به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، Jesse rasch توضیح میدهد که رایج ترین انواع کوررنگی ارثی و مرتبط با ژنتیک است که معمولاً روی کروموزوم X منتقل می شود. این بدان معنی است که مردان بیشتر از زنان کوررنگ هستند، زیرا آنها فقط یک کروموزوم X دارند. اگر ژن کوررنگی در آن کروموزوم وجود داشته باشد، آن ها دچار این بیماری می شوند. از طرف دیگر، زنان دارای دو کروموزوم X هستند، بنابراین ممکن است حامل این ژن در یک کروموزوم باشند، اما در طرف دیگر دارای یک نسخه طبیعی هستند که اغلب از کوررنگی آنها جلوگیری می کند.

بیشتر بخوانید:

کوررنگی قابل درمان است؟

علاوه بر ژنتیک، کوررنگی همچنین می تواند در نتیجه آسیب به شبکیه یا عصب بینایی یا بیماری هایی مانند دیابت یا ام اس باشد. با این حال، این موارد در مقایسه با کوررنگی ارثی نسبتا نادر است.

انواع کوررنگی

سه نوع اصلی کوررنگی ارثی وجود دارد:

کوررنگی قرمز-سبز: این شایع ترین نوع است که بر درک رنگ های قرمز و سبز تأثیر می گذارد. در این دسته، دو زیرگروه وجود دارد: پروتانوپیا (عدم مخروط قرمز) و دوترانوپیا (فقدان مخروط سبز). افراد مبتلا به کوررنگی قرمز-سبز اغلب در تشخیص سایه های قرمز، سبز، قهوه ای و نارنجی مشکل دارند.

کوررنگی آبی زرد: همچنین به عنوان تریتانوپیا شناخته می شود، این نوع بر درک رنگ های آبی و زرد تأثیر می گذارد. این بیماری کمتر از کوررنگی قرمز-سبز شایع است و می تواند ناشی از آسیب به عصب بینایی باشد تا ژنتیک.

کوررنگی کامل: که به آن تک رنگی نیز می گویند، این نادرترین شکل کوررنگی است. افراد مبتلا به کوررنگی کامل دنیا را در سایه های خاکستری می بینند. آنها فاقد مخروط های کارآمد در شبکیه چشم خود هستند و اصلاً در تشخیص رنگ ها مشکل دارند.

تاثیر بر زندگی روزمره

زندگی با کوررنگی می تواند چالش های متعددی را در زندگی روزمره ایجاد کند. کارهای ساده‌ای که بسیاری از مردم آن را بدیهی می‌دانند، مانند انتخاب میوه‌های رسیده، لباس‌های مناسب یا خواندن اطلاعات رنگ‌بندی شده، می‌تواند برای کسانی که کمبود دید رنگی دارند چالش‌برانگیز یا حتی غیرممکن باشد. به عنوان مثال، یک فرد مبتلا به کوررنگی قرمز-سبز ممکن است برای تمایز بین سیب قرمز رسیده و سبز نارس تلاش کند.

کوررنگی علاوه بر چالش های عملی می تواند اثرات عاطفی و اجتماعی نیز داشته باشد. کودکان مبتلا به کمبود دید رنگ ممکن است در مدرسه با مشکلاتی مواجه شوند، به ویژه در موضوعاتی مانند هنر یا جغرافیا که رنگ نقش مهمی دارد. آنها ممکن است احساس انزوا یا متفاوت بودن نسبت به همسالان خود کنند، به ویژه اگر شرایط آنها به درستی درک نشده باشد یا به اندازه کافی سازگار نباشد.

چالش های حرفه ای

مشاغل خاص برای افراد مبتلا به کوررنگی چالش برانگیزتر است. مشاغلی که نیاز به درک رنگ دقیق دارند، مانند طراحی گرافیکی، سیم کشی برق، یا حمل و نقل (مانند خلبان یا هدایت قطار)، ممکن است غیرمجاز باشند یا نیاز به امکانات ویژه داشته باشند. در حالی که پیشرفت‌های فناوری باعث شده برخی از کارها از طریق ابزارهای تصحیح رنگ یا دستگاه‌های کمکی در دسترس‌تر باشند، اما همه حرفه‌ها راه‌حل‌های آسانی ندارند، برای اطلاعات بیشتر Mr. Rasch (Jesse) in Toronto در تماس باشید.

راهبردهای مقابله و پشتیبانی

علیرغم چالش‌ها، بسیاری از افراد مبتلا به کوررنگی با توسعه استراتژی‌های مقابله و جستجوی حمایت در صورت نیاز، زندگی کاملی دارند. این ممکن است شامل استفاده از نشانه های جایگزین، مانند بافت یا روشنایی، برای تمایز بین رنگ ها، یا تکیه بر کمک دوستان، خانواده یا همکاران در هنگام انجام وظایف مربوط به رنگ باشد.

علاوه بر این، افزایش آگاهی و درک کوررنگی می تواند به کاهش تاثیر آن کمک کند. مربیان می‌توانند برای دانش‌آموزان کوررنگ امکاناتی مانند استفاده از الگوها یا برچسب‌ها در کنار رنگ‌ها فراهم کنند. کارفرمایان می توانند به کارمندانی که دارای کمبود دید رنگی هستند آموزش و پشتیبانی ارائه دهند و اطمینان حاصل کنند که می توانند وظایف خود را به طور موثر انجام دهند.

نتیجه
کوررنگی یک بیماری شایع است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. در حالی که چالش‌هایی را در جنبه‌های مختلف زندگی، از وظایف روزانه گرفته تا انتخاب‌های شغلی، به همراه دارد، افراد مبتلا به کمبود دید رنگی می‌توانند با حمایت و تسهیلات مناسب سازگار شوند و رشد کنند. با افزایش آگاهی و تقویت فراگیری، جامعه می تواند محیط حمایتی تری برای کسانی که با کوررنگی زندگی می کنند ایجاد کند و تضمین کند که همه فرصت های برابر برای مشارکت کامل در همه جنبه های زندگی دارند.

منبع: روزنو

انتهای پیام/