به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، ارتباط با جامعه و صنعت علاوه بر درآمدزایی برای دانشگاه، آموزشهای دانشگاهی را اثربخش و واقعی میکند. حسین سیمایی وزیر علوم اخیرا اعلام کرد که بر اساس آمار سال ۱۴۰۴، تعداد ۱۱۶ دانشگاه اطلاعات مربوط به پایش قراردادها و همکاریهای ارتباط با جامعه و صنعت را ارسال کردهاند. تعداد کل قراردادهای ارتباط با جامعه و صنعت در حال اجرا ۱۳۲۴۲ و مبلغ ۱۱۷۵۲ میلیارد تومان بوده است.
ایسکانیوز به بهانه اعلام آخرین آمار از تعداد قراردادهای ارتباط با جامعه و صنعت، به بررسی مقایسهای این آمار در ۱۰ سال گذشته میپردازد. نمودار زیر آمار تعداد قراردادهای ارتباط با جامعه و صنعت را در ۱۰ سال اخیر نشان میدهد؛
بر اساس این نمودار، تعداد قراردادهای ارتباط با صنعت و جامعه از ۲ هزار و ۹۶۸ در سال ۱۳۰۴ به ۱۳ هزار و ۲۴۲ قرارداد افزایش یافته است که نشاندهنده رشد ۳۴۶ درصدی تعداد قراردادهای ارتباط با جامعه و صنعت است.
نمودار نشان میدهد که تعداد قراردادهای ارتباط دانشگاه و صنعت هر سال بیشتر از سال قبل بوده است. به عبارت دیگر، دانشگاه به روند در حال رشد خود برای شکلگیری بهتر ارتباط دانشگاه و صنعت دست یافتهاند.
کارشناسان معتقدند که در سالهای اخیر تفاهمنامههایی بین وزارت علوم و سایر وزارتخانهها و دستگاههای اجرایی امضا و همکاریهای خوبی آغاز شده است که نتیجه آن واگذاری پروژههای تحقیقاتی به مراکز علمی، دانشگاهها و پژوهشگاههای کشور بوده است. به همین دلیل، آمارهای قراردادهای ارتباط صنایع و دستگاههای اجرایی با دانشگاهها در سالهای اخیر رشد قابل توجهی داشتهاند.
رشد ۳ هزار درصدی مبلغ قراردادهای ارتباط با جامعه و صنعت
علاوه بر تعداد قراردادهای ارتباط با صنعت، مبالغ این قراردادها و درآمدزایی آنها برای دانشگاه از اهمیت ویژهای برخوردار است. نمودار زیر مبلغ قراردادهای ارتباط با صنعت دانشگاهها را از سال ۱۳۹۴ تا ۱۴۰۴ نشان میدهد؛
بر اساس نمودار فوق، مبلغ قراردادهای ارتباط با صنعت و جامعه از ۳۶۵ میلیارد تومان در سال ۱۳۹۴ به ۱۱ هزار و ۷۵۱ میلیارد تومان رسیده است که نشان دهنده رشد ۳ هزار درصدی مبلغ قراردادها است.
با توجه به رشد مبلغ قراردادهای ارتباط با صنعت و جامعه از حدود ۳۶۵ میلیارد تومان (سال ۱۳۹۴) به ۱۱ هزار و 751 میلیارد تومان اکنون میتوان با لحاظ کردن تأثیر تورم در ایران طی دهه گذشته نتیجه ملموستری گرفت.
بر اساس آمار نرخ تورم سالانه در ایران، در بازه ۱۳۹۴ تا ۱۴۰۴ عمدتاً سالانه بین ۲۰ تا حدود ۴۵ درصد بوده است. اگر فرض کنیم متوسط تورم سالانه در این دوره مثلا ۳۰ تا ۳۵ درصد بوده، ارزش ۳۶۵ میلیارد تومان در ۱۳۹۴ در همان روز معادل چند هزار میلیارد تومان امروز میشد — بنابراین افزایش تا ۱۱ هزار و ۷۵۱ میلیارد تومان لزوماً تمامش «رشد واقعی» نیست؛ بخش قابل توجهی از آن ممکن است صرفاً منعکسکننده افت ارزش پول (تورم) باشد.
اما حتی با در نظر گرفتن تورم، جهش از «چندصد میلیارد» به «دوازده هزار میلیارد» بهگونهای است که نمیتوان آن را صرفاً ناشی از تورم دانست. یعنی به نظر میرسد بخش مهمی از رشد قراردادها بازتاب افزایش همکاری واقعی دانشگاه-صنعت و جامعه در کشور باشد — افزایش تعداد قراردادها، وسعت رشتهها، پروژههای تحقیقاتی و کاربردی، و تعاملهای گستردهتر با بخش خصوصی و صنعت.
پیوند دانشگاه با صنعت و جامعه زمانی معنا پیدا میکند که دانش، از دیوارهای کلاس عبور کرده و وارد میدان عمل شود؛ جایی که مسئلههای واقعی منتظر راهحلاند. این ارتباط چند مزیت اساسی به همراه دارد.
نخست، افزایش کارآمدی آموزش است. وقتی دانشجو با پروژهها و نیازهای واقعی صنعت مواجه میشود، مهارتهایی بهدست میآورد که در بازار کار مستقیم به کار میآید. این فرایند فاصله میان «دانش نظری» و «مهارت عملی» را کوتاه میکند و کیفیت آموزش را بالا میبرد.
دوم، تقویت ظرفیت پژوهشی دانشگاههاست. مشارکت صنایع در پروژههای تحقیقاتی، منابع مالی و زیرساختی بیشتری فراهم میکند و پژوهشها را از حالت انتزاعی خارج کرده و در مسیر کاربردی شدن قرار میدهد. بسیاری از اختراعات، نوآوریها و محصولات فناورانه زمانی شکل میگیرند که دانشگاه و صنعت در یک مسیر مشترک حرکت کنند.
سوم، حل مسائل جامعه و اقتصاد است. از بهبود بهرهوری واحدهای صنعتی گرفته تا طراحی خدمات شهری، مسائل اجتماعی یا بهینهسازی فرایندهای سازمانی، نتیجه همکاری دانشگاه با نهادهای مختلف، ارتقای کیفیت زندگی و افزایش رشد اقتصادی است.
و در نهایت، این ارتباط به اشتغالزایی و توسعه سرمایه انسانی کمک میکند؛ زیرا شبکهای از فرصتها میان دانشگاه و محیط کار ایجاد میشود که دانشجویان و پژوهشگران را به بازار واقعی متصل میکند.
انتهای پیام/
نظر شما