به گزارش گروه علم و فناوری باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)؛ زیر یک کلیسای قرن هفدهمی در ایتالیا به نام کاپوچینی یک دخمه‌ عجیب وجود دارد که از اسکلت بیش از ۴ هزار راهب پر شده است که یا از دیوار آویزانند، یا روی قفسه‌ها در داخل تابوت‌های باز چیده شده‌اند و هر کدام از آنها بهترین لباس‌ها را بر تن دارند. در فرهنگ غربی رسم بر این است که همیشه مرده‌ها از زنده‌ها پنهان شوند، اما این محل یک استثناست. در اینجا هیچ مانع یا دیواری بین مرده‌ها و زنده‌ها وجود ندارد؛ به جز نشانه‌هایی که با تاب آویزان هستند و از گردشگران می‌خواهند تا رفتاری محترمانه داشته باشند.

تاثیرگذارترین مورد، یک پلاک است که روی آن نوشته شده: چیزی که الان شما  هستید، ما هم بودیم؛ و چیزی که ما الان هستیم، شما بعدا خواهید شد.

استخوان‌های این اجساد به شکل لامپ، مجسمه، گل، اشکال هندسی، ساعت شنی و نمادهای مختلف مذهبی، در سرتاسر ۶ سرداب این کلیسا منظم و مرتب شده‌اند: دخمه جمجمه، دخمه استخوان‌های پا و دخمه استخوان لگن. اسکلت بعضی از راهبان به طور کامل و البته به طرز عجیبی حفظ شده است، طوری که انگار هنوز زنده هستند!

هر کدام از راهروهای این دخمه، میزبان نوع خاصی از مرده‌ها هستند؛ در اتاقی فقط شخصیت‌های مذهبی وجود دارند که بیشتر آنها در عضویت کلیسا بوده‌اند. یک دالان مخصوص متخصصان و پزشکان و یک دالان دیگر مختص زنان، دختران و نوزان وجود دارد.

اطلاعات بسیار کمی در مورد بیش از ۱۶۰ کودکی که در این دخمه دفن شده‌اند، وجود دارد و هنوز کسی نمی‌داند که چرا این اجساد کوچک و اغلب مومیایی شده، در وهله اول در آنجا قرار گرفته‌اند. حال گروهی از محققان در حال آماده شدن برای افشای برخی از این اسرار دیرینه هستند.

کرستی اسکوایرز، محقق اصلی و دانشیار باستان‌شناسی زیستی دانشگاه استافوردشایر انگلستان که این پروژه تحقیقاتی را رهبری می‌کند، می‌گوید: امیدواریم که با استفاده از فناوری اشعه ایکس، بینش بیشتری در مورد سبک زندگی و سن این کودکان به دست آوریم.

او می‌افزاید: این پروژه، اولین کار تحقیقاتی است که کاملا روی کودکانی تمرکز می‌کند که بین سال‌های 1787 و 1880 مرده‌اند. در این پروژه به دنبال شواهدی از نقص‌های رشدی، تروما و بیماری‌هایی خواهیم بود که در این بازه زمانی کودکان را مبتلا می‌کرد.

او همچنین می‌گوید: ما به دنبال علت مرگ و وضعیت سلامتی در زمان مرگ هستیم. هیچ کس قبلا برای درک این موارد روی این مومیایی‌ها مطالعه نکرده است.

محققان 41 جسد را که در اتاق کودکان نگهداری می‌شوند، بررسی خواهند کرد. حداقل 163 جسد کودک در این دخمه‌ها نگهداری می‌شود، اما محققان فقط روی اجسادی تمرکز می‌کنند که در دسترس‌تر هستند.

آنها قصد دارند با اسکن کردن سر تا پای این اجساد مومیایی، استخوان‌های آنها را بررسی کنند تا بتوانند سن آنها را تخمین بزنند. همچنین با مطالعه روی بقایای دندان و ناحیه لگن آنها جنیسیت آنها را تعیین خواهند کرد. محققان معتقدند که اشعه ایکس به بدن این کودکان مومیایی آسیب نمی‌رساند.

به گفته محققان، یافته‌های این مطالعه سپس با محل قرارگیری متوفی در اتاق کودکان و همچنین لباس‌ها و مصنوعات تشییع جنازه آنها مقایسه می‌شود تا بینش بهتری نسبت به هویت آنها در زندگی و مرگ به دست آید.

 داریو پیومبینو ماسکالی، محقق و انسان‌شناس زیستی در دانشگاه ویلنیوس لیتوانی، می‌گوید: روش‌های تصویربرداری که از آنها استفاده خواهیم کرد، کاملا غیرتهاجمی هستند و از آنجا که مومیایی‌ها را نمی‌توان از دخمه خارج کرد، این روش تنها راه ممکن به شمار می‌آید.

یکی از مومیایی‌های کودکی که در دخمه‌ها دفن شده و قبلا توسط محققان مورد بررسی قرار گرفته است، مومیایی روزالیا لومباردو است که در سال ۱۹۲۰ سن دو سالگی در اثر ذات‌الریه درگذشته است. جسد این کودک، یکی از آخرین اجسادی است که در این دخمه قرار گرفته است.

مومیایی، باعث شده بدن این کودک کاملا سالم بماند و اینطور به نظر برسد که به زیبایی و با آرامش در تابوتی شیشه‌ای خوابیده است. بدن این کودک از همه جسدهایی که در این دخمه قرار دارد سالم‌تر است و همه گردشگرانی که به این دخمه می‌روند از دیدن کودکی که تا این حد سالم مانده است تعجب می‌کنند.

روشی متفاوت برای مومیایی کردن مرده‌ها

فرآیند مومیایی شدن افراد در این کلیسا راه و روش خاص خودش را دارد. در ابتدا مسئولان کلیسا مرده‌ها را روی قفسه‌ها قرار می‌دادند تا بدن آنها کاملا از مایعات خالی شود. این فرایند حدود یک سالی طول می‌کشید. یک سال بعد جنازه‌های خشک شده با سرکه شسته و سپس بهترین لباس بر تن آنها پوشانده می‌شد. سپس آنها را به اتاق‌های مخصوص خودشان می‌فرستادند تا برای همیشه در آنجا باشند. برای اینکه این مرده‌ها در این دخمه باشند خانواده مرده باید همیشه پولی را به مسئولان کلیسا پرداخت می‌کرد.

راز  اینکه چگونه بدن روزالیا تا این حد سالم باقی مانده چند سال پیش با پیدا شدن خاطرات یکی از مومیایی کننده‌ها فاش شد. او در آن خاطرات خود، نام مواد شیمیایی تزریق شده در خون کودک را آورده بود. مراحل مومیایی بدن این کودک شامل از بین بردن باکتری‌ها با فرمالین، اضافه کردن موادی خاص برای خشک شدن بدن، گلیسرینه کردن برای اینکه از زیاد خشک شدن بدن جلوگیری شود، سالیسیلیک اسید برای کشتن قارچ‌ها، و مهم‌ترین ترکیب سدیم روی است که باعث می‌شود بدن سختی خودش را حفظ کند. گفته می‌شود که این ماده مهم‌ترین تاثیر را در سالم ماندن بدن این کودک داشته است.