به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، معلولیت می‌تواند مشکلات بزرگی را برای فرد و خانواده وی ایجاد کند و اگر این مشکلات با خانه‌نشینی و انزوا هم همراه شود، شاهد دور شدن این افراد از جامعه خواهیم بود. انزوای افراد دارای معلولیت هم تبعاتی مانند افزایش فقر در میان این قشر از جامعه دارد. ادامه تحصیل و مهارت‌آموزی و در نهایت پیدا کردن شغل مناسب می‌تواند سایه فقر را از سر این قشر بردارد و از جهتی جامعه هم استعداد و توانایی این افراد بهره ببرد اما مانع مهمی که سر راه رسیدن به اهداف وجود دارد، مناسب‌سازی نشدن دانشگاه‌ها و دیگر معابر عمومی است. این درحالی است که قانون صراحتا دستگاه‌ها را موظف به مناسب‌سازی اماکن کرده است.
۱۱ سال محرومیت از تحصیل در دانشگاه به خاطر معلولیت / اساتید می‌گویند: «درس به چه دردت می‌خورد؟!» + فیلم
در ماده ۲ قانون حمایت از معلولان آمده است که کلیه وزارت‌خانه‌ها، سازمان‌ها، موسسات و شرکت‌های دولتی و نهادهای عمومی و انقلابی موظف هستند که در طراحی، تولید و احداث ساختمان‌ها، اماکن عمومی و معابر به نحوی عمل کنند که امکان دسترسی و بهره‌مندی از آن‌ها برای افراد دارای معلولیت مانند دیگر شهروندان فراهم شود.
از جهتی افراد دارای معلولیت با هزار امید و آرزو در کنکور شرکت می‌کنند و بعد از قبولی متوجه می‌شوند که دانشگاه برای این افراد مناسب‌سازی نشده و بسیاری در همان روزهای ابتدایی عطای تحصیل را به لقایش می‌بخشند.
شرایط بد دانشکده شیمی دانشگاه تهران
ویدا صدیقی دانش‌آموخته مقطع دکتری رشته نانو شیمی یکی از افرادی است که تجربه تحصیل در دانشگاه‌های بین المللی امام خمینی، خوارزمی و تهران را دارد. وی درباره میزان مناسب‌سازی در این دانشگاه‌ها به ایسکانیوز گفت: مقطع کارشناسی را در دانشگاه امام خمینی، کارشناسی ارشد را در دانشگاه خوارزمی و دکتری را در دانشگاه تهران گذراندم. در دوره کارشناسی شرایط به نسبت خوب بود اما در دانشگاه خوارزمی و تهران از شرایط راضی نبودم. به خصوص دانشگاه تهران شرایط بدی داشت و تعداد پله‌ها زیاد بود و نرده و وسیله کمکی هم نبود و با سختی تردد می‌کردم.
وی افزود: شرایط به شکلی بود که نمی‌توانستم از کلاس‌ها و آزمایشگاه استفاده کنم و استادم شرایطی فراهم کرد تا در ساختمان انستیتو شیمی واقع در امیر آباد به فعالیتم ادامه بدهم. اگر این شرایط فراهم نمی‌شد من نمی‌توانستم به فعالیتم در دانشگاه ادامه بدهم. من از ویلچر استفاده نمی‌کنم اما باز هم به مشکل برخوردم، تصور کنید دانشجویانی که ازویلچر استفاده می‌کنند، چه شرایطی دارند.
صدیقی توضیح داد: من نیاز داشتم که مدام از آزمایشگاه استفاده کنم و مجبور بودم که همیشه از کسی خواهش کنم که کارهای من را انجام دهد و همین توضیح دادن به آدم‌های مختلف برای من بسیار سخت بود. من یک سال در دانشگاه تهران بودم که بسیار به من سخت گذشت و حتی تصمیم به انصراف داشتم. من مشکلی با پله نداشتم بلکه بسیاری از راه پله‌ها نرده‌ای ندارند. شرایط دانشگاه خوارزمی بهتر بود و با مطالبات متعدد دانشجویان رمپی نصب شد. دانشگاه بین‌الملل امام خمینی شرایط بسیار خوبی داشت اما داخل کلاس‌ها سکو وجود داشت و عملا دانشجوهای دارای معلولیت نمی‌توانستند مشارکتی در حل مسائل داشته باشند و فقط گوشه‌ای می‌نشستند.
نبود نرده و وسایل کمکی
وی ادامه داد: مناسب‌سازی فقط محدود به ساخت یک رمپ و سطح شیب‌دار نیست، بلکه حتی فاصله صنلی‌ها و نوع آن‌ها باید طوری باشد که یک فرد دارای معلولیت دچار مشکل نشود. از جهتی شیب‌های طولانی افراد را خسته می‌کند و باید وسیله کمکی مثل نرده وجود داشته باشد؛ اگر طی کردن یک مسیر برای یک فرد سالم ۱۰ دقیقه زمان می‌برد ما باید بیش از یک ساعت زمان بگذاریم و اگر برفی هم آمده باشد، شرایط سخت‌تر می‌شود. از جهتی امکان ورود ماشین به داخل دانشگاه وجود ندارد و ماشین‌های کمکی هم تعبیه نشده‌اند.
صدیقی عنوان کرد: ما جزو افرادی هستیم که بااعتماد به نفس وارد جامعه شده‌ایم اما معلولان بسیاری هم هستند که به دلیل مشکل در تردد، خانه‌نشین می‌شوند و بسیاری از آن‌ها حتی وارد دانشگاه هم نمی‌شوند و حتی در دوران مدرسه ترک تحصیل می‌کنند.
تابلوها به خط بریل نیستند
معصومه سلطانی دانش‌آموخته مقطع دکتری علوم سیاسی دانشگاه تهران که در پردیس مرکزی دانشگاه و دانشکده حقوق تحصیل کرده هم در گفت‌وگو با ایسکانیوز تجربه خود را اینطور شرح داد: در ورودی دانشگاه درب فنی در خیابان ۱۶ آذر مشکل خاصی نداشتم و رمپ وجود داشت و در بازسازی دانشکده حقوق هم تاحدودی کیفیت رمپ‌ها بهبود یافت اما شیب رمپ‌ها زیاد است و استاندارد نیست.
وی افزود: من معلولیت بینایی دارم و یکی از مشکلات پنجره‌هایی است که باز می‌شوند و کشویی نیستند، این پنجره‌ها می‌توانند برای افرادی که دارای معلولیت بینایی هستند، خطرآفرین شوند. اسم اتاق‌ها به صورت بریل نصب نشده و پیدا کردن کلاس برای ما دشوار بود. این مشکل درخصوص کلیدهای آسانسور هم وجود دارد و فقط یکی از آسانسورها مناسب بود. علاوه بر این در محوطه دانشگاه سنگ فرش‌هایی که به افراد دارای معلولیت بینایی کمک کند، وجود ندارد. در مجموع دسترس‌پذیری نسبت به گذشته بهتر شده اما تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله دارد.
برخورد بد حراست
طاها کرم‌پور دانشجوی مقطع کاردانی دانشگاه یزدانپاه سنندج هم که معلولیت شدید جسمی و حرکتی دارد، از تجربه خود به ایسکانیوز گفت: دانشکده ما آسانسور، رمپ و بالابر نداشت و سه ترم را در دوران کرونا و به صورت غیرحضوری سپری کردم اما بعد که دانشگاه حضوری شد، مسئولان دانشگاه گفتند که امکان مناسب‌سازی نداریم.
وی افزود: انتقاد و مطالبه من با برخورد بد کارمندان بخش حراست همراه بود و حتی با من همکاری نکردند که به صورت غیرحضوری از کلاس استفاده کنم؛ در نهایت به من گفتند که جزوه‌ها را بخوان و برای امتحان بیا. درخواست من برای انتقال کلاس به طبقه همکف هم بی‌نتیجه ماند و مسئولان با بهانه اینکه انتقال کامپیوترها به طبقه همکف هزینه‌بر است، از انجام این کار سرباز زدند.
کرم‌پور می‌گوید رمپ و آسانسور تنها بخشی از مناسب‌سازی است و باید تابلوها برای نابینایان مجهز به خط بریل شده و مجری مسلط به زبان اشاره هم برای ناشنوایان وجود داشته باشد که این موارد مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
مدیران ما موضوع معلولیت را جدی نمی‌گیرند
سیدمهدی صادقی مدرس دانشگاه و فعال جامعه دارای معلولیت در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز با اشاره به نادیده گرفته شدن نیاز افراد دارای معلولیت در دانشگاه‌ها گفت: مناسب‌سازی دانشگاه‌ها برای افراد دارای معلولیت را می‌توان ار ۲ منظر ساختار فیزیکی و آشنایی مدیران با موضوع معلولیت بررسی کرد. مناسب‌سازی فیزیکی در بسیاری از دانشگاه‌ها به ویژه دانشگاه‌های قدیمی‌تر اتفاق نیفتاده و دانشجویان و اساتیدی که دارای معلولیت هستند، مشکلات بسیاری در تردد دارند. ناآگاهی مدیران، دانشجویان و اساتید نسبت به موضوع معلولیت آزاردهنده‌تر از مشکلاتی است که در حوزه تردد وجود دارد.
وی افزود: یکی از مشکلات اساسی این است که مدیران ما موضوع معلولیت را جدی نمی‌گیرند. در بسیاری از مواقع در تعریف سرفصل‌ها و راه‌اندازی مجموعه‌ها نیازهای افراد دارای معلولیت دیده نمی‌شود. مثلا وقتی مدیر یک دانشگاه تازه تاسیس علمی و کاربردی درک دقیقی از انواع معلولیت و نیازهای آن‌ها نداشته باشد، ساختمانی را انتخاب می‌کند که مناسب‌سازی نشده است و بعد از ورود دانشجویان دارای معلولیت تازه متوجه مشکل می‌شود.
صادقی معتقد است که در قدم اول برای مناسب‌سازی، مدیران دانشگاه‌ها باید آموزش ببینند و با انواع معلولیت و نیازهای آن‌ها آشنا شوند. وی در این باره توضیح داد: می‌توان واحد درسی را تعریف کرد که محتوای آن آموزش‌هایی درباره معلولیت باشد تا افراد با مسئولیت‌های اجتماعی که نسبت به جامعه دارای معلولیت دارند، آشنا شوند. آموزش‌های اجتماعی درباره معلولیت نه در آموزش و پرورش دیده شده و نه دانشگاه به آن توجه نشان داده است.
وی ادامه داد: استفاده از بالابرها، آسانسور، شیب‌های منطقی، پاگردهای مناسب، میزهای مناسب معلولان، رمپ مناسب در کلاس درس، امکان استفاده از خطوط بریل برای نابینایان و امکانات مناسب برای ناشنوایان از جمله مواردی هستند که باید در مناسب‌سازی دانشگاه‌ها مدنظر قرار بگیرند.
صادقی بیان کرد: فرد دارای معلولیت همان‌گونه که در قانون هم عنوان شده، مانند تمام شهروندان یک جامعه حق تحصیل دارد. این وظیفه دانشگاه است که امکانات مناسب فراهم کند و اگر فرد معلولی به دلیل موانع موجود در دانشگاه از تحصیل بازبماند، می‌تواند طبق قانون از دانشگاه شکایت کند.
به گزارش ایسکانیوز، شاید گره مشکلاتی که معلولان این روزها با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، با عمل به قوانین باز شود اما معلولان معتقدند که دستگاه‌ها در عمل به قانون کم کاری می‌کنند. معلولیت در کشور ما صرفا محدود به گروه خاصی نمی‌شود و تصادفات و اتفاقات متعدد هر روز بر جمعیت معلولان اضافه می‌کند. از این گذشته معلولیت یک عضو خانواده تمام خانواده را تحت تاثیر قرار می‌دهد پس ما با جمعیت کمی رو به رو نیستیم و خانه‌نشین شدن این قشر تبعات متعددی در جامعه خواهد داشت.
انتهای پیام/
نظر شما