به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، آموزش مجازی با مشکلاتی از جمله کاهش سطح یادگیری و نبود ارتباط دانشجویان و استادان همراه بوده است. بر اساس نظرسنجی‌هایی که از دانشجویان انجام شده، بیشتر دانشجویان گفته‌اند که آموزش مجازی مفید نبوده است. به این معنا که پس از پایان ترم‌، می‌بینیم از واحدهای درسی بهره کافی را نبرده‌ایم. در حالی که آموزش مجازی در جهان روش کارآمدی شناخته می‌شود، به این معنا که افراد می‌توانند بدون اینکه محدوده جغرافیایی اهمیت داشته باشد، آموزش‌ها ببینند.

شیرکوه محمدی در گفتگو با ایسکانیوز، با بیان این که بخشی از مشکلات آموزش مجازی به ماهیت آن برمی‌گردد، اظهار کرد: ماریانو سیگمن روانشناسی است که در حوزه ذهن، ژنتیک و شناخت کار می‌کند و نویسنده کتاب نیمه پنهان ذهن است. سیگمن معتقد است که نزدیک به ۵۰ درصد آموزش توسط حرکات دست و بدن معلم انجام می شود، یعنی معلم با حرکات صورت و دستش سعی می‌کند که مطالب را برای دانشجویان جا بیندازد.

عضو هیئت علمی دانشگاه سمنان در ادامه خاطرنشان کرد: وقتی کلاس‌ها مجازی می‌شود و از سامانه‌های مجازی استفاده می‌کنند، استاد نمی‌تواند تصویرش را آپلود کند یا دلیلی نمی‌بیند که این کار را انجام دهد، به همین دلیل می‌توان گفت ۵۰ درصد یادگیری ساقط می‌شود.

وی با اشاره به این که بخشی از مشکلات آموزش مجازی به نبود زیرساخت‌ها برمی‌گردد، افزود: برای مثال برخی دانشجویان که در روستا زندگی می‌کردند، به دلیل کندی اینترنت نتوانستند در امتحانات شرکت کنند و برخی دیگر مجبور بودند برای شرکت در کلاس مجازی به خانه یکی از فامیل‌هایشان در شهر بروند تا بتوانند آنلاین پیدا کنند.

محمدی با تصریح بر این که همه دانشجویان از اتاق اختصاصی و فضای آرام در خانه بهره‌مند نیستند، گفت: به همین دلیل دانشجویان برای انجام تکالیف‌شان مشکل دارند، به طوری که برخی از دانشجویان وقتی میکروفون‌شان را وصل می‌کنند، اطرافشان به قدری شلوغ است که ما صدای آن‌ها را نمی‌شنویم.

عضو هیئت علمی دانشگاه سمنان با تاکید بر این که مشکلات آموزش مجازی معمولا در همه دانشگاه‌های ایران دیده می‌شود، یادآور شد: البته دانشگاه‌هایی هستند که موفق شدند آموزش‌های مجازی خوبی داشته باشند مانند دانشگاه فونیکس آمریکا یا مهر البرز در ایران که آن‌ها هم امتحاناتشان را به صورت حضوری برگزار می‌کردند.

وی در ادامه خاطرنشان کرد: آموزش مجازی وابسته به فراهم کردن زیرساخت‌ها و ارائه آموزش‌های کافی به اساتید است. البته آموزش مجازی به تنهایی نیست و در کنار آن آموزش‌های حضوری هم لازم است.

محمدی درباره اعتراض برخی دانشجویان در مورد عملکرد استادان در آموزش مجازی، تصریح کرد: اعتراض دانشجویان به کم‌کاری استادان برای آموزش و ارزشیابی‌های کلاسی، منحصر به آموزش مجازی نیست.

عضو هیئت علمی دانشگاه سمنان تاکید کرد: پیش از مجازی شدن آموزش‌ها هم برخی از استادان از این شیوه استفاده می‌کردند، به این دلیل که دانشگاه‌ها تمام امتیازات را در پژوهش خلاصه می کنند.

وی با بیان این که وقتی ملاک پژوهشگر برتر بودن، داشتن مقالات زیاد است، استاد دیگر حوصله کلاس ندارد، افزود: بر اساس پژوهش‌ها، یک استاد باید حداقل ۱۲ ساعت مطالعه کرده باشد تا بتواند یک ساعت و نیم کلاس برای دانشجویان ارائه دهد؛ اما کدام استاد این کار را انجام می دهد؟!

محمدی یادآور شد: البته استادان متفاوت هم وجود دارند که با همه ناملایمتی‌های دانشگاه و امتیازهای پژوهشی، حاضر نیستند از وجدان کاری‌شان بزنند؛ اما چیزی که روال اصلی دانشگاه شده این است که آموزش دیگر جایی در دانشگاه‌ها ندارد.

عضو هیئت علمی دانشگاه سمنان با اشاره به این که اساتید چاره‌ای ندارند جز اینکه وقت و انرژی خود را صرف مقاله کنند، گفت: مقالاتی که هیچ ثمره‌ای ندارند. به همین دلیل استادان مجبور می‌شوند که کتاب‌ها را بین دانشجویان تقسیم کنند و خودشان هم هیچ نقشی در کلاس نداشته باشند و این مضحک‌ترین سبک آموزش است.

وی با اشاره به اینکه سایمون شفر فیلسوفی است که در کتابش تجربه‌های خودش را از چند دانشگاهی که در آن درس خوانده، مطرح می‌کند، افزود: شفر شاگرد اساتید بزرگی مانند دیوی، توماس کوهن و پوپر بوده و در کتابش توصیف می‌کند که اینها چگونه کلاس را اداره می‌کردند.

محمدی در پایان تاکید کرد: وقتی به نحوه تدریس اساتید بزرگ جهان نگاه می‌کنیم، می‌فهمیم که چقدر کلاس‌های ما به ابتذال کشیده شده است و این ماجرا و کم‌کاری استادان حتی قبل از مجازی شدن آموزش ها هم دیده می‌شد.

انتهای پیام/