به گزارش گروه ورزشی ایسکانیوز، دومین حذف سرخابی‌ها از یکی دیگر از تورنمنت‌های مهم در طی یک سال اخیر، شاید گویایی ابعاد دیگری از مشکلات نهان دو باشگاه بزرگ و ریشه دار کشور باشد تا مسئولان اندکی عمیق تر به ساختارهای این دو باشگاه بزرگ مردمی و کمبودهای مربوط به آن بنگرند.

جنگ درون گروهی با نقاب دشمن فرضی
اگر از جنگ‌های نیابتی و بیانیه ای سرخ آبی‌ها بگذریم که دیگر به موردی آزار دهنده برای هر طیف هواداری تبدیل شده است، چگونگی پدیداری این تنش ها هم جای سئوال دارد. که چرا دو باشگاه بزرگ و ریشه‌ دار به عنوان الگوی باشگاه داری و از نظر متولی متعلق به مردم و هر دو منتصب به یک ارگان(وزارت ورزش) باید این همه تقابل آشکار و پنهان داشته باشند تا جایی که شعار کوچکترین هواداران دو تیم هم اتمام و پایان این رویه(بیانیه نویسی علیه هم) باشد؟ آیا کنار رفتن همزمان دو تیم از تورنمنت مهم دیگری بنام جام حذفی نمی تواند بیانگر وجود مشکلات ریشه ای و پنهان ساختاری در دو باشگاه پر هوادار کشور باشد؟ آیا ارتباطی بین حذف سرخ آبی‌ها از جام حذفی با عدم تمرکز سرمربیان و یا اعضای کلیدی دو باشگاه بر مسائل اصلی وجود دارد؟ تقابل دو تیم با یکدیگر در ابعاد مختلف و گارد گیری در مقابل حوزه ی داوری، آورده ای برای دو تیم داشته است؟ یا برعکس؟ مقصر و مقصران اصلی و فرعی اوضاع حال دو باشگاه چه کس یا کسانی هستند؟ و...

شباهت سرخ آبی‌ها، حذف در آزادی و در حضور هواداران خودی
شاید نکته جالب ماجرای حذف سرخ آبی ها از جام حذفی، ورزشگاه آزادی و حضور هواداران باشد که بعد از اپیدمی کرونا بازیکنان هر دو تیم آن را تجربه کردند، هوادارانی که سرمایه‌های اصلی فوتبال در کشور هستند، اما این بار حضورشان برای سرخ آبی‌ها خوش یمن نبود و شاید برای بازیکنان خارجی و جوان دو تیم اندکی سنگین بود تا جایی که مهره‌های اصلی و تاثیر گذار هر دو تیم نتوانستند آن طور که باید و شاید تمرکز داشته و توانایی های خود را به نمایش بگذارند، اما اگر یک درصد هم فرضیه فوق درست باشد مقصر این حالت کیست؟ آیا نباید مجیدی و گل محمدی بازیکنان فوق را آماده چنین جوی می‌کردند؟ شاید اگر سرخ آبی‌ها در تقابل با آلومینیوم اراک و نساجی، مهمان می بودند، اینگونه نمی شد؟ و...فرضیات دیگر که فقط می تواند در حد گمانه زنی باشد، اما هر چه که بود ماحصل آن حذف سرخ آبی ها توسط دو تیم نه چندان مطرح میانه یا پایین جدولی بود که می تواند نشانگر ماهیت و ذات اصلی فوتبال باشد، یعنی فوتبال بازی گروهی و لحظه هاست و توپ گرد بی رحم هست و می تواند زیر پای یک بازیکن کم نام و نشان هم آن جا که نباید می‌رفت برود و گل شود(شوت از راه دور بازیکن آلومینیوم که منجر به گل دوم این تیم شد).

جدول لیگ و جام حذفی در دستان سرخ آبی‌ها
جدول و جایگاه تیم‌ها در لیگ و جام حذفی تا قبل حذف سرخ آبی‌ها را اگر بیاد بیاورید، شاید این فصل تنها دوره ای بود که سرخ آبی‌ها مدعی اصلی هر دو جام بودند، اما دو تیم اسیر شاگردان رحمتی جوان و الهامی کاردان شدند، تا دوست داران فوتبال فینال آلومینیوم و نساجی را زودتر از هر زمانی در ذهن‌های خود تداعی کنند و سرمربی تیم ملی را بیشتر از هر زمانی به فکر فرو ببرد که چرا سهم کل تیم‌های لیگ فقط یک بازیکن در تیم ملی باشد(نورافکن)، پدیده ای امیدوار کننده برای سوق دادن نگاه اسکوچیچ به بازیکنان شهرستانی و شایسته در سایر تیم‌ها.

کپی برادرانه از یکدیگر و عدم استفاده از وضع موجود  
اگر به بازی‌های لیگ و جام حذفی نگاهی گذرا داشته باشیم، می‌بینیم که درست در زمانی که پرسپولیس قبل از استقلال بازی داشت و امتیاز از دست داد، استقلال که می‌توانست از فرصت فوق استفاده کند و فاصله امتیازی را بیشتر کند، نتوانست این کار را انجام دهد و آبی‌ها هم به تساوی رضایت می دادند تا به تعبیری از روی دست برادر تنی خود کپی کرده باشند، موضوعی که درست در جام حذفی هم اتفاق افتاد و وقتی پرسپولیس حذف شد و استقلال رقیب سرسختی را تا فینال نداشت، آبی‌ها بازهم نتوانستند استفاده کنند و آنها هم به مانند سرخ‌ها حذف شدند(البته با اندکی تفاوت و در ضربات پنالتی).

خارجی های دلاری چرا نیمکت نشین هستند؟
در لیست سرخ آبی‌ها چندین بازیکن خارجی وجود دارد که قطعا قراردادهایی دلاری دارند و در طی مدت قرارداد چه بازی کنند و چه بازی نکنند دستمزد دلاری خود را طلب کرده و می گیرند، اما سئوال:
اگر بازیکنان خارجی با چشم انداز بهتر بودن و داشتن برتری نسبت به بازیکنان داخلی جذب شده اند، چرا نیمکت نشین هستند؟ و اگر بازیکن داخلی هم پست بهتر در تیم هست، چرا بازیکنان خارجی با وجود مشکلات مالی و پولی فراوان جذب شده اند؟ و اصلا چرا در پست غیر تخصصی از سوی مربیان سرخ آبی ها بکار گرفته می شوند؟ و...

آبی‌ها خشمگین تر و گلایه مند تر از داوری
در روزها و هفته های اخیر اعضای کادر فنی و حتی بازیکنان دو تیم هم از داوری گله مند بودند و هر کدام به نوعی گلایه خود را مطرح کردند، موضوعی که در این فصل بیشتر از هر زمانی مورد بحث دو تیم بوده و هر کدام داوران را به جانبداری از دیگری متهم می کردند، مبحثی که باید به آن توجه ویژه شود و علل و علت های گلایه ای و هجمه های فراوان آن مورد رصد قرار گیرد تا اگر مشکلی هم هست باید به بهترین نوع تدبیر و حل گردد، چون نه محرومیت‌ها و نه محکومیت‌های مالی و پولی نتوانسته محرک پیشگیرانه خوبی حداقل برای حال حاضر باشد، نظر کارشناسان داوری برنامه های مختلف تلویزیونی هم گرچه جای بحث دارد اما به نظر می رسد اقناع عمومی را در پی نداشته است، البته حذف آبی ها توسط تیمی به مانند نساجی که در دو بازی لیگ توانسته بود استقلال مجیدی را متوقف کند در نوع خود جالب و تفکر انگیز بود، کادر فنی آبی ها با وجود دو بازی قبلی باید شناخت حداکثری می داشت از نساجی که تیمی با تجربه و سن بالاتر را دارا بود و پلن و پلن های خاصی را برای ۹۰دقیقه بازی طراحی می کرد، اما شاید اینگونه نشد و ترکیب و بازی بر وفق  مراد ساکت الهامی باتجربه و شاگردانش بود تا پیروز نهایی در ضربات پنالتی باشند و مستحق کلمه تبریک و خسته نباشید.

رضا بلوچی