به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ محققان در دانشگاههای بریستول و یورک بریتانیا و دانشگاه اوپسالای سوئد از شواهد فسیلی و تجزیه و تحلیل دادههای استخوان ساق و قوزک پای این حیوانات استفاده کردند تا دریابند چگونه درازپایان اولیه (اجداد کانگوروها، والابیها و خانواده آنها) در ۲۵ میلیون سال پیش به این طرف و آن طرف میرفتهاند.
نتایج بررسیهای این تیم نشان میدهد جهشهای این حیوان، که بسیاری از مردم آن را اوج تکامل کانگوروها در نظر میگیرند، در واقع تنها یکی از راههایی بوده است که این حیوانات شگفتانگیز با آن تکامل یافتهاند تا بتوانند در زیستگاههای مختلف دوام بیاورند. اجداد این حیوانات در واقع عادت به حرکت روی پاهای خود داشتهاند.
قدیمیترین اسکلتهای خفاش از تکامل پستانداران پرنده پرده برداشت
کریستین جانیس، دیرینهشناس مهرهداران از دانشگاه بریستول و نویسنده اصلی این مطالعه، در این باره میگوید: در واقع کانگوروهای بزرگ مدرن، استثنائی در تکامل کانگوروها به شمار میروند.
کانگوروها تنها پستانداران بزرگی هستند که عمدتاً با پریدن روی دو پا به این طرف و آن طرف میروند؛ شکلی از حرکت که برای دانشمندان جذاب است.
محققان با هدف بررسی استخوانهای ساق پا (درشت نی) و استخوانهای پاشنه کانگوروها و خویشاوندان کیسهدار آنها، به بررسی فسیلها پرداختند. تجزیه و تحلیل آنها نشان داد که پریدن استقامتی کانگوروهای درشت جثه مدرن که با سرعت بالاتر همراه است، در تقریبا تمامی اجداد کانگوروها (از جمله اجداد مستقیم کانگوروهای قرمز و خاکستری امروزی) نادر بوده یا یه کلی وجود نداشته است.
تحقیقات نشان داده است درازپایان اولیه (که از خانواده کیسهداران محسوب میشوند) و ۲۵ تا ۵۰ میلیون سال پیش زندگی میکردند، جثه کوچکی داشتهاند و تنها میتوانستند تا حد محدودی پرش کنند. اما حدود ۱۰ میلیون سال پیش، با آب و هوای خشک فزاینده و تغییر زیستگاهها شروع به حرکت به سمت جثه بزرگتر کردند. در واقع در آن زمان بود که کانگوروهای مدرن به لحاظ تکاملی برای بهینه کردن مصرف انرژی شروع به پریدن کردند.
در حال حاضر کانگوروهای قرمز تا ۹۰ کیلوگرم و کانگوروهای خاکستری نر حدود ۶۶ کیلوگرم وزن دارند، اما در گذشته بسیاری از کانگوروهای منقرضشده بسیار سنگینتر از این اندازه بودند. عاملی که پریدن را به یک چالش واقعی برای آنها تبدیل میکرد.
به همین دلیل کانگوروهای بزرگتر در گذشته برای حل این مساله به لحاظ تکاملی آناتومی خاصتری را ایجاد کردند که از جمله آنها میتوان به استخوانهای بلند و باریک پاشنه برای پریدن کارآمد در سرعت بالا اشاره کرد. آنها همینطور از روشهای حرکتی دیگر نظیر چهارپا راه رفتن برای طی مسافت در سرعت بالا استفاده میکردند.
تمامی کانگوروهای امروزی هنوز برای طی مسافتهای کوتاه از حالت چهارپا استفاده میکنند. در گونههای بزرگتر دم نیز به یاری آنها میآید و حرکت، حالت پنجپایی به خود میگیرد. دانشمندان میگویند با انقراض حیوانات بزرگتر در اواخر دوره زمینشناسی پلیستوسن در استرالیا و جاهای دیگر، راه رفتن کانگوروها نیز از تنوع کمتری برخوردار شد.
پژوهشگران تخمین میزنند کانگوروهای بزرگ تا ۵۰ هزار سال پیش بسیار متنوعتر بودند. این میتواند بدین معنی باشد که زیستگاه استرالیا برای این جانوران در آن زمانها با امروز متفاوت بوده است.
انتهای پیام/
نظر شما