به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)- محسن سلیمانی سرشت؛ همانطور که در خبرها آمده بود رئیس جدید فدراسیون طی نخستین اظهاراتش در این سمت گفته بود که میخواهم فوتبال را بدست اهلش بسپارم.
با توجه به بطن این پیام سوال اینجاست که آیا میتوان به چنین چشم اندازی دل بست؟
فرض را بر این بگذاریم که افراد فوتبالی به کمیتهها دعوت شوند ولی اگر برای آنان اختیار و امکانات لازم و بودجه و تدارکات مناسب و کافی برای نیل به اهداف عالی ورزش و فوتبال فراهم نباشد، این دعوتها فریبی بیش نیست و هیچ انسان عاقلی رغبتی به همکاری و شرکت در کمیته را نشان نخواهد داد.
در تمام کشورهای اروپایی و پیشرفته دولتها و مراجع ذیصلاح با پشتیبانی معنوی از باشگاهها که وظیفه اصلی رشد فوتبال را بر عهده دارند، تمام تلاش خود را بر توسعه امکانات و زیرساختها و تربیت نیروی انسانی اعم از مدیریت فوتبال، تربیت مربیان و مدرسان از پایه تا سطوح ملی متمرکز نموده تا باشگاهها تمام هم و غم خویش را صرف ایجاد فضای رقابت و رشد نمایند و ضمن ایجاد فضا برای تفریح سالم جهت مردم، به ایجاد همبستگی ملی و ارتقاء روحیه جمعی و ملی کمک نموده و از رشد فساد اخلاقی جلوگیری می کنند.
اما در کشور ما ضمن اینکه به مدیریت باشگاه و فدراسیون به فضایی برای ارتقاء سیاسی و انتخاباتی و احیانا اهداف دیگری نگاه می شود، در اداره باشگاهها بدین طریق درآمدها از آن سازمانها و ارگانهای بیرونی و دلالهاست و هزینهها متوجه بودجه عمومی و مردم. در حالی که فوتبال صنعتی است که نه نیازی به عصای دولت دارد و نه نیازی به مدیریت دولتی. چرا که ماهیت باشگاهها بنگاههای اقتصادی است و باید با دانش و مناسبات اقتصادی اداره شوند، نه با نفوذ و قدرت وزیر و وکیل و افراد چسبیده به ورزش.
بدون در آمد حق پخش تلویزیونی، بدون حمایت از برند باشگاهها در کسب درآمدهای حاصل از اسپانسرینگ، فروش بلیت، فروش محصولات با مارک و برند باشگاه، پرداخت دریافت حق رشد واقعی، حق انتخاب دمکراتیک رؤسای باشگاهها و ارائه خدمات هواداری باز هم فوتبال یک بچه یتیم بی خانمان و محروم از حقوق پدر است که مادرش باید جان بکند و به هر قیمتی فرزندش را تر و خشک و بزرگ کند. این حمایت نیست بلکه خیانت و غارت است. اگر دولت و وزیر ورزش در گفتار و رفتارشان صداقت دارند ابتدا با تهیه و تصویب لایحه یا اگر زورشان به مراجع زورمند مثل صدا و سیما نمیرسد با گنجاندن حق تعیین بودجه سالیانه به نسبت فعالیت و جمعیت و حتی استعدادهای هر استان برای تمام باشگاهها در تمامی استانها و تاسیسات و زیرساختها را فراهم کنند، آنگاه میتوانند کار را به فوتبالیها بسپارند و از آنان مسئولیت بخواهند وگرنه این کمیتهها و حتی ریاست فدراسیون حکم لولوهای کتک خوری را خواهند داشت که افتخاراتشان سهم مدیران سیاسی و بخش بزرگی از درآمد سهم دلالها است ولی در هنگام باخت و شکستها تمام کاسه و کوزهها بر سر افراد داوطلب و کوشای فوتبال خراب خواهد شد .
انتهای پیام/
نظر شما