به گزارش ایسکانیوز، ویلیام جی.پری وزیر دفاع دولت بیل کلینتون در یادداشتی نوشت: تهدیدات کره شمالی در شمال شرق آسیا این روزها رو به افزایش است. آخرین تهدید کره شمالی در روز شنبه و دقیقا پس از تهدید آمریکا انجام گرفت. با اینکه هدف اصلی کره شمالی یک پاسخ قاطع به رئیس جمهور آمریکا بود، اما در عمل به نمایش ضعف این کشور در تولید سلاح شد. در واقع این موشک فرصتی برای مذاکره و در پیش گرفتی راه حلی دیپلماتیک ایجاد کرد.

در وهله اول باید بدانیم دقیقا درباره چه تهدیداتی سخن می گوییم و تلاش می کنیم چه تهدیداتی را کاهش دهیم. برخی معتقدند تهدید خاصی وجود ندارد و این کشور در تلاش است تا در جنگی روانی پیروز شود. در عین حال برخی معتقدند باید در انتظار یک سورپرایز از سوی کره شمالی بود.

اما اگر ما بخواهیم رهبر کره شمالی را بی پروا و حتی شرور تصور کنیم، نمی توانیم آن را دیوانه‌ای که به دنبال خودکشی‌ است تصور کنیم. سلسه کیم‌ها تاکنون موفق به حفظ قدرت خود شده است و موفق شده در طول چند دهه گذشته تهدیدات بالقوه و بالفعل را دفع کند. کیم‌ها به خوبی آگاهند که در صورت حمله هسته‌ای، آمریکایی‌ها مرگ را با خود به کره شمالی می‌برند و پیونگ یانگ را بر سرشان خراب می‌کنند.

اما اولین خطری که پیونگ یانگ را تهدید می‌کند، واکنش نظامی کره جنوبی به تهدیدهای فزاینده کیم جونگ اون است. انجام چنین اتفاقی می ‌تواند به سرعت تبدیل به یک جنگ بزرگ در ابعاد جهانی شود. به ویژه با وجود 30000 سرباز آمریکایی مستقر در سئول. کره شمالی نیز که شکست خود را در چنین جنگی قطعی تلقی می‌کند، به عنوان آخرین حرکت به سراغ سلاح اتمی خواهد رفت. اما دیپلماسی راه دیگری است که از جنگ جلوگیری خواهد کرد.

از طرفی چشم انداز چنین حرکتی انجام یک حمله نزدیک به کشورهای اطراف خواهد بود.

من در سال 1994 به عنوان وزیر دفاع دولت بیل کلینتون برنامه ریزی دقیقی برای حمله به راکتور هسته ای کره شمالی انجام دادم. این راکتور که در یونگ بیون قرار داشت، پولوتونیوم مورد نیاز بمب هسته ای را تولید می‌کرد. در آن برهه ما جدی بودیم و کره شمالی این را می‌دانست. لذا با استفاده دیپلماسی قهری ما کره شمالی سریعا به پای میز مذاکره آمد و موفق شدیم برای مدتی آن ها را متوقف کنیم. البته توافق ما به طور ناقص اجرا شد، اما بااین حال کاملا موثر بود. البته در دور دوم کلینتون من در کاخ سفید نبودم. توافق ما در تنهایت به عادی سازی روابط میان کره شمالی و ژاپن و تعلیق کامل نیروگاهای هسته ای پیونگ یانگ می انجامید که قدم بزرگی بود. این توافق در آخرین روزهای حضور من در کابینه کلینتون انجام شده بود.

در زمان ریاست جمهوری جورج بوش این مدل رها شد و دولت آمریکا به سراغ مدل های دیگری رفت. لذا توافق عملا کنار گذاشته شد و کره شمالی امروزه بین 10 تا 20 بمب هسته ای دارد. این نتیجه کنار گذاشتن دیپلماسی در دوران جورج بوش بود.

حال این پرسش مطرح می شود که چرا می توانیم به توافقی که 16 سال است که بی اثر شده امیدوار باشیم؟

راهبرد ما در طول این مدت متکی بر مشوق های اقتصادی و بازدارنده از طریق تحریم بوده است. این استراتژی جواب نداد. چون رهبر کره شمالی که در حال بهبود اقتصاد ورشکسته کشور بود و باید این احساس را پیدا می‌کرد که می تواند سلسله خود را بدون سلاح هسته ای حفظ کند. البته متقابلا آن ها نیز باید از این امتیاز استفاه کنند و توسعه را جایگزین سیاست های نظامی خود کنند. تاریخ جهان ثابت کرده می‌توان با استفاده از توسعه به بقا حکومت‌ها کمک کرد و این استراتژی جواب داده است.

اولین نکته مهم در تحقق این موضوع، همکاری چین است. پکن باید در این موضوع به طور هماهنگ عمل کند تا مشوق های در نظر گرفته شده اثرگذار باشد. در واقع نقش این کشور از آمریکا مهمتر است. چین می تواند حتی در زمینه های سوخت و تغذیه این سلسله را تحت فشار قرار دهد. در گذشته پکن تمایل چندانی به ورود به مناقشات پیونگ یانگ و جهان نداشت. اما چینی ها امروزه به خوبی از خطر فزاینده کره شمالی آگاهند.

دومین موضوع اثرگذار بر تغییر رفتار سلسله کیم ها، رفتار خصمانه آمریکاست. کیم جونگ اون باید بداند که تهدید جنگی آمریکا کاملا جدی است. دو رهبر گذشته کره شمالی آشکارا به این نتیجه رسیدند که تهدید رهبران آمریکا پوچ و بی اثر است. حمله اخیر دولت ترامپ به سوریه و انتقال بخشی از نیروها و سامانه های جنگی آمریکا به شرق آسیا بر محاسبات آن‌ها تاثیر گذاشته است و واکنش پیونگ یانگ به خوبی گویای این مهم است. لذا این زمان مناسبی برای ایجاد باوری مبنی بر درگیری مستقیم آمریکا و کره شمالی است. کیم جونگ اون باید از حمله قریب الوقوع آمریکا اطمینان کامل داشته باشد.

لذا می‌توان وضعیت امروز کره شمالی و آمریکا را به شرایط سال 1994 تشبیه کرد. دقیقا همان زمانی که ما فعالیت های هسته ای کره شمالی را متوقف کردیم. آن شرایط موجب شد کیم ایل سونگ تلاش کند خواهان مذاکره شود و در نهایت فعالیت های تولید پلوتونیوم خود را کاملا متوقف نماید.

آلترناتیو ما می‌تواند بمباران نیروگاه هسته ای کره شمالی باشد. همانطور که اخیرا فرودگاه های سوریه را بمباران کردیم. هرچند که این عملی مخرب‌تر از توافق محسوب می شود.

در مجموع می توانیم از استراتژی حمله مستقیم نیز استفاده کنیم. اما امروز زمان مناسبی برای اینکار محسوب نمی شود و برای متحدین منطقه ای ما نیز بسیار مخرب خواهد بود.

شاید این آخرین شانس ما برای استفاده موثر از دیپلماسی باشد و باید دید آیا دولت آمریکا از این شانس بهره خواهد برد یا خیر؟

مترجم: مجتبی اسماعیلی/تاییدکننده: فاطمه سرلک