به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، دومین نشست گفتمان پردیسان با موضوع محیط زیست در اندیشه و دیدگاه فلسفه شرق و غرب برگزار شد. هادی کیا دلیری سرپرست معاونت آموزش و مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست دراین نشست عنوان کرد: به‌عنوان یکی از فعالان حوزه محیط زیست، لازم می‌دانم بر اهمیت نقش طبیعت در زندگی امروز انسان تأکید کنم. ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که پیشرفت‌های تکنولوژیک، هرچند رفاه ظاهری ایجاد کرده‌اند، اما در بسیاری از موارد انسان را از خودِ واقعی‌اش دور کرده‌اند. در چنین شرایطی، طبیعت می‌تواند نقش یک درمانگر را ایفا کند. صدای جریان آب، نسیم ملایم، سکوت کوهستان یا صدای پرندگان... این‌ها تنها عناصر زیباشناسانه نیستند، بلکه درمانی عمیق برای احساسات پوچی، بی‌هدفی و اضطراب‌های مزمن زندگی شهری محسوب می‌شوند.

وی افزود: دوستی در جمعی نقل قولی از تولستوی مطرح کرد که بسیار قابل تأمل بود. تولستوی، نویسنده‌ای بزرگ که به شهرت و ثروت بسیاری دست یافته بود، در دوره‌ای از زندگی‌اش به نوعی خلأ و احساس بی‌معنایی رسید. او متوجه شد که انسان‌هایی که با خاک و زمین، با کار روزانه و با طبیعت در ارتباط بودند، شادتر، سالم‌تر و معنادارتر زندگی می‌کردند. این تجربه او گویای یک حقیقت مهم است: هر اندازه انسان از طبیعت فاصله بگیرد، از آرامش درونی و حس تعلق نیز فاصله می‌گیرد. برعکس، نزدیکی به طبیعت باعث بازگشت به تعادل روانی و انسانی می‌شود.

کیادلیری در ادامه توضیح داد: دردر شرایط کنونی، دیگر نمی‌توان مسائل محیط زیستی را صرفاً فنی و تخصصی دانست. واقعیت این است که شاید حدود ۲۰ درصد مشکلات زیست‌محیطی با راهکارهای علمی و مهندسی قابل حل باشند، اما بخش عمده چالش‌ها، ریشه در رفتارهای اجتماعی، فرهنگ عمومی و نوع نگاه ما به طبیعت دارد. امروز ما نیازمند مشارکت همگانی هستیم. این دغدغه نباید تنها زمانی ظاهر شود که منابع در خطرند؛ مثلاً وقتی آب نیست، نگران محیط زیست نشویم، بلکه همیشه نگران طبیعت باشیم. تفاوت میان "نگران آب برای خود بودن" و "نگران نبود طبیعت برای همه بودن" دقیقاً در عمق آگاهی ماست.

سرپرست معاونت آموزش و مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست تاکید کرد: محیط زیست در آموزه‌های دینی و فرهنگی ما، طبیعت جایگاه ویژه‌ای دارد. موجودات زنده، گیاهان، آب، خاک و هوا همگی نشانه‌هایی از حکمت و قدرت الهی هستند. اما متأسفانه هنوز آن احترام واقعی و عمیق به محیط زیست در سطح جامعه نهادینه نشده است. اگر روزی برسد که حتی در شرایط رفاه کامل، همچنان به فکر محیط زیست باشیم، به جان موجودات دیگر احترام بگذاریم و منابع را با مسئولیت مصرف کنیم، آن‌وقت می‌توانیم بگوییم به آگاهی زیست‌محیطی رسیده‌ایم. دغدغه داشتن، یعنی احترام به طبیعت در غیاب بحران، نه صرفاً در هنگام بحران.

وی در پایان گفت: در نهایت باید بگویم که کلید همه این تغییرات، آموزش و آگاهی است. ما به آموزش اعتقاد داریم، اما آموزش باید از سطح محفوظات عبور کرده و به سطح درک و تغییر رفتار برسد. این تنها از طریق آگاهی عمیق و مشارکت واقعی مردم ممکن است. هیچ سیاست و برنامه‌ای بدون پذیرش اجتماعی موفق نخواهد بود. ما باید فضا را برای گفت‌وگو، تعامل و مشارکت عمومی باز کنیم تا این آگاهی جمعی، به تغییرات رفتاری و در نهایت به اصلاح شرایط محیط زیستی منجر شود. امیدوارم با همراهی شما عزیزان، این مسیر روشن را با جدیت، استمرار و مسئولیت‌پذیری طی کنیم.

خبرنگار: مهدیه امجدیان

انتهای پیام/