به گزارش خبرنگار استانی ایسکانیوز از کرمان، پروژههای عمرانی ناتمام در شهر بردسیر، یکی از مسائل کلیدی تأثیرگذار بر کیفیت زندگی ساکنان این منطقه، بهویژه در حوزههای زیرساختی و اجتماعی است.
بردسیر، شهری با جمعیت حدود ۲۵ هزار نفر و قدمت تاریخی، در ۶۵ کیلومتری غرب کرمان قرار دارد و به دلیل موقعیت جغرافیایی و ظرفیتهای کشاورزی و صنعتی، از اهمیت ویژهای برخوردار است. پروژههای عمرانی مانند احداث نیروگاههای خورشیدی، توسعه جادههای شهری و روستایی، و تکمیل زیرساختهای صنعتی مانند کارخانه فولاد آلیاژی، از جمله طرحهایی هستند که در سالهای اخیر در این شهر آغاز شدهاند.
با این حال، برخی از این پروژهها، از جمله فازهای تکمیلی نیروگاههای خورشیدی و بهسازی معابر شهری، به دلیل کمبود بودجه یا مشکلات مدیریتی ناتمام ماندهاند.
به گفته یکی از ساکنان محله مرکزی بردسیر، «خیابانهای نیمهکاره و پروژههای رها شده، عبور و مرور را سخت کرده و چهره شهر را نازیبا کرده است». بر اساس گزارشهای محلی، حدود ۴۰ درصد از پروژههای عمرانی بردسیر در سال ۱۴۰۳ به دلیل مشکلات مالی یا تأخیر پیمانکاران متوقف شدهاند. به عنوان مثال، پروژه نیروگاه خورشیدی ۸ مگاواتی بخش مرکزی با اعتبار ۳۰۸ میلیارد تومان، که قرار بود برای ۴۰ دهیاری اشتغال ایجاد کند، همچنان در فاز ابتدایی باقی مانده است.
اهمیت این موضوع در تأثیرات منفی پروژههای ناتمام بر زندگی ساکنان و اقتصاد محلی نهفته است. از منظر اجتماعی، معابر نیمهکاره و زیرساختهای ناقص، دسترسی به خدمات عمومی مانند حملونقل و امدادرسانی را دشوار کرده و نارضایتی عمومی را افزایش داده است. از نظر اقتصادی، توقف پروژههای صنعتی مانند فولاد آلیاژی، که پیشبینی میشد ۳۰۰ فرصت شغلی ایجاد کند، مانع از تحقق پتانسیل اشتغالزایی منطقه شده است.
مقایسه با شهرهای مشابه مانند سیرجان، که پروژههای عمرانی آن با مدیریت بهتر به بهرهبرداری رسیدهاند، نشان میدهد که بردسیر از نظر تکمیل زیرساختها عقبمانده است. این وضعیت نهتنها اعتماد عمومی به نهادهای مسئول را کاهش داده، بلکه سرمایهگذاری بخش خصوصی را نیز با تردید مواجه کرده است.
پروژههای عمرانی ناتمام در بردسیر، فراتر از یک مشکل مدیریتی، به چالشی ساختاری تبدیل شدهاند که زندگی روزمره ساکنان و چشمانداز توسعه شهر را تحت تأثیر قرار دادهاند. تحلیل ساختاری نشان میدهد که توقف این پروژهها عمدتاً به سه عامل اصلی بازمیگردد: کمبود بودجه، ضعف مدیریت پروژه و ناهماهنگی بین نهادهای مسئول مانند شهرداری و اداره کل راه و شهرسازی. برای نمونه، پروژه بهسازی خیابانهای مرکزی بردسیر، که با هدف بهبود تردد و کاهش تصادفات آغاز شد، به دلیل اختلاف بین پیمانکار و شهرداری بیش از دو سال متوقف مانده است.
این وضعیت در حالی است که ۶۰ درصد معابر اصلی شهر همچنان نیمهکاره هستند و مشکلات ترافیکی و ایمنی را تشدید کردهاند. مقایسه با شهرهایی مانند رفسنجان، که با جذب سرمایهگذاری بخش خصوصی توانسته پروژههای مشابهی را به سرانجام برساند، نشاندهنده ضعف در جذب منابع مالی و برنامهریزی در بردسیر است.
برای مثال، توقف پروژههای زیرساختی مانند آبرسانی به مناطق حاشیهای، دسترسی حدود ۲۰ درصد از خانوارهای کمبرخوردار به آب پایدار را مختل کرده است. در بلندمدت، این وضعیت میتواند به کاهش سرمایهگذاری در بردسیر و مهاجرت نیروی کار جوان به شهرهای دیگر منجر شود. دادههای محلی نشان میدهد که نرخ مهاجرت از بردسیر به کرمان در پنج سال گذشته ۱۵ درصد افزایش یافته که بخشی از آن به ناکامی پروژههای عمرانی نسبت داده میشود. ریشه این مشکلات به تخصیص ناکافی بودجههای استانی، نبود نظارت مؤثر بر پیمانکاران و فقدان برنامهریزی بلندمدت بازمیگردد.
ابتدا یک کمیته نظارت مشترک با حضور نمایندگان شهرداری، شورای شهر و ساکنان محلی تشکیل شود تا شفافیت و پاسخگویی در اجرای پروژهها افزایش یابد. تخصیص بودجههای استانی هدفمند و جذب سرمایهگذاری بخش خصوصی از طریق مشوقهای مالیاتی میتواند پروژههای متوقفشده را احیا کند. همچنین، استفاده از مدلهای موفق مدیریت پروژه در شهرهایی مانند یزد، که با برونسپاری پروژهها به شرکتهای معتبر، سرعت اجرا را افزایش دادهاند، میتواند الگویی مناسب باشد. در نهایت، اطلاعرسانی منظم به ساکنان درباره پیشرفت پروژهها و جلب مشارکت آنها در نظارت، اعتماد عمومی را تقویت خواهد کرد.
خبرنگار: زهرا اسکندری
انتهای خبر/
نظر شما