به گزارش خبرگزاری ایسکانیوز؛ نماد های باقی مانده از دیوار برلین حاوی پیام هایی است که می توان آن را به وضعیت ورزش و به طور اختصاصی به فوتبال ایران تسری داده و قبل از فرو پاشی آن به اتحاد و یکپارچگی رسید.

 دوگانگی های فوتبال ایران

سرزمین بزرگ ایران خاستگاه مردان و زنان پرتلاش و هوشمندی است که قادرند تمام قله های عالم هستی را فتح کرده و برآن حکمرانی کنند. با این وصف از تمام مشکلات ریز درشت اقتصادی و فرهنگی که بگذریم، در فوتبال ایران به مناسبات و تعارضات غریبی می رسیم که این رشته را از متن به حاشیه های ویران کننده برده است. جریانی که حاصل آن اخبار ریز و درشتی است که هرروز دردرگاه خبرگزاری ها و خبررسانی های گوناگون مخابره می شود. نقطه فرودی که اگر بدرستی به آن نگریسته نشود، مرز ورشکستگی فوتبال ایران بوده و دیوار بلندی است که بی جهت دو مسیر کاملا گوناگون را برای اهالی مشترک المنافع تعریف کرده و به طور مدام قربانی می گیرد. تقابل فوتبال دولتی با فوتبال بی جان و گاه بی درو پیکر خصوصی که تعریف مانع و جامع و مثبتی از آن نشده و صرفا با علایق شدید آغاز شده با سرخوردگی مفرط به پایان می رسد، ابتدای این سرازیری خطرناک است. این داستان در مدیریت دولتی نیز قابل ملاحظه است و به علت نهادینه نشدن و به تبع آن عدم تعهد سازمان با نوسانات و لرزش های چند ریشتری به یکباره فرو می ریزد.

ثروت برباد رفته

دکتر دادکان معتقد است: دو باشگاه سرخابی کشور که بی گمان شناسنامه این رشته در ایران هستند، از گذشته تا اکنون دارای ثروت هایی بودند که آنان را از هر چیزی بی نیاز می کند. ثروت هایی که اگر بدرستی شناسایی بشوند و به این دو مجموعه عودت داده شود، بسیاری از نیاز های اساسی آنان برطرف شده و با اتکا به همین اندوخته قادرند بدون وابستگی به دولت تبدیل به دو باشگاه با تعریف استاندارد و به لحاظ اقتصادی در جرگه غول های اقتصادی آسیا قرار بگیرند. ثروت های برباد رفته ای که با تدبیر ویژه و صیانت از طرف دولتمردان، صاحبان خود را تبدیل به پایگاه های اقتصادی انکار ناپذیری می کند که از طریق آنان بتوان به سایر بخش های دولتی و اقتصادی کمک و یاری رساند.

فوتبال در تعریف یک تیم خاص

واژه تیم خاص چند سالی است که بر زبان و لسان اهالی فوتبال ایران جاری بوده و پیکان تیز انتقادات را متوجه متولیان ورزش و فدراسیون کرده است. بسیاری معتقدند که چرا در آشفته بازار فوتبال ایران که هراز گاهی گزارش جعل و صغر سنی منتشر می شود و مسیر چند تیم مدعی در میانه راه منحرف می گردد، یک تیم می تواند گلیم خود را از آب بکشد و دیگر تیم ها با کوچکترین بحران از ریل خارج می شوند. چگونه است که شیرازه یک تیم تحت هر شرایطی حفظ شده و باقی دردیگ آشفتگی ها جوشیده و زیر رو می شوند. در این بین تعریف متولی یکسان و منابع واحد و مسیر مشترک به هیچ عنوان محلی از اعراب نداشته و کوچکترین اعتراض نیز با پاسخ های تند مواجه می شود. اصطلاح تیم خاص ممکن است در مقاطع مختلف از تیمی به تیم دیگر منتقل شده اما همچنان با همان خرده فرهنگ غلط به راه خود ادامه بدهد. این شرایط صرفا به طور مقطعی" و نه همیشگی" بخشی از هواداران را اقناع می کند.

بدعت هایی که لازم است فراموش شوند

باشگاه های بزرگ دنیا هر ازگاهی با بحران های اقتصادی و مدیریتی روبرو شده و سران باشگاه با تعدیل مخارج خود و فروش ستاره ها و یا عدم جذب ستاره های جدید در فاصله زمانی دو یا سه سال شرایط را برای خود هموار می سازند. در حال حاضر باشگاه بارسلونا محور بحران هایی است که فرصت جولان و صدر نشینی را از او گرفته است. چلسی در سنوات قبل مجبور می شود با جوانان خود لیگ برتر جزیره را به اتمام برساند و دوران افول غول های شهر میلان به تازگی سپری شده است. با این حال به جز مافیای بانوی پیر که با آن مقابل شد و بعد از چند جریان خارج از قاعده که بیشتر در کشورهای تازه توسعه یافته در فوتبال رقم خورده است و مسیر پر پیچ خم فوتبال بریتانیا به علاوه تلاش آسیایی ها و آفریقایی ها برای رسیدن به ثبات و فوتبال منحصر به فرد آمریکای جنوبی، فوتبال دنیا به مرحله رسیده است که می توان گفت در مسیر مشخص و قاعده ای از قبل تعیین شده حرکت می کند. فوتبال ایران نیز نباید از این قاعده خارج شده و لازم است بدعت های گذشته خود را فراموش کند. بدعت هایی که با یک مصاحبه تلویزیونی و چند اعتراض دسته جمعی و انتشار تعداد زیادی از مطالب و بیانیه های رنگارنگ، به بحران زدایی یک طرف و بحران زایی طرف دیگر منجر می شود. ادامه چنین تفکری یقینا به نفع فوتبال ملی ایران نبوده و نخواهد بود که اگر بود به چند و حتی چندین قهرمانی ایران در مسابقات مختلف آسیایی و حتی المپیک و جهانی منجر می شد.

جنگ نابرابر برای قهرمانی

نتیجه ای که با این تفاسیر می شود گرفت؛ جنگ نابرابر قهرمانی است که حتی باشگاه هایی که به لحاظ ساختار، شرایط بهتری نسبت به دیگر باشگاه ها به ویژه سرخابی ها دارند را از مدار خارج نموده و به شدت فوتبال ایران آزار و اذیت کرده است. مصداق های این جنگ نابرابر را می توان در فصول گذشته مشاهده کرد. جنگ نابرابر قهرمانی آنجا تعریف می شود که اتفاقی نادر در شب بازی شش امتیازی، اختلاف صدر و تیم دوم را به نُه امتیاز افزایش می دهد، یک تیم با پنجره بسته بازیکن اضافه می کند و دیگری اجازه این کار ندارد، مسیر آنقدر هموار می گردد که حتی پنجره بسته خللی در روند یک تیم ایجاد نکرده و در مقابل به اندازه بازیکنان دو تیم از یک باشگاه در طی دو یا سه سال بازیکن خارج می شود، مجری تلویزیونی، بعضی از بازیکنان را ترغیب می کند لژیونر شده تا مبادا به تیم موردعلاقه خود در داخل ایران بروند، ارکان دولت در یک حرکت ملی با حمایت های خود نمی گذارند خللی بر روند روبه رشد یک باشگاه وارد شده و حاصل همه این وقایع شخصیت قهرمانی تیم مذکور والبته محبوب در مقابل ورشکستگی و بحران زدگی و سرخوردگی سایر تیم ها است.

پشت پرده یک جریان مخرب

چندی پیش داور لیگ برتر فوتبال ایران پرده از اسراری برمی دارد که شنیدنی است. قبل از آن مسئول یکی از کمیته های فدراسیون در مصاحبه ای از تبانی در فوتبال سخن می گوید. حتی قبل از آن مدیری از لابی با فدارسیون برای قهرمانی پرده برمی دارد. دست آخر اینکه ای اف سی با حذف سرخابی های نشان می دهد که فوتبال ایران متخلف است. پیشکسوتی نقل کرده است که بهتر است به جای خصوصی سازی این دو باشگاه، آنان را ورشکسته اعلام کرده تا بشود بدهی های انباشته آنان را تسویه کرده و به نقطه صفر رساند. به هرتقدیر جریانی مخرب از سال های قبل که در نگاهی مثبت اندیشانه باید گفت با فوتبال و فلسفه آن آشنایی ندارد، به این صنعت ورود کرده و آن را به نقطه ای رسانده است که در آن تمامی تعاریف جابجا شده و پشت پرده ای مخوف و ترسناکی را بوجود آورده که بیم آن می رود ادامه آن به نابودی مطلق فوتبال ایران منجر شود. تمامی حرف و حدیث های درست و نادرست روزها و ماه های اخیر که اشاره مستقیم به دلالی ها، رابطه ها و امتیازات پنهان دارد، مجهولاتی که است که توسط هیچ ارگانی بدان ورود نشده و یا سطحی و پیش پا افتاده مورد بررسی قرار گرفته با انتشار بخشنامه و یا قانونی که خود راه دیگری برای انحراف است پایان یافته است.