به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ مایکل برشت در یک روز کاری عادی وارد آزمایشگاهش در دانشگاه هومبولت در برلین آلمان می‌شود. کت آزمایشگاهی‌اش را می‌پوشد و شروع به غلغلک دادن موش‌هایش می‌کند؛ کاری که برای موش‌ها کاملا سرگرم‌کننده است، اما برای برشت یک کار جدی.
برشت تیم تحقیقاتی را رهبری می‌کند که هدف آن شناسایی بخشی از مغز است که مسئول خنده و بازی است. بر اساس مطالعه‌ای که در مجله «نورون» منتشر شد، این بخش در ماده خاکستری اطراف قناتی، خوشه‌ای از نورون‌ها واقع در اطراف مغز میانی قرار دارد. این همان ناحیه‌ای از مغز است که صداها و واکنش جنگ یا گریز (که با بازی فیزیکی نیز فعال می‌شود) را کنترل می‌کند.
بیشتر بخوانید:
دردناک‌ترین گزیدگی‌ها کدامند؟
برشت در این مورد توضیح می‌دهد: ما می‌دانیم که صداهایی مانند خنده در بازی بسیار مهم هستند، به همین دلیل این منطقه از مغز را جستجو می‌کنیم. وقتی بازی می‌کنیم، خنده روند را هماهنگ و هدایت می‌کند. این امر نیت طنزآمیز را تائید می‌کند و تفاوت بین مبارزه و بازی را نشان می‌دهد. این بخش از مغز است که باعث می‌شود یک اظهار نظر سیاسی نادرست را به یک شوخی تبدیل کنیم و پس‌زمینه‌ای است که تهدید واقعی را تشخیص دهیم.
این اتفاق در مورد موش‌ها نیز اتفاق می‌افتد، ولی آنها به سبک خود می‌خندند. آنها هنگام نواختن یا غلغلک دادن صداهای اولتراسونیک ۵۰ کیلوهرتز منتشر می‌کنند. اما فقط در شرایطی این کار را می‌کنند که با دانشمندان همدستی کنند و غلغلک دادن آنها را تهدید به حساب نیاورند. بنابراین، برشت و تیمش به یک دوره سازگاری با جوندگان نیاز داشتند و پس از مدتی توانستند با حرکت انگشتان‌شان روی پشت و شکم موش‌ها آن را غلغلک دهند. در این شرایط، موش‌ها صدای جیر جیر از خود درمی‌آورند و دانشمندان فعالیت مغزشان را اندازه یری کردند. در این فرآیندها بود که دانشمندان توانشتند پاسخ‌های عصبی قوی هم به غلغلک و هم بازی در ستون جانبی خاکستری دور قناتی را کشف کنند.
بازیگوشی غریزه است
برشت می‌گوید: قبلاً مشاهده کرده بودیم که انجام یک بازی برخی از ساختارهای سطح بالای قشر حسی را فعال می‌کند. اما در این مطالعه جدید، تصمیم گرفتیم به ساختار مغزی اساسی‌تری نگاه کنیم و دیدیم که حتی با مهار ساختارهای سطح بالای مغز، حیوانات همچنان می‌توانند بازی کنند. این نشان می‌دهد که رفتار بازیگوش یک مکانیسم اساسی است و غریزه به شمار می‌رود.
برشت می‌افزاید که شوخ طبعی یکی از رفتارهای حیوانی است که کمتر درک و روی آن مطالعه شده است. بیشتر مطالعات بر درک احساسات منفی مانند افسردگی، اضطراب و درد تمرکز دارند. من مخالفی با آن ندارم، اما احساسات مثبت نیز بخش مهمی از زندگی هستند. به همین دلیل است که او بر غلغلک دادن موش‌ها اصرار دارد.
شوخ طبعی ویژگی مشترک بسیاری از پستانداران است. سگ‌ها و موش‌ها می‌خندند. میمون‌ها هم این کار را می‌کنند. در واقع، خنده ما قرار است تکاملی از نفس نفس زدن و مشخصه‌ای باشد که میمون‌های بزرگ هنگام بازی انجام می‌دهند.
جالب است بدانید که مارینا داویلا راس، روانشناس دانشگاه پورتسموث در بریتانیا، نفس نفس زدن‌های ناشی از غلغلک شامپانزه‌ها، بونوبوها، گوریل‌ها و اورانگوتان‌ها را تجزیه و تحلیل کرد و دریافت که شباهت‌های صوتی بین گونه‌ها با روابط تکاملی آنها مطابقت دارد. شامپانزه‌ها و بونوبوها، یعنی نزدیک ترین خویشاوندان ما، شبیه ترین خنده‌های انسان را دارند.
کالب وارن، یکی از مدیران آزمایشگاه تحقیقات شوخ سرشتی در دانشگاه کلرادو، به مدت ۱۵ سال در حال بررسی مواردی است که چیزهای مختلف را خنده‌دار می‌کند. و نتایجی که او در مورد انسان‌ها به دست آورده است، بی شباهت به نتایجی نیست که برشت با موش‌ها جمع آوری کرده است.
وارن می‌گوید: مردم به برهم زدن وضعیت موجود می‌خندند. وقتی خطایی را درک می‌کنند، اما در عین حال فکر می‌کنند که این خطا بی‌خطر است و عواقب عمده‌ای ندارد، خنده‌شان می‌گیرد. وارن این ایده را در مطالعه پرخاشگری‌های خوش‌خیم یا خنده دار کردن رفتار غیراخلاقی مطرح کرد.
این نظریه می‌تواند به توضیح مفاهیمی به انتزاعی مانند محدودیت‌های طنز سیاه و صحت سیاسی کمک کند. اما همچنین چیزی بسیار ابتدایی تر و ابتدایی تر، مانند غلغلک دادن.
وارن می‌افزاید: غلغلک دادن یک حمله فیزیکی است، اما زمانی یک غلغلک به شمار می‌رود که آسیبی به کسی وارد نشود و شخصی که غلغلک می‌دهد، کاملا قابل اعتماد باشد. مثلا تصور کنید که یک مرد عجیب و غریب در خیابان به سمت شما می‌آید و سعی می‌کند شما را غلغلک دهد. این کار اصلا خنده‌دار نیست، بلکه نگران کننده است و خطا و تخطی به حساب می‌آید.
خنده؛ شکل ابتدایی ارتباط
وارن می‌گوید: می‌توان خنده را به عنوان شکل ابتدایی ارتباط درک کرد. خنده یکی از معدود صداهایی است که قبل از صحبت کردن، به غیر از گریه و جیغ، برای برقراری ارتباط استفاده می‌کنیم. این زبان در انسان پیش از زبان است. حیوانات دیگر می‌خندند، اما زبان کلامی ندارند. بنابراین احتمالاً در حال برقراری ارتباط با موضوع بسیار مهمی بود.
برشت نمی‌داند که صدایی که موش‌ها ایجاد می‌کنند را می‌توان خنده تلقی کرد یا نه، اما وجه اشتراک آن با خنده این است که نشانه‌ای غیرقابل انکار از شادی است. این واقعیت را می‌توان برای آزمایش اثربخشی داروهای ضد افسردگی در جوندگان یا درک اینکه چگونه استرس می‌تواند بر خلق و خوی ما تأثیر بگذارد استفاده شود. خنده اولتراسونیک موش‌ها می‌تواند به ما کمک کند تا مکانیسم‌های بازیگوشی و خلق و خوی خود را درک کنیم.
انتهای پیام/
نظر شما