به گزارش گروه ورزشی ایسکانیوز، به نقل از سایت رسمی جیانلوکا دیمارزیو، وقتی تلفن زنگ می خورد سعید عزت اللهی در لندن است. او به ما می‌گوید: "چند روز مرخصی هستم، سپس به سر کار برمی‌گردم." هافبک دفاعی ۲۶ ساله ویله دانمارک. او از دومین جام جهانی خود با تیم ملی ایران بازگشته است. او به ما می‌گوید که بین شادی، فداکاری و یک حسرت بزرگ است.

عزت اللهی یک جهانگرد است. او در هفت کشور مختلف بازی کرده است، او فقط ۲۶ سال دارد.

بیشتر بخوانید

رونالدو به رئال مادرید برمی‌گردد؟

این سفر از ایران شروع می‌شود، از اسپانیا، روسیه، بلژیک، اسکاتلند، قطر می‌گذرد و در نهایت به دانمارک می‌رسد: "انجام یک مسابقه در این سطح یک رویا برای همه است: از اینکه بعد از جام جهانی روسیه ۲۰۱۸ دوباره این فرصت را داشتم، سپاسگزارم.

این باعث افتخار است که بتوانم خصوصیات خود را در خدمت ملت قرار دهم، باعث افتخار من است. اما، همانطور که قبلاً گفتیم، یک تاسف وجود دارد: "ما امیدوار بودیم که به مرحله حذفی راه پیدا کنیم، این رویا را پرورش دادیم، به آن ایمان داشتیم و برای آن سخت تلاش کردیم. با توجه به سال ۲۰۲۶ به این کار ادامه خواهیم داد. ما می‌خواهیم اولین نفری در تاریخ باشیم که موفق می‌شود. برای ایران."

رمز عبور: یادگیری

"به طور کلی، اما، این یک تجربه مثبت بود: من چیزهای زیادی یاد گرفتم." مفهوم تکراری این مصاحبه: همیشه یاد بگیرید، قوی‌تر و آگاه‌تر شوید.

"دیدن خانواده‌ام که در بزرگترین صحنه دنیا برای تشویق من، بزرگترین آرزویی است که می‌توان به آن دست یافت. خوشحالم و حالا به آینده نگاه می‌کنم، می خواهم خودم را برای مسابقات بعدی بهتر کنم."

جام جهانی کی روش خوب شروع نشد. ۶-۲ مقابل انگلیس، ستاره آن مسابقه جود بلینگهام بود. عزت اللهی می‌گوید: "آن پسر چشمگیر است. او ما را نابود کرد و من را لال کرد. او ۱۹ سال دارد اما مثل ۳۰ ساله‌ها بازی می کند. بلوغ، قدرت و اعتماد به نفس. او یکی از بهترین ها در نقش خود خواهد شد، یا شاید هم همین حالا هم باشد."

یک لحظه سکوت و دوباره غرور (و شادی) عزت‌الهی را می‌شنویم: "بعد از آن شکست اما دوباره بلند شدیم: پیروزی مقابل ولز یک احساس فوق‌العاده بود. ما فقط می‌توانستیم پیروز شویم تا زنده بمانیم وگرنه همه چیز بیهوده بود. جو فوق العاده بود ما آماده بودیم برای همدیگر بجنگیم، این کار را کردیم. ما بردیم."

او درباره رفتار جوانمردانه بازیکنان آمریکا به ویژه سارجنت صحبت می‌کند: " این کارت پستالی بود که از این جام همیشه همراه خودم دارم. فوتبال، ورزش، این است. من فکر می‌کنم این بهترین تصویر برای نشان دادن ارزش‌های یک جام جهانی است. همه چیز هست: دعوا، اشک، عرق، دوستی، احترام به حریف. آن‌ها از کودکی این را به من آموختند: با کسانی که به تازگی به چالش کشیده‌ای دست بده. ما در زمین مانند دشمن هم هستیم اما وقتی داور سه بار سوت می‌زند ما به هم احترام می‌گذاریم. ژست فوتبالیست‌های ایالات متحده من را تحت تأثیر قرار داد، من واقعاً قدردان آن‌ها هستم.

گذشته ام را فراموش نمی کنم: در ایران رویای رونالدو شدن داشتم

سپس ذهن او را به خانه خود به ایران می‌برد: "رسیدن به اینجا آسان نبود. در ۲۶ سالگی ۵۰ بازی ملی برای تیم ملی دارم، در دو جام جهانی بازی کرده‌‍ام و احساس می‌کنم برای یک جهش بزرگ آماده هستم. اما من در یک جایی فقیر بزرگ شدم، به مدارس فوتبال دسترسی نداشتم. مانند بسیاری از هم تیمی‌های ملی ام، ما در خیابان بازی کردیم. تصور می‌کردم رونالدو نازاریو هستم. من آن را دوست داشتم. سعی کردم حرکات او را در خیابان تکرار کنم. من آرزو داشتم از راهی که او طی کرده تقلید کنم. اما من بچه کوچه های ایران بودم و گذشته‌ام را فراموش نمی‌کنم.

من اغلب به آن فکر می کنم. این مرا وادار می کند تا همیشه بهترین هایم را ارائه دهم، تا با اشتیاق و فداکاری به اهدافم برسم. من به اندازه کافی خوش شانس بودم که یک پدر فوتبالیست داشتم: او به من کمک کرد تا در لحظات تعیین کننده ای که بچه بودم، انتخاب درستی داشته باشم.من همیشه به بچه های خیلی جوان می‌گویم که خود را باور کنند و قوی بمانند، چه در بهترین لحظات و چه در بدترین لحظات. فوتبال شما را در مقابل چالش‌های زیادی قرار می‌دهد، حتی برای سختی ها هم باید آماده باشید. قوی باش و به چیزی که آرزویش را داری می رسی."

انتهای پیام/