دانشگاهی هرگز مورد استناد قرار نمی‌گیرند. همچنین آماری از سال ۲۰۱۰ بیانگر این است که حدود ۶۰ درصد از مقالات علوم اجتماعی و طبیعی اصلا مورد استناد قرار نمی‌گیرند.

در این گزارش آمده است که نرخ‌های عدم استناد بر اساس رشته بسیار متفاوت هستند. مثلا فقط ۱۲ درصد از مقالات حوزه پزشکی مورد استناد قرار نگرفته‌اند؛ اما این رقم برای علوم انسانی حدود ۸۲ درصد است. همچنین ۲۷ درصد از مقالات علوم طبیعی و ۳۲ درصد از مقالات علوم اجتماعی، هرگز مورد استناد قرار نمی‌گیرند.

انتهای پیام/