به گزارش خبرنگار بین الملل ایسکانیوز؛ انتخابات پارلمانی در عراق روز بیستم آبان ماه با رقابت احزاب و ائتلاف های مختلف در این کشور آغاز می شود و با توجه به شرایط کنونی در این کشور و فشار آمریکا و رژیم صهیونیستی برای خلع سلاح گروه های مقاومت عراقی، انتخابات پیش رو اهمیت ویژه ای خواهد داشت. در این انتخابات ائتلاف های مختلفی از جریانهای سنی، شیعه و کردی حضور دارند. سیتسم انتخاباتی در این دور از انتخابات تغییر پیدا کرده و مجددا به حالت سانت لیگو برگشته است.
بر اساس این شیوه انتخاباتی، برای صیانت از آراء فهرست انتخاباتی کوچک در برابر فهرستهای بزرگ انتخاباتی که شانس بیشتری برای جمع آوری آراء دارند، به کار می رود و ضریب رقم اول را به جای عدد ۱، عدد ۱.۴ را در عراق در نظر گرفته اند تا شانس رسیدن فهرستهای کوچک به کرسی های پارلمانی افزایش یابد.
بیشتر بخوانید:
ترس آمریکا از توانایی مقاومت عراق برای تغییر موازنه در منطقه
جریانهای مهم در انتخابات
اصولا در انتخابات عراق سه جریان شیعی، سنی و کردی حضور مهم، پررنگ و تاثیرگذار در انتخابات دارند.
جریان های شیعه در این انتخابات با تعدد ائتلافها ورود پیدا کردهاند. براساس آخرین وضعیت موجود تاکنون ۱۰ اتئلاف اصلی و ۶ ائتلاف محلی توسط شیعیان تشکیل گردیده که ائتلاف دولت قانون به رهبری مالکی، بدر به رهبری العامری و توسعه به رهبری السودانی مهمترین آنها هستند. جریان صدر نیز تاکنون انتخابات را تحریم کرده و همین مساله احتمال کاهش مشارکت در انتخابات به ویژه در مناطق جنوبی عراق که مرکز فعالیت های جریان صدر است را در پی خواهد داشت.
جریان سنی با چهار ائتلاف وارد انتخابات شدهاند که شامل ائتلاف تقدم به رهبری حلبوسی، عزم به رهبری السامرایی، سیاره به رهبری خمیس خنجر و حسم به رهبری ثابت العباسی، وزیر دفاع کنونی هستند. شانس ائتلاف تقدم به رهبری حلبوسی برای به دست آوردن تعداد کرسیهای پارلمانی از دیگر احزاب بیشتر است.
احزاب کردی در این انتخابات با همان ۵ حزب معروف وارد انتخابات شدهاند که در این میان نقش جریانهای دموکرات و اتحادیه میهنی پررنگتر است و رأی آوری آنها نیز بیشتر است. جریان دموکرات بیشتر در استانهای اربیل و دهوک دارای نفوذ است و اتحادیه میهنی در سلیمانیه و کرکوک. سایر احزاب کردی شامل حزب گوران، ملی و نسل جدید به رهبری شاسوار عبدالواحد هستند.
نقش بازیگران خارجی در انتخابات عراق
انتخابات عراق علاوه بر عرصه رقابت احزاب و جریان هایداخلی، عرصه رقابت برخی بازیگران خارجی نیز می باشد. در این میان برخی بازیگران همچون آمریکا، ایران، کشورهای عربی و ترکیه سهم بیشتری نسبت به سایر بازیگران دارند.
آمریکا با دو هدف مهم در انتخابات عراق به نقشآفرینی می پردازد:
الف) مقابله با نفوذ ایران: در این گزاره تلاش آمریکایی ها بر کاهش آرای گروه های مقاومت برای تاثیرگذاری بر ایران است. به گونه ای که روزنامه الشرق الاوسط در این رابطه می نویسد:« سیاست واشنگتن در قبال عراق بر کاهش نقش شبهنظامیان وابسته به ایران و حمایت از حاکمیت عراق متمرکز است. مأموریت فرستاده ترامپ، مارک سافایا، با شعار"بیایید عظمت عراق را بازیابیم"، در همین چارچوب تعریف شده و نشان میدهد دولت ترامپ قصد دارد در تشکیل دولت آینده عراق نفوذ پررنگتری اعمال کند». در مقابل آمریکایی ها به دنبال افزایش آرای جریان های وابسته به خود هستند تا بدین طریق علاوه بر مقابله با ایران همچنان در عراق حضوری فعال و مستمر داشته باشند. زیرا آمریکایی ها موافق خروج از عراق نیستند و خروج از عراق را به مثابه تقدیم این کشور به ایران می دانند.
ب) حمایت از جریان های مدنی: آمریکایی ها به دنبال رأی آوری جریان های به اصطلاح مدنی در عراق هستند که معمولاً مخالف گروه های مقاومت هستند. این جریان ها که به تشرینی ها نیز معروف هستند به مواردی همچون عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی اعتقاد دارند.
ایران در انتخابات عراق بر روی مساله اجماع جریان های شیعی و دوری عراق از هرگونه چالش سیاسی تاکید دارد و بر همین مبنا به ضرورت ائتلاف جریان های شیعی تاکید دارد تا اتفاقات انتخابات قبلی همچون جنگ شیعی- شیعی رخ ندهد.
کشورهای عربی به طیف های مختلفی تقسیم می شوند که مهمترین آنها عربستان، امارات و قطر هستند. راهبرد کلی آنها در انتخابات عراق بر ایجاد تعادل سیاسی با سایر بازیگران قرار دارد. حال ممکن است هر بازیگری برای خود سیاست ها و اقداماتی را انجام دهد، اما در کلیت راهبرد آنها بر تعادل سیاسی قرار دارد.
ترکیه نیز در انتخابات عراق به دنبال دو هدف مهم است:
الف) پیروزی جریان های اخوانی به ویژه در ائتلاف های سنی؛
ب) حضور و حفظ نفوذ در شمال عراق به عنوان اهرم فشار برای کردها.
تاتثیرگذاری انتخابات بر وضعیت گروه های مقاومت
پرداختن به این مساله از آنجایی که هنوز نتایج انتخابات مشخص نشده، سخت است. اما بر حسب سناریوهای مختلف می توان این تاثیرگذاری را مشخص کرد.
سناریوی اول؛ پیروزی مطلق جریان های وابسته به مقاومت: چنانچه جریان های شیعی در عراق حائز اکثریت آرا شوند و کتله اکبر (ائتلاف پساانتخاباتی که جریان های با بیشترین کرسی های پارلمانی در تلاش برای تشکیل فراکسیون اکثریت و در نتیجه انتخاب رئیس جمهور، رئیس مجلس و نخست وزیر هستند. در واقع کتله اکبر همان فراکسیون اکثریت در مجلس است) را در ائتلاف با سایر جریان ها ایجاد کنند، بر وضعیت گروه های مقاومت در عراق نیز تاثیرگذار بود. مهمترین اقدام در این زمینه می تواند تصویب قانونی شدن حشدالشعبی در ارتش عراق باشد که در پارلمان فعلی فقط در کمیسیون امنیت دفاعی تصویب شد، اما به دلیل فشارهای آمریکا به صحن علنی وارد نشد.
سناریوی دوم؛ پیروزی نسبی جریان های وابسته به مقاومت: در این سناریو، جریان های وابسته به مقاومت حائز پیروزی نسبی در انتخابات شوند که معمولا در انتخابات گذشته نیز معمولا این سناریو به وقوع پیوسته است. در این حالت وضعیت گروه های مقاومت تغییر چندانی پیدا نخواهد کرد و همین وضعیت فعلی ادامه پیدا خواهد کرد. ممکن است تلاش هایی برای حمایت از گروه های مقاومت به ویژه حشدالشعبی صورت گیرد، اما به دلیل مطلق نبودن آراء جریان های شیعی کارشکنی هایی صورت گیرد.
سناریوی سوم؛ پیروزی جریان های وابسته به آمریکا: این سناریو بدبینانه ترین سناریوی ممکن است.در این سناریو، جریان های مختلف سیاسی حائز اکثریت آراء نشوند و بالعکس جریان های وابسته به آمریکا، اکثریت آراء را کسب کنند. در این حالت، آمریکایی ها تلاش های گسترده ای برای اعمال محدودیت گروه های مقاومت انجام خواهند داد و احتمالا مدل لبنان را در عراق اجرایی کنند. یعنی با تشکیل کتله اکبر توسط جریان های وابسته به آمریکا، یک دولت وابسته نیز روی کار آید و این دولت محدودیت های جدی برای گروه های مقاومت ایجاد کند.
روند انتخابات گذشته در عراق نشان داده که جریان های شیعی معمولا حائز بیشترین کرسیهای پارلمانی میشوند و این امر نیز به دلیل جمعیت بالای شیعه در عراق است. بر این مبنا آمریکاییها نیز به دنبال ایجاد شکاف و جریان سازی در داخل جریان های شیعی هستند تا بدین طریق تاثیرگذاری این جریان را بر انتخابات کم کنند. از آنجایی که گروه های مقاومت نقش تعیین کنندهای در مقابله با گروههای تروریستی داخلی دارند، دولتهای برآمده از انتخابات پارلمانی عراق یا پارلمان های جدید نمیتوانند به طور کامل نقش آنها را نفی کنند. تحلیلگران بر این باروند که دولت ها و یا حتی پارلمانها میتوانند چالشها و اقداماتی علیه گروههای مقاومت ایجاد کنند، اما اینکه به طور کامل آنها را محدود کنند یا حتی آنها را منحل کنند، این احتمال وجود ندارد.
انتهای پیام/
نظر شما