به گزارش خبرنگار بین‌الملل ایسکانیوز، نشریه «نشنال اینترست» آمریکا در گزارشی به قلم «مایکل هال» به بررسی تبعات حضور نظامی آمریکا در سوریه و حمایت از کردهای این کشور پرداخته است. از نظر این تحلیلگر آمریکایی، حضور در سوریه جان نظامیان آمریکایی را به خطر می‌اندازد و پای این کشور را به درگیری‌های خاورمیانه باز می‌کند. ایشان تاکید می‌کند که رهبران آمریکا باید از هزینه تراشی برای آمریکا پرهیز نموده و هر چه سریعتر خاک سوریه را ترک کنند.

در این گزارش ضمن اشاره به احتمال جدی شدن درگیری بین ترکیه و کردهای سوریه، حمایت ایالات متحده از کردها را در برابر ترکیه اقدامی غیرمنطقی تلقی کرده است. از نظر وی، ماموریت نظامیان آمریکا در سوریه با از بین رفتن خلافت داعش به پایان رسیده و هیچ توجیهی برای تداوم حضور نظامی در خاک سوریه وجود ندارد.

مشروح گزارش مذکور بدین شرح است:

زمانی که ایالات متحده از افغانستان خارج شد، این امر ابتدا مورد ستایش و در ادامه به عنوان نقطه عطفی که واشنگتن در جهت تغییر استراتژی کلان خود انجام داده، مورد انتقاد قرار گرفت. قطعا سخنان پرزیدنت جو بایدن در مورد پایان دادن به دوران «جنگ بی‌پایان» این تفسیر را به ارمغان آورد. اما دو ماه از زمانی که آخرین سرباز آمریکایی کابل را ترک کرد، دولت اکنون تضمین می‌کند که ایالات متحده از سوریه خارج نخواهد شد؛ جایی که آمریکایی‌ها درگیر «جنگ بی‌پایان» دیگری هستند.

این وعده‌ها برای ماندن در سوریه نشان‌دهنده یک اشتباه استراتژیک و تعهد به ماموریتی ناپایدار است که هیچ هدف ملموس قابل دستیابی ندارد.

به نظر می‌رسد دفاع از کردها حداقل یکی از عوامل اصلی تصمیم دولت برای تمدید استقرار حدود 900 نیروی آمریکایی مستقر در سوریه باشد. در ماه سپتامبر، ژنرال فرانک مک کنزی -رئیس فرماندهی مرکزی ایالات متحده (سنتکام؛ که بر عملیات نظامی ایالات متحده در خاورمیانه نظارت می‌کند)- در یک سفر از پیش اعلام نشده برای دیدار با مظلوم عبدی -رهبر نیروهای دموکراتیک سوریه- اعزام شد. هدف از سفر مک کنزی این بود که به رهبر کرد اطمینان دهد که نیروهایشان می‌توانند روی حمایت مستمر ایالات متحده حساب کنند. اندکی پس از این دیدار، الهام احمد -یکی از مقامات کرد که به عنوان رئیس کمیته اجرایی شورای دموکراتیک سوریه فعالیت می‌کند- با مقامات دولتی در واشنگتن دیدار کرد و سپس اظهار کرد: «آنها گفتند که در سوریه می‌مانند و عقب نشینی نخواهند کرد».

به جای استفاده از نیروهای آمریکایی به عنوان محافظ کردهای سوریه، پایان دادن به دخالت نظامی ایالات متحده در سوریه عاقلانه‌تر خواهد بود. با توجه به یک جنگ داخلی طولانی و تهدید ترکیه برای حمله مجدد در پاسخ به حملات شبه نظامیان کرد، کردها در موقعیت مطلوبی قرار ندارند. درست است که مبارزان کرد در کنار نیروهای آمریکایی برای خلاصی از داعش در تمام مناطقی که زمانی این گروه تروریستی برای ادعای مشروعیت استفاده می‌کرد، جنگیدند. اما اقدام ایالات متحده در دفاع از کردها در برابر ترکیه که متحد ناتو و میزبان تسلیحات هسته‌ای ایالات متحده است، قابل دفاع نیست. اگرچه می‌توانیم قدردان کمک کردها علیه داعش باشیم، اما باید اذعان کرد که اگرچه منافع گاهی اوقات همسو می‌شوند، اما آنها نیز متفاوت هستند - و دلیلی وجود ندارد که فکر کنیم کردها یا هر غیرآمریکایی از حمایت دائمی ایالات متحده برخوردار هستند.

ماموریت ضد داعش در واقع تضاد بزرگی با ماموریت فعلی در سوریه است. عملیات‌های انجام شده برای از بین بردن قلمرو داعش، یک ماموریت محدود و دست یافتنی بود که نیروی نظامی ابزار مناسبی برای آن به شمار می‌رفت. هر چند که حفاظت از کردهای سوریه مستلزم تأمین مداوم منابع و نیروی انسانی است و هیچ نشانه مثبتی را که بتواند عقب نشینی ایالات متحده را توجیه کند، فراهم نمی‌کند. بدیهی است که پس از سقوط خلافت داعش، مأموریت ایالات متحده در سوریه بی‌هدف بوده و باید به این سوالات پاسخ داد که چرا از سربازان آمریکایی خواسته می‌شود که مواظب هواپیماهای بدون سرنشین، موشک‌ها و کاروان‌های روسی باشند؛ در حالی که مقامات واشنگتن وانمود می‌کنند که نتیجه جنگ داخلی سوریه می‌تواند امنیت ایالات متحده را تضعیف کند.

اگر بخواهم صریح بگویم، در سوریه جایزه‌ای برای آمریکا وجود ندارد که بخواهد طمع آن را داشته باشد. بقایای پراکنده داعش دیگر مثل روزهای اول تشکیل این گروه تهدید به حساب نمی‌آیند و دشمنان زیادی در منطقه از جمله ایران، روسیه و دولت سوریه دارند. در همین راستا، مدتی است که جنگ داخلی به نفع رئیس جمهور سوریه بشار اسد ادامه پیدا می‌کند و همسایگان سوریه به طور فزاینده‌ای به این امر اعتراف می‌کنند و اخیرا تلاش‌ها برای عادی سازی [روابط] سرعت گرفته است.

در مورد کردها، اعلام ایالات متحده مبنی بر «خروج» از سوریه در سال 2019، کردها را بر آن داشت تا به سرعت با دولت سوریه معامله کنند که از آنها حمایت کند. چیزی که ما از این موضوع می‌آموزیم این است که کردها به‌طور قابل‌توجهی بیشتر به بقا و دریافت حمایت اهمیت می‌دهند و برایشان فرقی نمی‌کند که چه کسی این حفاظت را ارائه می‌دهد. این امکان برای ایالات متحده وجود دارد که رهبران کرد را تشویق کند تا بدون اینکه انتظار داشته باشند نیروهای ایالات متحده برای همیشه در اطراف آنها بمانند، از خودشان محافظت کنند. در صورتی که کردها بار دیگر به دنبال توافق با دمشق باشند، حمایت روسیه از دولت سوریه یک عامل بازدارنده قوی است که ترکیه را از اقدامات افراطی علیه کردهای سوریه باز می‌دارد.

مروری گذرا بر روابط ایالات متحده با کردها، تاریخچه‌ای از طرد شدن ایالات متحده را نشان می‌دهد. مایه تاسف است که آخرین وعده‌های ایالات متحده به کردها نیز در همین الگو قرار می‌گیرد. همانطور که ایالات متحده در نهایت مجبور شد اعتراف کند که استقرار نامحدود در افغانستان امکانپذیر نیست، انکار این مسئله در مورد سوریه نیز غیرقابل توجیه است.

واقعیت غیرقابل انکار این است که حفظ حتی بخشی از نیروهای آمریکایی در سوریه جان آمریکایی‌ها را به خطر می‌اندازد و خطر کشاندن ایالات متحده به درگیری‌های موجود را افزایش می‌دهد؛ امری که رهبران محتاط باید از آن اجتناب کنند.

انتهای پیام/