به گزارش ایسکانیوز،در این نشست که با سخنرانی دکتر کاوه بذرافکن از استادان و نظریه پردازان برجسته معماری همراه بود بر توجه بیشتر معمارها به طراحی بناهای عمومی تاکید شد.

بذرافکن در نشست به موضوع فاصله بین معماران با مردم جامعه پرداخت و گفت: یکی از مسائلی که معماران به طور سنتی با آن مواجه هستند، فاصله آنها با جامعه است که در میان هنرمندان، به نظر می آید معماران ناموفق ترین قشر هنرمند در برقراریِ ارتباط با جامعه هستند و این مهمترین موضوعِ گفتمانِ اجتماعی معماری است.

وی تصریح کرد: در مقاله ای که فیلسوفِ هنر و معماری، راجر اِسکروتِن با عنوان «معماری در عصر نیست انگاری» می نویسد، می گوید: جامعه ی ما نیازی به معمار نابغه ی خلاق ندارد، بلکه به معماری نیاز دارد که جامعه را بفهمد.

بذرافکن افزود: در حالی که از رنسانس به بعد، معماریِ ویلا نقشی جدی در تغییرات و پردازش روندِ معماری داشته است و معماران مدرن نیز با ویلاهایشان توانسته اند تغییراتی عمیق را نظریه مند کنند؛ اما امروز لازم است نسبت و موقعیت معماری ویلا را در گفتمانِ معماری بسنجیم؛ که به نظر می رسد ویلاها دیگر گفتمان معماری را تغییر نمی دهند.

این استاد برجسته معماری ادامه داد: در معماریِ ویلاها با توجه به هزینه ی بالای ساخت و محدودیتِ تعداد استفاده کنندگان از این دسته از بناها، به نظر می رسد دیگر به ویلا نیاز نیست، چرا که ویلا متعلقِ به یک خانواده است و ما به بنایی نیاز داریم که متعلق به یک جامعه و یک نسل است که آن نسل می تواند با آن اثر زندگی کند.

وی با بیان فرضیه ای با عنوانِ «علیهِ ویلا» افزود: مهمترین کاری که به عنوان معمار می توان انجام داد این است که از بناهایی که متعلق به یک طبقه ی خاص اند و بیش از ده درصدِ یک جامعه را در بر نمی گیرند به سمتِ بناهای عمومی که نُه دهکِ دیگر جامعه را در بر می گیرد حرکت کرد. در واقع باید به جهتی حرکت نمود که جامعه دوباره با گفتمانِ معماری آشتی کند و معمارها و معماری به جامعه راه پیدا کنند.

در پایان این جلسه پرسش های دانشجویان پیرامون موضوع «گفتمان معماری» مطرح و پاسخ داده شد.

204