به گزارش ایسکانیوز، سهیلا ترابی فارسانی درباره مقاله ارائه شده در این سمینار گفت: نخستین نشریات زنان در سالهای اولیه پس از پیروزی مشروطیت ظهور یافتند و بتدریج بر تعداد آنها افزوده شد. بیشتر این نشریات در تهران منتشر میشدند و تعداد معدودی از آنها به عنوان نشریات محلی در دیگر شهرها انتشار می یافتند. بدیهی است ویژگیهای نشریات محلی بطور عام و نشریات محلی زنان به طور خاص با نشریاتی که در تهران انتشار می یافت، تفاوت داشت. نشریه نور افشان در 1309 شمسی به سردبیری ومدیر مسئولی شوکت سلامی در بوشهر آغاز به فعالیت کرد. بر خلاف نشریات اولیه زنان که سعی می کردند تا حد ممکن به مسائل خاص زنان بپردازند و فقط از نوشته های زنان بهره جویند، این نشریه چنین رویکردی نداشت. نشریه نور افشان در سال 1311 به مدت شش سال تعطیل و مجددا در سال 1317. منتشر شد. زبان زنان نیز به سرپرستی صدیقه دولت آبادی به عنوان نشریه محلی در 1298 در اصفهان منتشر شد و بعد از کودتای 1299 توقیف و دور دوم فعالیت خود را در تهران ادامه داد و از شکل یک نشریه محلی خارج شد.
او با مقایسه وتحلیل محتوایی دو نشریه نورافشان بوشهر و زبان زنان اصفهان افزود: در اینجا سوالی مطرح می شود که هویت بومی منطقه جنوب چه ویژگی هایی داشت که به نورافشان را از نشریات محلی مشابه خود متفاوت کرد؟ منطقه گرایی و گرایشهای ضد مرکزگرایی، شعارهای ناسیونالیستی و وطنپرستانه، تلاش برای حل مسائل اجتماعی و فرهنگی شهر بوشهر و منطقه جنوب در نشریه نورافشان کاملا برجسته بوده است. در حالیکه مطالب زبان زنان رنگ و بوی بومیگرایی نداشته و به ویژگیهای نشریات مرکز شباهت داشته است.
فارسانی درباره نقش زنان و چگونگی ورود آنها در عرصه مطبوعات گفت: نشریات زنان حاصل تغییرات فرهنگی – اجتماعی برآمده از جنبش مشروطیت بود و ورود زنان به حیطه روزنامه نگاری با تأخیر چندین دههای از فعالیت روزنامهنگاری در ایران صورت گرفت . با این حال این بخش از فعالیتهای فرهنگی که مقارن تأسیس نخستین مدارس دختران بود حاکایت از اهمیت آن داشت. در شرایطی که زنان امکان حضور در صحنههای سیاسی و اجتماعی را بدست نیاورده بودند، انتشار نشریههای زنان گامی بلند در فعالیت های آنان محسوب می شد. فعالیتی غیر حضوری، نامحسوس ولی تأثیرگذار که به عنوان ابزاری جدید امکان طرح گفتمان جدید را فراهم می کرد.
20104