به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، محققان برای اولین بار کشف کرده اند که اشعه های گاما که دارای انرژی فوق العاده بالایی هستند از یک سیستم ستاره ای به زمین می رسند. یک مایکروکوازارا یا اختروشی غول پیکر که به نام اس اس 433 شناخته می شود.
محققان دانشگاه روچستر طی تحقیقی به این کشف رسیدند که اشعه های گامایی که از این ابر اختروش دریافت می شوند، پرانرژی ترین و قوی ترین تابش هایی هستند که از یک اختروش به کهکشان راه شیری رسیده است. نتایج این اکتشاف همچنین به دانشمندان کمک می کند تا به صورت واضح تری بتوانند از فرآیندهای آسترو فیزیکی و یا اتفاقات فیزیکی که در اعماق فضا در حال رخ دادن هستند، مطلع شوند.
تعداد انگشت شماری از منابع تنها در کهکشان وجود دارند که می توانند انرژی را در این سطح بالا به وجود بیاورند.
انفجارهای پرانرژی و پرنور گاما، مرموزترین سیگنالهایی هستند که از اعماق فضا دریافت میشوند و با وجود این که از چند دهه قبل مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتهاند و تا پیش از این دانشمندان نتوانسته بودند اطلاع درستی از منبع آنها پیدا کنند.
انفجار پرتو گاما یا فوران پرتو گاما به فوران ناگهانی و شدید پرتو گاما در اعماق کیهان گفته میشود. این پدیده دهها سال به عنوان یکی از پدیدههای مرموز اخترشناسی شناخته میشد اما با مطالعات کنونی مشخص شده است که برخی از این انفجارها مربوط به ابرنواخترها و برخی دیگر مربوط به مگنتارها هستند.
از آنجایی که این مایکروکوازارا در نزدیک ترین فاصله به زمین قرار دارد، مطالعه بر روی این سیستم می تواند دریچه ای را بر روی محققان باز کند تا آنها نگاهی اجمالی به مرزهای دنیا داشته باشند. تحقیق بر روی سیستم هایی که از کهکشان هایی در اعماق فضا، نور را به سیستم های ستاره ای دیگر می پراکنند، همچنان که فرصت جمع آوری و تکمیل داده های آزمایشگاه هایی که در زمین محصور شده اند نیز فراهم می شود.
تشعشعات گاما از خشنترین رخدادهای جهان هستند و گاهی درخشش آنها بیش از خورشید بوده و میزان انرژی که در چند ثانیه آزاد میکنند، به اندازه انرژی تولید شده توسط خورشید در تمام دوران وجود آن است اما مشکل اصلی انفجارها هستند. این رخدادها در یک چشم برهم زدن به وقوع میپیوندند و در نتیجه زمانی برای تنظیم تلسکوپ و یافتن منبع آنها باقی نمیماند.
هنگامی که دانشمندان در سال 1979 سیستم ستاره ای اس اس 433 را کشف کردند، به سرعت متوجه شدند که با یکی از عجیب ترین سیستم های ستاره ای در کهکشان راه شیری مواجه هستند. این اختروش عظیم در فاصله 18000سال نوری با زمین قرار دارد و شامل یک ستاره بزرگ ( 30 بار از خورشید بزرگتر ) که در مداری نزدیک به جسمی فشرده که دانشمندان معتقدند می تواند یک سیاهچاله فضایی و یا یک ستاره بزرگ نوترونی باشد، قرار گرفته است.
تا پیش از این تحقیق، تصور می شد که انفجارهای گاما در اثر خروج مجموعهای از ذرات از سیاهچالههای فضایی و برخوردهای کیهانی ایجاد میشوند، حال تحقیق جدید علاوه بر تایید اطلاعات پیشین اضافه کرده است که این جسم فشرده اجسام را که بیشتر گازها را شامل می شود، به داخل خود کشیده و به وسیله ستاره همراه خود آنها را توسط جت های قدرتمند پلاسما در دو جهت متضاد از هم و از مرکز سیستم ستاره ای با فشار به بیرون می فرستد. این گونه از سیستم های دودویی که در فضا به واسطه جت های پلاسمایی که به وجود می آیند، به مایکروکوازار معروفند.
معمولا مایکرو کوازار یا اختروش ها توسط یک سحابی محصور می شوند که ابری است که از گازهای میان ستاره ای به وجود می آید و سحابی این اختروش شکلی شبیه توپ راگبی دارد. دانشمندان کشف کردند هنگامی که جت های پلاسما به این سحابی برخورد می کنند ، ذرات سریعتر حرکت کرده و در نتیجه، پرتوهای گامای با انرژی بالا تولید می شوند.
گاما پرتویی الکترومغناطیسی با بسامد بالا و در نتیجه انرژی بالاست. اشعهٔ گاما پرتویی یونی بوده و برای سلامتی انسان بسیار مضر است. پرتو گاما با توجه به فرکانس بسیار بالا و انرژی زیادی که دارد، اگر به بدن انسان برخورد کند؛ از ساختار سلولی آن عبور کرده و در مسیر حرکت خود باعث تخریب DNA سلول ها شده و سرانجام زمینه را برای پیدایش انواع سرطانها، سندرمها و نقایص غیرقابل درمان دیگر فراهم میکند. نقایصی که حتی به نسلهای آینده نیز منتقل خواهد شد. برای جلوگیری از نفوذ تابش گاما به حدود ۱۰ سانتیمتر دیوارهٔ سربی نیاز است. قدرت نفوذ و تخریب این اشعه به حدی بالاست که یک لایه ۱۵سانتیمتری بتن یا یک لایه ۲۰ سانتیمتری خاک، فقط جلوی نیمی از این اشعه را میگیرد و همان نیمی دیگر اثرات زیانبار خود را در زمین بر جای میگذارد.
انتهای پیام/