به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، از سال ۹۹ مراکز مثبت زندگی بهزیستی با هدف در دسترس قرار دادن خدمات مددکاری در سراسر کشور راه‌اندازی شدند. در همان زمان هم انتقادات بسیاری از سوی کارشناسان مطرح شد و حتی مرکز پژوهش‌های مجلس در گزارشی از احتمال شکست خوردن این طرح صحبت کرد. حالا در سال ۱۴۰۲ بسیاری از این مراکز با مشکلات متعدد مواجه هستند.
نارضایتی معلولان از عملکرد مراکز مثبت زندگی بهزیستی + فیلم
یکی از مددکاران شاغل در مرکز مثبت زندگی استان فارس در گفت‌وگو با خبرنگار ایسکانیوز به موضوع پایین بودن حقوق‌ها اشاره کرد و گفت: حدود ۲ سال از تاسیس مراکز مثبت زندگی می‌گذرد و ما با حقوق ماهانه ۵۰۰ هزار تومان شروع به کار کردیم و قرار بر این بود که حقوق‌ها افزایش پیداکند اما بعد از گذشت ۲ سال حقوق دریافتی ما یک میلیون تومان است.
وی افزود: در ۶ ماه اول هم بیمه نبودیم و بعد از بازرسی‌هایی که از سوی بهزیستی انجام شد، ما بیمه شدیم اما حقوق‌ها تغییری نکرده است. با توجه به تورمی که در جامعه وجود دارد، ما چطور می‌توانیم با یک میلیون تومان زندگی کنیم؟
مددکار مرکز مثبت زندگی عنوان کرد: ساعت کاری ما از هفت صبح تا حدود ساعت سه بعد از ظهر است و به اندازه یک کارمند معمولی کار می‌کنیم اما دریافتی ما قابل مقایسه با دیگران نیست. هزینه رفت‌وآمد روزانه ما بیشتر از این میزان است. فقط به این امید ادامه می‌دهیم که یک روز ساماندهی شویم.
وی ادامه داد: زمانی هم که با صاحب امتیاز مرکز صحبت می‌کنیم، می‌گوید که من بودجه ندارم و اگر نمی‌توانی کار کنی، برو! ما در این رشته تحصیل کرده‌ایم و بعد از ۲ سال به مهارت کافی رسیده‌ایم و برایمان دشوار است که سراغ شغل دیگری برویم و از صفر شروع کنیم. کسی که تحصیل کرده این رشته است، با امید و علاقه سراغ این شغل آمده و نمی‌توان به راحتی انتظار داشت که تغییر شغل بدهد.
مددکار مرکز مثبت زندگی توضیح داد: هر مددکار وظیفه رسیدگی به ۱۵۰ پرونده را برعهده دارد و هر چند ماه یک بار برای بازدید و بررسی می‌رویم و گاها مسافت‌های طولانی طی می‌کنیم. ما قرارداد نداریم و در صورت اعتراض هم می‌گویند که ما بیمه شما را پرداخت می‌کنیم و باید به همین راضی باشید. متاسفانه مددکاران می‌ترسند که اعتراض کنند تا همین درآمد اندک را هم از دست بدهند.
مددکار دیگری که خود از جامعه دارای معلولیت است، در این باره به ایسکانیوز گفت: حقوق دریافتی من از یک کارگر ساده هم کمتر است. دریافتی من یک میلیون و ۴۰۰ هزار تومان است. کاری که انجام می‌دهم هم شامل بازدیدهای حضوری متعدد می‌شود و سختی بسیاری دارد اما بهزیستی توجهی نمی‌کند. هر بار به ما وعده افزایش حقوق می‌دهند اما در عمل اتفاقی نمی‌افتد. تمام مددکاران مراکز مثبت زندگی به حقوق‌ها اعتراض دارند اما پاسخ بهزیستی این است که اگر ناراضی هستید، شغل دیگری انتخاب کنید.
افزایش چند برابری مراکز بدون توجه به تامین منابع
سراغ یکی از مدیران مراکز مثبت زندگی رفتیم و وی درباره ساز و کار پرداخت حقوق‌ها گفت: من معلولیت دارم و برخی از مددکارانم هم از جامعه دارای معلولیت هستند اما درآمدها به اندازه‌ای نیست که صاحب مرکز بتواند حقوق‌های بالا پرداخت کند. حق بیمه برای هر نفر بیش از ۲ میلیون تومان است و هر مرکزی هم حداقل چهار مددکار دارد. بهزیستی هم کمکی نمی‌کند.
وی افزود: من به مددکاران ۲میلیون و ۵۰۰ هزار تومان می‌دهم و ساعت کاری آن‌ها کمتر است اما مراکزی هستند که یک میلیون پرداخت می‌کنند و مددکار هم تمام وقت مشغول به کار است. بهزیستی در ازای هر پرونده مبلغی ثابت و مبلغی برای بازدید پرداخت می‌کند و این تمام درآمد مراکز است.
از این مدیر پرسیدیم که اساسا چه نیازی به راه‌اندازی مراکزی بود که منابع مالی کافی ندارد و وی توضیح داد: کل کشور ۶۰۰ مرکز مددکاری داشت که تمام خدمات را ارائه می‌داد و مدیر پیشین سازمان و رئیس جمهور سابق از ابتدای شروع به کار دولت از راه‌اندازی مراکز مثبت زندگی و الکترونیکی شدن پرونده‌ها خبر دادند و در نهایت چند ماه مانده به پایان دولت، بیش از ۲ هزار مرکز اضافه کردند. درحالی تعداد مراکز افزایش پیدا کرد که منابع مالی مورد نیاز برای آن‌ها پیش‌بینی نشده بود. هر مرکز هم باید چهار مددکار داشته باشد.
وی افزود: در چند ماه اول بودجه خوبی پرداخت می‌کردند اما بعد اعتباری نداشتند که پرداخت کنند و هزینه نگهداری مراکز هم افزایش پیدا کرد. درواقع نیازی به راه‌اندازی مرکز جدید وجود نداشت و حتی این مراکز را به معلولان هم واگذار نکردند و بیشترشان به افراد دیگر و حتی کارمندان بازنشسته بهزیستی واگذار شد. درواقع قانون اختصاص سه درصد از سهمیه استخدام به معلولان را اینجا هم اجرا نکردند.
به گزارش ایسکانیوز، موضوع تنها محدود به نارضایتی مددکاران و مدیران مراکز مثبت زندگی نمی‌شود و سال گذشته ایسکانیوز گزارشی از وضعیت مددجوها تهیه کرد و بسیاری از آن‌ها در این گزارش از خدماتی که این مراکز به مددجوها ارائه می‌دهد هم ابراز نارضایتی کردند. سوال اینجاست که چرا بهزیستی اقدام به راه‌اندازی مراکزی کرده که هم خدمات مناسبی ارائه نمی‌دهند و هم منابع کافی برای تامین هزینه‌های خود را ندارد؟ چرا بعد از گذشت بیش از ۲ سال آسیب‌شناسی از عملکرد این مراکز انجام نمی‌شود و همچنان بهزیستی به ادامه این روند اصرار دارد؟
انتهای پیام /
نظر شما