کامبد امینی حسینی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، با بیان این که تامین منابع مالی برای انجام تحقیقات در کشور همواره یک چالش جدی و اساسی بوده است اظهار کرد: این چالش سبب شده برخی از فعالیت‌های مورد نیاز انجام نشوند یا با کندی زیادی روبرو شود. بخشی از این مشکل به واسطه تحریم است ولی بخشی دیگر به واسطه عدم اولویت‌بندی برای تامین اعتبارات موجود است. بطوریکه می‌توان اذعان کرد که حتی همین منابع محدود هم به درستی تخصیص داده نمی‌شوند.
پژوهش‌ها برای صنایع اولویت ندارند
عضو هیئت علمی برتر ارتباط با صنعت با اشاره به این که از سوی دیگر دسترسی به منابع علمی مورد نیاز برای انجام تحقیقات، در برخی موارد با چالش‌های زیادی مواجه است، افزود: به عنوان مثال محدودیت‌هایی که برای استفاده از اینترنت وجود دارد در برخی موارد سبب اتلاف وقت زیادی از محققان برای دسترسی به یک سایت علمی می‌شود. البته این مشکل با تدبیر مسئولان ذیربط در حوزه ارتباطات در هماهنگی با وزارت علوم به راحتی قابل رفع و رجوع بوده که خوب است به آن توجه بیشتری شود.
امینی با تصریح بر این که نبود برنامه جامع برای شناسایی و رفع مشکلات کشور در حوزه‌های مختلف، چالش اصلی در عدم دستیابی به پژوهش‌های نیازمحور در کشور است، گفت: این مسئله سبب روزمرگی و برنامه‌ریزی برای افق‌های کوتاه مدت می‌شود، حال آنکه رفع نیازهای جامعه، نیازمند برنامه‌ریزی بلند مدت است. در حال حاضر ظرفیت‌های بسیاری در دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی وجود دارند و نیروهای نخبه فراوانی در حال انجام موضوعات رساله کارشناسی ارشد یا دکترا هستند یا در آینده در این مسیر ورود پیدا می‌کنند. در بسیاری موارد دیده می‌شود که موضوعاتی در قالب رساله یا پایان‌نامه تعریف و اجرا می‌شوند که چندان مورد نیاز کشور نیست و بسیاری از دانشجویان و حتی اساتید در تعریف موضوع مناسب برای تز با مشکل مواجه هستند.
استفاده از ظرفیت‌های انسانی نیازمند طراحی برنامه جامع شناسایی مشکلات کشور است
عضو هیئت علمی پژوهشگاه بین‌الملی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله با تصریح بر این که اگر برنامه جامعی برای شناسایی و رفع مشکلات کشور تهیه شود، امکان استفاده از این ظرفیت انسانی بی‌بدیل در راستای انجام طرح‌های مورد نیاز کشور فراهم می‌شود، گفت: به عنوان مثال در بسیاری از کشورهای جهان، نیازهای تخصصی دستگاه‌های اجرایی توسط نهادهای بالادستی گردآوری و در قالب موضوعات مشخصی برای دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی تعریف می‌شوند. این مراکز با استفاده از منابع تامین شده توسط دستگاه های اجرایی، موضوعاتی را برای دانشجویان در قالب پایان نامه یا رساله تعریف می‌کنند که رافع نیازهای تعیین شده باشد. بسیاری از این برنامه‌ها، دارای چشم‌اندازهای بیست ساله و بیشتر هستند. متاسفانه چنین فرایندی تاکنون در کشور شکل نگرفته است و این موضوع یکی از چالش‌های اساسی در زمینه تولید علم نافع و عدم رفع نیازهای کشور توسط مراکز علمی–پژوهشی است.
وی خاطرنشان کرد: مشکل دیگر در این رابطه، مرتبط با ضوابط ارتقا و ترفیع اعضای هیئت علمی است. علیرغم اینکه اقدامات خوبی در سال‌های اخیر برای لحاظ شدن فعالیت‌های ارتباط با صنعت در نظام ترفیع و ارتقا صورت گرفته است؛ اما همچنان تولید مقاله و نظام ارجاعات، شاخص اصلی سنجش فعالیت‌های علمی اساتید است. این مسئله سبب می‌شود که بسیاری از اعضای هیئت علمی از ابتدای شروع به خدمت به جای فعالیت در حوزه‌های مورد نیاز کشور که لزوما به مقاله منتهی نمی‌شود و مسیر پرچالشی است، به سمت انجام تحقیقاتی سوق پیدا کنند که منتهی به چاپ مقاله شود و شاید اغلب مورد نیاز فوری کشور نباشند.
انتهای پیام/
نظر شما