به گزارش گروه بین الملل ایسکانیوز، هر روز "محمد سالم" کوچک در خیابان های موصل پرسه می زند تا چیزی برای زنده ماندن پیدا کند .او هیچ راه دیگری ندارد. پدر او زمانی که "موصل" دومین شهر بزرگ عراق تحت اشغال نیروهای دولت اسلامی "داعش" بود، کشته شد.

یک سال از زمانی که نیروهای عراقی آزادسازی "موصل" را اعلام کردند گذشته است. ولی هنوز هم زخم های نبرد 9 ماهه برای آزادسازی این شهر از دست داعش بر چهره شهر باقی مانده است.

کودکان زیادی، والدینشان را در جریان نبردهای بازپس گیری شهر یا در زمان سیطره داعش بر موصل از دست دادند و اکنون برای زنده ماندن و بقا مجبور شده اند به خیابانها آمده و به گدایی یا دست فروشی بپردازند.

"محمد سالم" کودک 12 ساله می گوید:"من دست فروشی می کنم....من هر روز از 7 صبح تا 10 شب کار می کنم." او این حرف ها را در حالیکه عرق از صورتش می ریزد و زیر آفتاب سوزان در چهارراه "یونس نبی" در غرب "موصل" مشغول کار است می زند.

او تنها فرزند مادرش بوده و امیدوار است تا زندگی بهتری برای هر دویشان فراهم کند. پدرش در زمان اشغال موصل به دست شبه نظامیان داعش کشته شد و خانواده را بدون نان آور گذاشت.

بر اساس اعلام گروه " Orphan's Joy"با توجه به وجود تعداد زیادی کودک یتیم در استان "نینوا" شامل موصل و سایر مناطق این استان هنوز آمار رسمی دقیقی از تعداد آنها وجود ندارد.

"کدار محمد" مدیر این گروه به خبرگزاری فرانسه گفت:"تحقیقات ما نشان می دهد 6200 یتیم در استان نینوا وجود دارند که که از این تعداد 3200 نفرشان پدر و مادر خود را در درگیری های اخیر موصل از دست داده اند."

خانه ما ویران شده است.

به گفته مقامات، دو مکان برای نگهداری از کودکان یتیم وجود دارد -یکی پسرانه دیگری دخترانه- برای کودکانی که بین 6 تا 18 ساله هستند و به دنبال سرپناه می گردند.

هر روز ده ها کودک در خیابان ها و پشت چراغ های راهنمایی رانندگی پخش می شوند و درخواست پول و کمک می کنند.

کودکان لاغر اندام و ژنده پوش به دنبال رهگذران راه می افتند و یا دستشان را به سمت ماشین های عبوری دراز می کنند. بعضی هایشان شیشه ماشین ها را می شورند و بقیه وسایل یا آب می فروشند.

"علی بنیان" کودک 10 ساله در حالی که نمی توانست جلوی اشک های خود را بگیرد به خبرگزاری فرانسه گفت: "خانواده من کشته شدند و خانه ما در بمباران شهر قدیمی ویران شد."

جنگ 90 درصد شهر قدیمی واقع در غرب موصل را ویران کرد. این قسمت از شهر اکنون به حال خود رها شده است و هیچ پروژه بازسازی مهمی در آن اجرا نمی شود.

"بنیان" در حالی که مانند سایر کودکان از گفتن محل اقامت خود طفره می رود، اضافه کرد:" من هیچ خویشاوندی ندارم. مجبورم گدایی کنم تا احتیاجاتم را رفع کنم.... چون سنم هم کم است نمی توانم کاری پیدا کنم."

"خلف الهادی"، عضو شورای "استان نینوا"، گفت: "تاکنون هیچ پروژه واقعی یا مطالعه ای از سوی دولت فدرال یا محلی برای حل این پدیده صورت نگرفته است."

او گفت: پیدا کردن یک راه حل به طور فزاینده ای اهمیت دارد، به خصوص به این خاطر که کودکان خیابانی در معرض انواع استثمار هستند.

یک نسل آسیب دیده

ساکنان شهر می گویند باندهای جنایتکار کودکان را به گروه های سازمان یافته تبدیل می کنند و یا آنها را مجبور می کند هزینه ای (باج) را برای گدایی در محل های عمومی پرداخت کنند.

ابو حمید، 35 ساله شهروند موصلی گفت: «یک روز، همانطور که منتظر قرار ملاقات در یک کلینیک پزشکی بودم، یک کارمند زن را در پذیرش دیدم که یک دختر کوچک را که گدایی می کرد، به زور بیرون انداخت. این کارمند به من گفت این کار را به این دلیل کرده که آن دختر از قبول کردن پرداخت باج بیشتر خودداری کرده است.»

به گفته "فاطمه خلف" محقق اجتماعی، "شرایط در موصل، باعث ایجاد شرایط سخت و خشونت بار برای کودکان در خیابان ها شده است."

او گفت:" اگر آنها در خیابان رها شوند.... در آینده تبدیل به اعضای بی فایده جامعه خواهند شد . شاید هم تبدیل به یک مجرم شوند."

"غالب احمد"، یک کارمند 20 ساله شهرداری "موصل"، بر این باور است که :" بهتر است سر دسته های باند های گانگستری که از کودکان سواستفاده می کنند، مورد هدف قرار بگیرند."

او گفت: "این یک پدیده جنایی و جزیی از تروریسم محسوب می شود و نسلی روانی و آسیب دیده را ایجاد می کند."