به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز با وجود نبود آمار معتبر درباره تتو و پیرسینگ، انجام اینکارها به شکل قابل توجهی در چند سال گذشته افزایش یافته است؛ به شکلی که ردپای آن هم در زندگی روزمره و هم فضای مجازی کاملا مشاهده میشود.اما این ماجرا روی دیگری هم دارد به اندازه کافی به آن توجه نشده.
به گفته رئیس مرکز مدیریت بیماریهای واگیر وزارت بهداشت، انجام تتو و پیرسینگ در محیطهای غیر بهداشتی میتواند موجب ابتلا به ویروسهای « هپاتیت B»، «هپاتیت C» و«HIV» شود. از طرف دیگر وجیهه وفامهر، پزشک و متخصص آموزش پزشکی، «عفونتهای موضعی»،«قرمزی»، «تورم»، «درد» و «التهاب» را شایعترین مشکلات پوستی ناشی از تتو و پیرسینگ عنوان میکند.
حتی اگر محیط استریلیزه و بهداشتی باشد، انجام تتو و پیرسینگ به دست کسانی که تبحر کافی ندارند میتواند مشکلات جدی برای زیبایی و سلامت افراد به وجود بیاورد. وفامهر درباره تجربه مراجعه کننده خود در این زمینه میگوبد:« خانم جوانی که برای پیرسینگ ناف به یک سالن غیرمعتبر مراجعه کرده بود، پس از ایجاد عفونت در محل پیرسینگ و زخم چندین ماهه در آن ناحیه، در نهایت محل پیرسینگ دچار اسکارهای کلوئیدی بسیار بزرگ با منظره نازیبا شده بود. متأسفانه درمان این فرد هفتهها طول کشید و با وجود هزینههایی که برایش داشت در نهایت کلوئیدها کم شد اما جای زخم بدشکل برایش باقی ماند که بسیار ناراحت کننده بود.»
البته مشکلات انجام تتو و پیرسینگ در مکانهای غیربهداشتی و به دست افراد نامتخصص، به همین جا ختم نمیشود. بعضی از اوقات حتی نوع رنگ استفاده در تتو هم میتواند آسیبهای جدی به سلامت افراد وارد کند. متخصص آموزش پزشکی در این باره میگوید: «رنگهای استفاده شده در تتو، به ویژه انواع غیراستاندارد و تقلبی، میتوانند حاوی فلزات سنگین مانند جیوه، کادمیوم و نیکل باشند. این مواد نه تنها میتوانند باعث واکنشهای آلرژیک شدید، خارش و اگزما شوند، بلکه در درازمدت ممکن است عوارض جدیتری ایجاد کنند.» همچنین هنگام انجام کارهای درمانی مثلMRI ممکن است رنگدانههای فلزی موجود تتو موجب سوختگی شوند.
فعالیت تتوکاران با قانون مغایرتی ندارد
بر خلاف باور عموم از منظر حقوقی، خالکوبی یا تتو در حال حاضر در قوانین کیفری ایران به عنوان جرم تعریف نشده است. این به این معناست که در هیچ دورهای صرف تتو یا خالکوبی غیرقانونی نبوده است. تتو زدن یا خالکوبی کردن فقط زمانی جرم محسوب میشوند که طرح تتو یا محل آن موجب جریحه دار شدن عفت عمومی شود. برای افراد تتوکار هم در قانون جمهوری اسلامی ایران عنوان مستقلی در نظر گرفته نشده، پس صرفا فعالیت در قالب تتوکار جرم محسوب نمیشود و غیرقانونی نیست.
با این حال، در عمل بسیاری از تتو کاران در محیطهای فاقد مجوز رسمی یا بدون رعایت استانداردهای بهداشتی فعالیت میکنند که این امر میتواند موجب برخورد قانونی شود. این برخورد اشکال متفاوتی دارد، از جریمه نقدی گرفته تا توقیف لوازم و حبس در برخی موارد که منجر به مشکلات جدی پزشکی شود.
تتو زدن حرام نیست
از نظر شرعی هم، هیچ یک از مراجع داشتن تتو یا تتو زدن را حرام نمیدانند و طبق نظر آنان به دلیل اینکه رنگدانهها زیرپوست قرار میگیرند و روی پوست را نمیپوشانند، انجام غسل و وضو گرفتن با آن هم مشکل شرعی ندارد.
انجام تتو یا خالکوبی فقط در صورتی حرام است که موضوع خالکوبی شامل تصاویر مستهجن، الفاظ ناپسند یا نمادهایی باشد که لمس آنها بدون وضو یا غسل اشکال داشته باشد، به همین دلیل، برخی طرحها میتوانند از دید شرعی ممنوع تلقی شوند.
وزارت بهداشت کجای این مسئله قرار میگیرد؟
در سالهای اخیرمحبوبیت روزافزون تتو به سنین پایینتر هم نفوذ کردهاست. یک تتوکار در این باره میگوید:« متاسفانه سن تتو زدن خیلی پایین آمده ، بسیاری از نوجوانها یا حتی کودکان دنبال تتو زدن هستند. من حتی مشتری 11 ساله داشتم که خانوادهاش هم نتوانسته جلوی او را بگیرند.» این مسئله علاوه بر زدن یک زنگ خطر فرهنگی، زنگ خطر بهداشتی را هم به صدا در میآورد.
وزارت بهداشت کجای این مسئله قرار میگیرد؟ چرا علی رغم فراگیر بودن پدیده تتو ( که حتی سنین پایین جامعه را هم درگیر کرده) و تهدیدات جدیای که برای سلامت افراد به دنبال دارد، وزارت بهداشت هنوز پروتکلی برای نظارت بر مراکز تتو و فعالیت تتوکاران تعریف نکردهاست؟ در صورتی که انجام تتو نه غیرقانونی است و نه با شرع منافات دارد.
یک تتوکار درباره این مسئله میگوید:« از لحاظ بهداشت و نداشتن مجوز، تتوکارها مجبورند به شکل غیرقانونی و بدون مجوز کار کنند زیرا مثل آرایشگاهها زیر نظر وزارت بهداشت نیستیم، در صورتی که بسیاری از نهادها میتوانستند با پروتکلهای مشخص و بازدیدهای دورهای کار ما را قانونی کنند و خیلی از مشکلاتی که شایع شده است مثل هپاتیت یا اچ آی وی هم ایجاد نمیشود. به نظر من دلیلی برای ممنوعیت تتو وجود ندارد، اگر این کار رسمیت پیدا کند، آموزش و نظارت هم صورت بگیرد، هم به نفع مشتری است، هم تتوکار و هم جامعه.»
متخصص آموزش پزشکی درباره خلاهای نظارتی موجود گفت:« متأسفانه در حال حاضر نظارت و استاندارد مشخص و یکپارچهای بر این حرفه وجود ندارد. این خلأ نظارتی بسیار جدی است و باعث شده تا هر فردی با کمترین دانش و بدون مجوزهای بهداشتی لازم، اقدام به انجام این کار در سالنها کند.»
راه چاره چیست؟
اگر چه تتو در برخی موارد نشان دهنده ضعف شخصیتی و حتی مشکلات روحی و روانی است که در جای خود باید به آن پرداخت اما سیاست انکار خیلی وقت است که بر بسیاری از مشکلات اجتماعی ما سایه انداخته و آنها را تشدید میکند. در مواجهه با هر مسئلهای ابتدا باید دست از نادیده گرفتن آن برداریم، آن را به رسمیت بشناسیم و سپس برای حل کردن آن تلاش کنیم. در پدیده فراگیر تتو، به نظر میرسد به علت تهدیداتی که میتواند برای سلامتی افراد ایجاد کند و البته غیرشرعی و غیرقانونی نبودن آن، ورود و نظارت نهادی مثل وزارت بهداشت، ضروری است.
امید است این وزارت با اقداماتی نظیر اجباری کردن اخذ مجوز، گذراندن دورههای آموزشی تئوری و عملی برای تمامی افراد شاغل در این حرفه، ، بازرسی مستمر و تعیین استاندارد برای مواد مصرفی بتواند به شکلی موثر بر انجام این گونه اقدامات زیبایی نظارت کرده، آسیبهای حاصل از آن را به حداقل برساند.
خبرنگار: زینب خوانساری
انتهای پیام /
نظر شما