به گزارش گروه علم و فناوری باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)؛ محققان انجمن زمین‌شناسی آمریکا حدود یک ماه پیش، از کشف اولین بقایای کوچک زندگی پروکاریوتی و جلبک در یک کریستال باستانی هالیت خبر دادند. پیش‌هسته‌ای یا پروکاریوت به جانداران تک یاخته‌ای می‌گویند که در یاخته‌هایشان، مواد هسته‌ای در غشاء قرار ندارند و هسته مشخصی را تشکیل نمی‌دهند. در مقابل، یوکاریوت‌های جاندارانی مثل گیاهان، جانوران، قارچ‌ها و بعضی از آغازیان، غشائی دارد که آن را دربر می‌گیرد. بیشتر باکتری‌ها جاندارانی تک‌سلولی هستند برخی دیگر هم مانند سیانوباکتری ها تشکیل کلونی می‌دهند. سلول‌های پروکاریوتی فاقد هسته، میتوکندری و هر اندامک غشاء‌دار دیگری هستند و تمام اجزای آنها از جمله آنزیم‌ها و ریبوزوم‌ها و ماده ژنتیک در تماس مستقیم با مایع سیتوپلاسم قرار دارد.
این ارگانیسم‌ها در داخل حباب‌های میکروسکوپی مایع در کریستالی -معروف به اجزای سیال- گیر افتاده‌اند که 830 میلیون ساله است و اکنون محققان می‌خواهند این کریستال را بشکنند تا دریابند که آیا این حیات باستانی واقعا هنوز زنده است یا خیر.
در حالی که بازگرداندن اشکال حیات 830 میلیون ساله به دنیای مدرن ممکن است کار عاقلانه‌ای به نظر نرسد، محققان اصرار دارند که با نهایت احتیاط این کار را انجام دهند.
کتی بنیسون، زمین‌شناس دانشگاه ویرجینیای غربی و یکی از اعضای این گروه تحقیقاتی، می‌گوید: به نظر می‌رسد که شکستن این کریستال کار عاقلانه‌ای به نظر برسد، اما اقدامات بسیار زیادی وجود دارد که سال‌ها برای یافتن چگونگی انجام این کار به ایمن‌ترین راه ممکن انجام شده است.
کشف خارق‌العاده
اوایل ماه میلادی جاری این تکه سنگ باستانی کشف شد و خبر آن در ابتدا در مجله زمین‌شناسی منتشر شد. محققان از مجموعه‌ای از تکنیک‌های تصویربرداری برای مطالعه آخال‌های مایع در این تکه سنگ نمک استفاده کردند که در استرالیای مرکزی یافت شد. آنها جامدات و مایعات آلی‌ای را کشف کردند که از نظر اندازه، شکل و پاسخ فلورسنت به سلول‌های پروکاریوت و جلبک‌ها شبیه هستند. این کشف نشان می‌دهد که میکروارگانیسم‌ها می‌توانند صدها میلیون سال به خوبی در هالیت (سنگ نمک) حفظ شوند.
به گفته محققان این امر پیامدهایی برای جستجوی حیات بیگانه نیز در پی خواهد داشت. زیرا این امکان وجود دارد که امضاهای زیستی مشابهی در رسوبات شیمیایی مریخ کشف شود؛ جایی که ذخایر بزرگ نمک به عنوان شواهدی از مخازن باستانی آب مایع شناسایی شده است.
ممکن است زنده بودن میکروارگانیسم‌های درون کریستال غیرقابل قبول به نظر برسد، اما باید بگوییم که پروکاریوت‌های زنده قبلا از یک تکه سنگ نمک با قدمت 250 میلیون سال نیز استخراج شده‌اند. بنابراین غیرممکن نیست که بتوانند 830 میلیون سال هم زنده بمانند.
محققان در مطالعه خود نوشتند: بقای احتمالی میکروارگانیسم‌ها در مقیاس‌های زمانی زمین‌شناسی به طور کامل درک نشده است. اعتقاد بر این است که تشعشعات زمین، مواد آلی را در دوره‌های زمانی طولانی از بین می‌برد، اما نیکاسترو و همکارانش در سال ۲۰۰۲ دریافتند که نمک سنگ ۲۵۰ میلیون ساله مدفون شده، در معرض مقادیر ناچیزی تشعشع قرار گرفته است.
علاوه بر این، میکروارگانیسم‌ها ممکن است با تغییرات متابولیکی، از جمله همزیستی با ترکیبات آلی یا سلول‌های مرده که می‌توانند به عنوان منابع غذایی عمل کنند، در داخل مایعات زنده مانده باشند.
آیا آخرالزمان نزدیک است؟
برخی از محققان با شنیدن این خبر، خطرات بسیاری را پیش‌بینی کرده‌اند و با شکستن این کریستال به شدت مخالفند. اما بانی باکستر، زیست‌شناس کالج وست مینستر، در مورد طرح دانشمندان برای شکستن کریستال، می‌گوید که خطر انتشار یک بیماری همه‌گیر آخرالزمانی نسبتا کم است.
او می‌افزاید: ارگانیسم محیطی که هرگز انسانی را ندیده است، مکانیسمی برای ورود به درون ما و ایجاد بیماری نخواهد داشت. بنابراین من شخصاً، از منظر علمی، هیچ ترسی از آن ندارم.
نظر شما