با گذشت بیش از ۱۳ قرن از واقعه کربلا، هنوز برخی صفحات درخشان از تاریخ این نهضت عظیم، کمتر روایت شده‌اند؛ یکی از مهم‌ترین آن‌ها، قیام تاریخی مردم سیستان در ۲۵ محرم است که تنها چند هفته پس از عاشورا، به خون‌خواهی سیدالشهدا(ع) و در اعتراض به جنایت بزرگ یزید بن معاویه شکل گرفت.

به محض انتشار خبر شهادت امام حسین(ع) و اسارت اهل‌بیت پیامبر(ص) در سرزمین نینوا، مردمی که پیش‌تر اسلام را با جان و دل پذیرفته و همواره در صف وفاداران به اهل‌بیت(ع) قرار داشتند، در سیستان دست به قیام زدند. در آن زمان، عبّاد بن زیاد، برادر عبیدالله بن زیاد ــ عامل اصلی واقعه کربلا ــ به‌عنوان حاکم از سوی بنی‌امیه در این منطقه حکومت می‌کرد.

با آن که عبّاد از حمایت نظامی، قوه‌ی قضا و ساختار حکومتی کامل برخوردار بود، اما در برابر موج خشم مردم و شور دینی آنان، تاب نیاورد و شبانه با ۲۰ میلیون درهم از خزانه بیت‌المال، از سیستان گریخت. این فرار، نه‌تنها نشان دهنده‌ی شکست سیاسی امویان در ایران بود، بلکه موجب شد سیستان برای ماه‌ها بدون حاکم رسمی باقی بماند.

مورخان این حرکت را اولین واکنش عملی و ساختارشکنانه علیه حکومت اموی پس از عاشورا دانسته‌اند؛ حرکتی که حتی پیش از قیام توابین در کوفه (سه سال بعد) و پیش از قیام مختار ثقفی (پنج سال بعد) به وقوع پیوست.

این واقعه‌ی تاریخی، نشانگر عمق بصیرت، ولایت مداری و شجاعت مردم سیستان در حساس ترین دوران تاریخ اسلام است. مردمی که نه‌تنها در برابر ظلم سکوت نکردند، بلکه با وجود تهدید مستقیم قدرت حاکمه، خون‌خواهی حسین بن علی(ع) را به میدان عمل آوردند.

قیام مردم سیستان، گواهی بر نقش پیشتاز ایرانیان در دفاع از حقیقت و ولایت است. سندی روشن از آنکه چگونه ایرانیان نه‌تنها پیام عاشورا را شنیدند، بلکه در همان نخستین ماه‌های پس از واقعه با بصیرت، شجاعت و اقدام عملی، در صف نخست ایستادند.

امروز، یاد آن قیام بزرگ نه فقط افتخاری برای مردم سیستان، بلکه میراثی ملی و دینی برای تمام ایران است؛ میراثی که باید بیش از گذشته بازخوانی، معرفی و پاس داشته شود.

خبرنگار: مبینا میر

انتهای پیام/