به گزارش خبرنگار استانی ایسکانیوز از کرمان؛ کیفیت آموزش و دسترسی به فناوری‌های نوین در مدارس، یکی از مهم‌ترین شاخص‌های توسعه پایدار در هر منطقه‌ای است. در استان کرمان، با وجود سرمایه‌گذاری‌های انجام شده در حوزه آموزش و پرورش، شکاف عمیقی میان کیفیت آموزش در مراکز استان و شهرستان‌های دورافتاده و روستایی وجود دارد. این نابرابری در دسترسی به مدارس هوشمند، تجهیزات فناوری و نیروی انسانی متخصص، به طور مستقیم آینده تحصیلی و شغلی دانش‌آموزان مناطق محروم را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. این گزارش تحلیلی به بررسی آماری این شکاف و موانع اصلی تحقق عدالت آموزشی در کرمان می‌پردازد. برای واکاوی این موضوع، با ساسان کیانی متخصص اقتصاد توسعه منطقه‌ای و پژوهشگر حوزه آموزش به گفتگو نشستیم.

ساسان کیانی در ابتدای تحلیل خود تصریح کرد: دسترسی به آموزش با کیفیت، کلید شکستن چرخه فقر در مناطق محروم کرمان است. اما متأسفانه، داده‌های آماری ما نشان می‌دهد که توزیع مدارس هوشمند و تجهیزات فناوری اطلاعات (IT) در سطح استان، کاملاً ناعادلانه است. در حالی که مدارس مرکز استان به جدیدترین ابزارهای آموزشی مجهز هستند، بسیاری از مدارس در شهرستان‌هایی نظیر ریگان، فهرج و بخش‌های کوهستانی، همچنان با کمبود زیرساخت‌های اساسی مانند اینترنت پرسرعت، رایانه و حتی تجهیزات گرمایشی و سرمایشی استاندارد روبرو هستند.

او افزود: مفهوم مدرسه هوشمند در مناطق محروم، صرفاً به معنای داشتن تخته هوشمند نیست، بلکه به معنای دسترسی به محتوای آموزشی با کیفیت، ارتباط با منابع علمی روز دنیا و آموزش معلمانی است که بتوانند از این فناوری‌ها استفاده کنند. آمارها نشان می‌دهد که سرانه دانش‌آموز به رایانه یا ابزارهای هوشمند در مناطق دورافتاده، چندین برابر مناطق شهری است که این خود، مانع بزرگی در برابر یادگیری و نوآوری دانش‌آموزان این مناطق است.

کیانی شکاف در زیرساخت را به عنوان مانع اصلی عدالت آموزشی در کرمان دانست و گفت: حتی اگر تجهیزات هوشمند برای مدارس مناطق دورافتاده فراهم شود، پایداری شبکه برق و دسترسی به اینترنت در بسیاری از روستاها با مشکل جدی مواجه است. این نارسایی‌های زیرساختی، عملاً استفاده از فناوری‌های آموزشی را غیرممکن می‌سازد. این امر یک فاجعه پنهان در آموزش است، زیرا دانش‌آموزان مناطق محروم، از فرصت‌های برابر برای آماده شدن جهت ورود به دانشگاه‌های معتبر و بازار کار آینده، محروم می‌شوند.

وی ادامه داد: علاوه بر این، کیفیت و انگیزه ماندگاری نیروی انسانی متخصص در مناطق دورافتاده، یک چالش بزرگ است. معلمان متخصص فناوری، علوم پایه و زبان، به دلیل پایین بودن سطح رفاه و کمبود امکانات در مناطق محروم، تمایلی به ماندگاری ندارند. در نتیجه، این مدارس اغلب با معلمان غیرمرتبط یا با تجربه کمتر اداره می‌شوند که این امر، کیفیت تدریس و هدایت تحصیلی دانش‌آموزان را به شدت کاهش می‌دهد. آمار قبولی در کنکور و نرخ موفقیت تحصیلی در این مناطق، به‌طور مستقیم از این نابرابری رنج می‌برد.

پژوهشگر حوزه آموزش تأکید کرد که نابرابری در آموزش، یک اثر دومینویی بر توسعه کل استان دارد. او اظهار داشت: وقتی دانش‌آموزان مناطق محروم، به دلیل عدم دسترسی به آموزش باکیفیت و هوشمند، نتوانند در مشاغل تخصصی و دانش‌بنیان استان (مانند صنایع معدنی پیشرفته یا فناوری‌های کشاورزی) مشارکت کنند، چرخه فقر و وابستگی اقتصادی در این مناطق همچنان ادامه می‌یابد. در واقع، کیفیت پایین آموزش، به هدررفت سرمایه انسانی و عدم استفاده از پتانسیل‌های بومی منجر می‌شود.

او تصریح کرد: راهکار برای حل این معضل، نه تنها تخصیص بودجه بیشتر، بلکه تخصیص هوشمندانه‌تر و هدفمندتر است. باید سرمایه گذاری متناسب با محرومیت انجام شود. یعنی بودجه و تجهیزات هر مدرسه در مناطق محروم، باید به صورت مضاعف نسبت به مدارس شهری تخصیص یابد تا بتوان این شکاف را جبران کرد.

او افزود: آینده اقتصادی و اجتماعی کرمان در گرو دانش‌آموزان امروز مناطق دورافتاده است و کوتاهی در تأمین کیفیت آموزشی برابر برای آن‌ها، یک خطای استراتژیک در توسعه استان خواهد بود.

خبرنگار: زهرا اسکندری

انتهای پیام/