افضل السادات حسینی، عضو هیئت علمی دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز به بیان مهمترین مشکلات آیین‌نامه‌های آموزشی پرداخت و اظهار کرد: اغلب بخشنامه‌ها و آیین‌نامه‌های آموزشی توسط افرادی نوشته می‌شود که همه جوانب را در مسائل آموزشی، پژوهشی و ... در نظر نمی‌گیرند. مسئله دیگر این است که با تغییر مدیریت هر بخش این قوانین نیز دستخوش تغییر می‌شوند.
بیشتر بخوانید:
بی‌توجهی به حل مسئله در ارزیابی مقالات؛ اصلی‌ترین ضعف آیین‌نامه ارتقای اساتید
وی افزود: همچنین گاهی بخشنامه‌ها متناسب با نیازهای یک گروه خاص تنظیم می‌شود یا برخی مدیران موردی را تصویب می‌کنند که تنها عده‌ای محدود از آشنایان بتوانند از آن بهره‌برداری کنند.
حسینی تصریح کرد: از جمله آیین‌نامه‌هایی که دارای نقص‌های فراوانیست، آیین‌نامه‌هایی است که در رابطه با ارتقای اساتید و مسائل کاری آنها تدوین می‌شود. به عنوان مثال در سال‌های گذشته، دانشگاه تهران برای ارتقای اساتید حوزه علوم انسانی قوانینی را وضع کرده بود که براساس آن هیچ استادی نتوانست تاچندین سال امتیاز ارتقا کسب کند؛ چرا که این قوانین متناسب با دانشکده علوم و ... بود و به درد دانشکده علوم رفتاری نمی‌خورد.
عضو هیئت علمی دانشگاه تهران افزود: مسئله دیگر این است که گاهی در آیین‌نامه‌ها از اساتید علوم انسانی خواسته می‌شود مقالات خود را در مجلاتی چاپ کنند که آن مجلات علمی به دلیل تحریم‌ها، مقالات ما را چاپ نمی‌کنند.
وی ادامه داد: مشکل دیگر در رابطه با آیین‌نامه ارتقای اساتید این است که در آنها امتیازی برای اساتیدی که در راستای حل چالش‌ها و مشکلات جامعه تخصصی خودشان تلاش می‌کنند، در نظر گرفته نشده است؛ این در حالی است که در کشورهای دیگر اگر استادی راهکارهای نوآورانه‌ای در جهت رفع نیازهای جامعه داشته باشد امتیازات زیادی برای او در نظر می‌گیرند.
حسینی در رابطه با تجربه شخصی خود در این زمینه نیز گفت: من در گذشته، کتاب‌ها و مقالاتی را با موضوع «رشد کودکان» می‌نوشتم به همین منظور از یکی از همکارانم در وزارت علوم پرسیدم که آیا این کارهایی که من برای کودکان نوشته‌ام ارزش دارد؟ او در پاسخ گفت قطعاً ارزش دارد اما چون با آیین‌نامه هماهنگ نیست، امتیازی به آن تعلق نمی‌گیرد و در ارتقا موثر نیست. دلیل این امر است که تنظیم کنندگان بخشنامه‌ها و آیین‌نامه‌ها درک دقیقی از مسائل علمی علوم انسانی ندارند و به اصطلاح با ذهن مهندسی برای علوم انسانی بخشنامه می‌نویسند. اصلاً مگر چنین چیزی ممکن است؟
حسینی یکی دیگر از مشکلات مرتبط با آیین‌نامه‌ها را اینگونه تشریح کرد: گاهی بخشنامه‌ها را عیناً از روی دست کشورهای دیگر کپی‌برداری می‌کنند در حالی که آن جوامع به طور کلی معیارهایشان متفاوت است و شرایط استادانی در این کشورها بدون هیچ دغدغه‌ای کار پژوهشی می‌کنند با اساتید کشور ما یکسان نیست.
وی در رابطه با مشکلاتی که آیین‌نامه‌ها برای دانشجویان ایجاد کرده است گفت: برخی از این آیین‌نامه‌ها تبعیض آمیز است و رقابت‌های بی‌حاصلی را بین دانشجویان به وجود آورده است. به طوری که خیلی از دانشجویان را فقط نمره‌محور می‌کند و آنها به اهدافی همچون یادگیری، کارهای پژوهشی مفید و .... کاملا بی توجه می‌شوند. در حوزه پژوهش نیز بعضاً آیین‌نامه‌های بسیار دست و پاگیری تنظیم شده است.
وی در انتها با انتقاد از عملکرد مدیران غیر متخصص و نظام آموزشی سنتی گفت: در اغلب دانشکده‌های ما در دانشگاه تهران همچنان رویکردهای سنتی حاکم است. این درحالی است که ما به عنوان دانشگاه تهران باید در تدوین قوانین آموزش عالی سردمدار باشیم و آموزش به روش درست را معنا کنیم.
کارآموز خبرنگاری: فرگاه افشار
انتهای پیام/
نظر شما