به گزارش گروه فرهنگ و هنر ایسکانیوز، وحیدیامین‌پور در سی و ششمین دوره از نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران به رونمایی از کتاب جدید خود به نام «داستان فراموشی» پرداخت که به این بهانه به سراغ وی رفتیم با او به مصاحبه نشستیم. در این گفت‌وگو به صورت تفضیلی در مورد دیگر کتاب‌های این نویسنده نیز صحبت کردیم که مشروح آن به شرح ذیل است.

ایسکانیوز: کتاب «عربیکا» در بازه‌ شهادت سیدحسن نصرالله چاپ و به فروش رسیده است. شما از انتشار این کتاب در این بازه، هدف خاصی داشتید؟

یامین پور: کتاب حدود سه ماه و نیم بعد از شهادت ایشان منتشر شد و در واقع آن سفرنامه‌ای است که مربوط است به سفری که من بعد از شهادت ایشان در جنگ اخیر لبنان و رژیم صهیونیستی حاضر بودم. مجموعه نوشته‌های مربوط به آن دوران به اضافه‌ی سفرهای دیگری است که پیش از آن رفته بودم و دیداری که با سیدحسن نصرالله داشتم.

ایسکانیوز: پس هدف خاصی از چاپ کتاب در این بازه نداشتید؟
یامین پور: بالاخره بعد از سفر مشغول جمع‌آوری نوشته‌ها و تنظیم مطالب بودم و وقتی تدوین مطالب به پایان رسید، به چاپ سپردم.

ایسکانیوز: جایگاه این کتاب بین سایر آثار شما چطور است؟
یامین پور: من پیش از آن نیز سفرنامه داشتم و به نظرم ژانر سفرنامه، قالب درست و مناسبی دارد و ظرفیت خوبی برای گفتن مطالب و روایت وقایع است. چون قبلاً این نتیجه خوب را از سفرنامه قبلی گرفته بودم، به نظر می‌رسید که بتوانم این مورد خاص را هم تکرار کنم و برایم مهم بود، چون مخاطب عام می‌تواند با آن ارتباط بگیرد. در این قالب، مخاطب عام که ممکن است به صورت تخصصی به بعضی از موضوعات دسترسی نداشته باشد، می‌توانند از نگاه‌ها و تحقیقات شما بهره‌مند شود.

ایسکانیوز: یکی از سفرنامه‌های شما به اسم «کاهن معبد جینجا»، در زمانی منتشر شد که ذائقه‌ی جوان ایرانی به سمت کالاهای آسیای شرقی رفته بود. آیا این زمان‌بندی باز هم از پیش تعیین شده بود یا اتفاقی بود؟
یامین پور: خیر، من دعوت شده بودم از موزه صلح این کشور بازدید کنم و در انتخاب سفر و زمان آن دخالتی نداشتم. این لطفی بود که از طرف موزه صلح در سال ۱۳۹۵ انجام شده بود. البته اینکه جوان ایرانی چند ده سال است که علاقه‌مند به شرق آسیا و علاقه‌مند به ژاپن است، بی‌تأثیر نبود که من روایت‌ها و گزارش‌های این سفر را در قالب کتاب منتشر کنم.

ایسکانیوز: این کتاب به فاجعه هیروشیما هم پرداخته است. به نظرتان چرا جوان ایرانی باید این موضوع را بداند و در جریان آن قرار بگیرد؟
یامین پور: کل سفرنامه برای شرکت در سالگرد حادثه‌ی بمباران اتمی هیروشیما اتفاق افتاده بود و در واقع موزه‌ی صلح ما را برای شرکت در این مراسم دعوت کرد. تمرکز این سفر برای شرکت در این رویداد و البته رویدادهایی بود که در حاشیه‌ی سالگرد هیروشیما و در توکیو برگزار می‌شد. بنابراین طبیعی بود که بخشی جدی از روایت و گزارش من مربوط به این اتفاق باشد و شامل گفتگوهایی که با ژاپنی‌ها، دانشگاه‌های ژاپنی و هنرمندان ژاپنی داشتم.

ایسکانیوز: در حالت کلی، در رابطه با همه‌ی کتاب‌های شما، ایده‌ی نوشتن کتاب برای شما کی و کجا جرقه خورد؟
یامین پور: در دوران دانشجویی می‌نوشتم. دست به قلم بودم، در جراید و مجلات می‌نوشتم. آن زمان، رسانه‌های مکتوب اهمیت بسیار بیشتری داشتند، حتی در نشریه‌های دیواری دانشگاه می‌نوشتم. البته به صورت کتاب، چیزی منتشر نکرده بودم. اما حدود ده سال پیش، به این فکر افتادم که از رسانه کتاب هم وارد گفت‌وگو بشوم. بیش از همه، وقتی این اتفاق برایم اهمیت پیدا کرد که تدریس برایم خیلی جدی شد. ارتباط با دانشجویان این اشتیاق را در من ایجاد کرد که بتوانم از ادبیات، چه داستان، چه غیر داستان و چه فرم‌ها و قالب‌های دیگر استفاده کنم تا تحلیل‌های خود را به اشتراک بگذارم. اولین کتاب من در سال ۱۳۹۷ منتشر شد و موفقیتش و استقبالی که ازش شد، من را تشویق کرد که این راه را ادامه بدهم.

ایسکانیوز: بین مشغله‌های مدیریتی، نوشتن کتاب برای شما سخت نیست؟
یامین پور: الان که مسئولیت مدیریتی ندارم، در چند سالی که در دولت بودم، متأسفانه فاصله گرفتم و اثر جدیدی منتشر نکردم. فرصت و فراغت این کار نبود. اما الان دارم جبران می‌کنم. دو سه مورد کار نیمه‌تمام داشتم که اکنون متمرکز شده‌ام و یکی از آثارم هم که همان «داستان فراموشی» است در نمایشگاه کتاب منتشر شد.

ایسکانیوز: همین کتاب «داستان فراموشی»، درباره‌ی چیست و با چه محوریتی نوشته شده است؟
یامین پور: من ۱۳۹۸، کتاب «ماجرای فکر آوینی» را منتشر کردم که پیاده‌سازی درس‌گفتارهایی بود که طی سال‌های قبل به شرح و بسط آثار سید مرتضی آوینی تدوین شده بود. همیشه متعصب بودم که این کتاب را با قلم خودم و به صورت نوشتاری، جدی‌تر ادامه بدهم و متمرکز شدم روی دو مطلب و دو حیطه‌ی جدی از آثار مرتضی آوینی. یکی آخرین یادداشتش به نام «یادداشتی ناتمام» درباره‌ی هویت و حقیقت انسان که در کتاب «رستاخیز جان» منتشر شده است. این یادداشت مربوط به چند روز قبل از شهادتش بوده و به صورت نیمه‌تمام منتشر شد. این یادداشت به نظر من جدی‌ترین مطلبی است که آوینی از خودش به یادگار گذاشته است. دوم، مقالات فصل دوم کتاب «فردای دیگر» که اختصاصاً به شعر و هنر اختصاص دارد. تاثیر پذیری و اثری که مارتین هایدگر بر آوینی داشته و در آثارش هویداست، برای من این جالب بود که این تأثیر را پی بگیرم و تعقیب بکنم و نتیجه‌ی این تعقیب و پیگیری اثرگذاری و نتیجه‌های دیگر بر آوینی، استفاده‌ای که آوینی از آن تفکر برای بست به نظر خودش می‌کند، تبدیل شد به این کتاب که عنوانش «داستان فراموشی» است.

ایسکانیوز: این کتاب یک رمان است با منظومه‌ی فکری شهید آوینی یا به صورت دیگریست؟
یامین پور: خیر، این کتاب تحقیقی و علمی است و ادبیات نیست.

ایسکانیوز: آیا می‌توانیم برای پرداختن به شخصیت شیخ انصاری و به‌عنوان یک مرجع، از کتاب شما استفاده کنیم؟
یامین پور: کتاب «نخل و نارنج» زندگی‌نامه‌ی داستانی است، در واقع کتابی است که روایت داستانی زندگی یک فقیه بزرگ را بازگو می‌کند که بر ده‌ها سال بعد در جریان علمی تأثیر جدی گذاشته است. چون آن زندگی می‌تواند بازتاب بخشی از واقعیت اجتماعی و سیاسی عصر قاجار باشد، برای من جذابیت دوچندانی پیدا کرد و من پیش از نوشتن کتاب معتقد بودم که زندگی نامه‌های افراد بزرگ یا موثر یکی از بهترین مسیرها برای شناخت تاریخ است و بازخوردی هم که از انتشار این کتاب گرفتم دقیقا همینطور بود؛ یعنی من از دریچه ی داستان زندگی یک شخصیت بزرگ و تاثیرگذار تاریخی توانسته بودم یک مقطع مهم تاریخی را و بخشی از معارف بزرگ و مهم دینی را به مخاطب منتقل بکنم.

ایسکانیوز: یعنی هدف اصلی شما ارتباط گرفتن از طریق داستان با آن عالم بزرگ و شرایط او بوده است؟

یامین پور: شخصیت او موضوعیت داشته است. البته خود او شخصیتی است که بسیاری از او به عنوان قله‌ی علمی فقه شیعیان یاد میکنند اما فقط این نیست. عرض کردم زندگی او بهانه بود برای گفتن خیلی حرفهایی که می‌توانست نقل زندگی کند.

ایسکانیوز: در آخر، شما در محورهای مختلفی کتاب نوشته‌اید؛ سفرنامه، زندگی‌نامه. آیا این تغییر محور برای شما چالش برانگیز نبود؟ چگونه توانستید در محورهای مختلف بنویسید؟
یامین پور: چیز عجیب و بی‌سابقه‌ای نیست. خیلی از کسانی که اهل ادبیات هستند، گونه‌های مختلف را تجربه کرده‌اند؛ یعنی هم رمان نوشته‌اند، هم زندگی‌نامه‌ی داستانی، هم سفرنامه. همه‌ی این‌ها بالاخره ادبیات هستند. بخشی از آن رمان و داستان است، بخشی داستان نیست، بخشی روایت و جستار است. این‌ها به هم مرتبط‌اند، از هم بیگانه و غریب نیستند. خیلی از کسانی که اهل ادبیات هستند، فکر می‌کنم تجربه داشته باشند که هم داستان کوتاه، هم رمان، هم زندگی‌نامه‌ی داستانی داشته باشند. به فراخور زمان و امکانات، این‌ها تولید شده‌اند. حالا در آینده، به چه سمتی گرایش پیدا بکنم را نمی‌دانم.

خبرنگار: صبا هراتی

انتهای پیام/