به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ تیمی از دانشمندان آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا (JPL) مار روباتیکی طراحی کرده‌اند که به تنهایی و بدون کمک انسان در زمان واقعی به مکان‌هایی می‌رود که هیچ کس قبلا نرفته و آنجا را ندیده است. این روبات خودکششی که به صورت مخفف EELS (Exobiology Extant Life Surveyor) نامیده می‌شود، قرار است برای درک بهتر اجرام منظومه شمسی به ماموریت فرستادده شود. یکی از این ماموریت‌ها جستجوی نشانه‌های حیات در یکی از قمرهای زحل به نام انسلادوس است.

ناسا دست به دامن خداشناسان شد

دانشمندان معتقدند که انسلادوس سطحی یخی دارد که در زیر آن اقیانوس‌های مایع در جریان هستند و برای اثبات نظریه‌شان قرار است مار روباتیک همه‌کاره را به آنجا بفرستند. این روبات از چند قسمت تشکیل شده که هر قسمت توانایی جمع کردن و به جلو راندن خود را دارد و به همین دلیل می‌تواند با مکانیسم خودکششی مسیرهای مختلف را طی کند.

اعضای این تیم تحقیقاتی در ماه فوریه این مار روباتیک را در یک پیست اسکی در کوه‌های کالیفرنیای جنوبی آزمایش کردند و این روبات از آزمایش‌ها موفق بیرون آمد. این روبات حتی احتمال ریسک انجام کارهایش را نیز محاسبه می‌کند و به تنهایی تصمیم می‌گیرد که کاری را انجام دهد یا خیر.

این ربات در شکل فعلی خود که EELS 1.0 نام دارد حدود 100 کیلوگرم وزن و 4 متر طول دارد و از 10 بخش یکسان تشکیل شده است که با استفاده از رزوه‌های پیچ برای رانش، کشش و گرفتن می‌چرخند. دانشمندان برای ساخت این پیچ‌های پلاستیکی از پرینترهای سه‌بعدی کمک گرفته‌اند.

EELS چگونه فکر و حرکت می‌کند؟

به دلیل زمان تأخیر ارتباطی بین زمین و اعماق فضا، EELS به گونه‌ای طراحی شده است که به طور مستقل محیط خود را حس کند، خطرات و ریسک حرکتش را محاسبه کند و داده‌ها را با ابزارهای علمی که هنوز تعیین نشده است جمع‌آوری کند. وقتی مشکلی پیش می‌آید، خود به خود و بدون کمک انسانی آن را حل کند.

روبات را در شرایطی تصور کنید که به طور مستقل رانندگی می‌کند، اما هیچ علامت ایست یا علائم راهنمایی و رانندگی و حتی هیچ جاده‌ای وجود ندارد. روبات باید بفهمد که جاده چیست و سعی کند آن را دنبال کند.

EELS با استفاده از چهار جفت دوربین استریو و لیدار یک نقشه سه‌بعدی از محیط اطراف خود ایجاد می‌کند که شبیه رادار است، اما به جای امواج رادیویی از پالس‌های لیزری کوتاه استفاده می‌کند. با داده‌های آن حسگرها، الگوریتم‌های ناوبری ایمن‌ترین مسیر را مشخص می‌کنند. هدف ایجاد نقشه‌ای از «راه رفتن» یا راه‌هایی است که روبات می‌تواند در پاسخ به چالش‌های مسیر حرکت کند.

در شکل نهایی، این روبات دارای 48 محرک – اساساً موتورهای کوچک – خواهد بود که به آن انعطاف‌پذیری بالایی می‌دهد تا پیکربندی‌های متعددی را در نظر بگیرد، اما همین امر کار را برای تیم‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری بسیار پیچیده می‌کند.

انتهای پیام/